"Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela; Król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego.
Owego dnia powiedzą Jerozolimie: «Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce!» Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi cię swoją miłością, wzniesie okrzyk radości" So 3,14-18a
"W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana». Łk 1,39-45
W tych ostatnich dniach jesteśmy światkami odwiedzin Bożych posłańców. To dzisiejsze opowiadanie jest również swoistym zwiastowaniem. Po Józefie, Zachariaszu i Maryi czas na Elżbietę. Do świętej Elżbiety wprawdzie nie przychodzi Anioł Gabriel, ale sam Chrystus Pana zamknięty jeszcze w łanie swojej matki Maryi jak w mistycznym tabernakulum.
Na ten widok Elżbietę napełnia Duch Święty, wydaje ona z siebie radosny okrzyk, a Jan radośnie podskakuje w jej łonie.
Kiedy Maryja zgadza się na wolę Bożą, cuda dzieją się w jej życiu, nie tylko pod jej sercem, ale także w każdym domu, którego próg ona przekracza.
Maryja sama staje się „aniołem”, posłańcem Boga i teraz Jego niesie wszędzie także do naszych domów.
Przyjmijmy Maryję, tak jak uczyniła to św. Elżbieta. Pozwólmy, aby nasze domy napełniły się radością i pokojem. To jest prawdziwy sens Bożego Narodzenia, aby Emmanuel był rzeczywiście Bogiem między nami. Zaprośmy Maryję, Matkę Syna Bożego, do naszych domów. Niech Ta, która jest błogosławiona między niewiastami, napełnia nasze domy tym samym Bożym błogosławieństwem, które stało się w pierwszym rzędzie jej udziałem."
«Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki»." Łk 1, 46-56
«Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy on się ukaże? Albowiem on jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe. Ml 3, 1-4. 23-24
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, * naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, * Boże i zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Podnieście głowy, bo Zbawca nadchodzi
Dobry jest Pan i łaskawy, * dlatego wskazuje drogę grzesznikom. Pomaga pokornym czynić dobrze, * uczy ubogich dróg swoich. Ps 25
O łaskach Pana będę śpiewał na wieki, † Twą wierność będę głosił moimi ustami * przez wszystkie pokolenia. Albowiem powiedziałeś: † «Na wieki ugruntowana jest łaska», * utrwaliłeś swą wierność w niebiosach. Ps 89 (88)
"Wszedłszy do Niej, Anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami ». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. a oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».
Ewangelista Łukasz na początku swojej Ewangelii opowiada o dociekaniach i poszukiwaniach związanych z życiem i nauczaniem Jezusa. W materiale, jaki udało mu się w ten sposób zgromadzić, są treści, których nie znają inni ewangeliści. Należy do nich także wiadomość o zwiastowaniu Maryi. Nie jest to jedynie opowiadanie o przekazaniu przez anioła Gabriela suchej informacji o przyszłych wydarzeniach i o uzyskaniu zgody Maryi na ten Boży Plan. Jest to opowiadanie, które odsłania rąbek tajemnicy Maryi, jej życie duchowe. Chrześcijanie od początku rozumieli Łukaszowy tekst o zwiastowaniu Maryi właśnie w ten sposób. Centrum tej niezwykłej tajemnicy odzwierciedla to niecodzienne imię, jakim anioł nazywa Maryję: Kecharitomene. Słowo to, które nie ma swojego odpowiednika w innych językach i jest nieznane innym autorom ksiąg Nowego Testamentu, może być oddane tylko w sposób opisowy: Łaski pełna. Maryja to ktoś, kto jest pełen Bożej łaski, a więc żywej Bożej obecności. Dotyczy to nie tylko chwili zwiastowania, ale rozciąga się na całe jej życie. Maryja jest kimś, kogo łaska ukształtowała, urzeźbiła wewnętrznie, czyniąc z niej naczynie dla Tajemnicy Wcielenia. Maryja chce być jedynie służebnicą tej Tajemnicy: nie jej siłą dokonuje się Wcielenie, nie z jej inicjatywy, nie według jej scenariusza. Chociaż nie kryje zaskoczenia i jest – jak powiada Łukasz – zmieszana, to wyraża swoją aktywną zgodę.
Ten kluczowy moment Bożego planu zbawienia dokonuje się tak, jak Bóg ma w zwyczaju działać: niepozornie, poza obiektywami kamer – jak można by powiedzieć współczesnym językiem – daleko od głównych scen, na których rozgrywają się dziejowe wydarzenia. Dokonuje się on przez prostych i niepozornych ludzi, którzy godzą się na to, by łaska urzeźbiła ich duszę i umysł, by nauczyła ich myślenia i działania według logiki Boga, tak, by mogli stać się Jego współpracownikami. Jest to coś, co musi się dokonać w każdym ludzkim sercu, aby łaska odkupienia mogła je przemienić i na nowo, według Boskiej miary, ukształtować. Maryja – ten niedościgniony wzór Bożej służebnicy, jest nie tylko nierozerwalnie związana z Tajemnicą Wcielenia, ale także z sensem istnienia i przeznaczeniem każdego człowieka." https://opoka.org.pl/liturgia
"Pan pocieszył swój lud, odkupił Jeruzalem. Pan obnażył już swe ramię święte na oczach wszystkich narodów; i wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga." Iz 52, 7-10
W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.
Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.
A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od ojca, pełen łaski i prawdy.
Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.
'To wam oznajmiamy, co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce, bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione, oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i słyszeli, abyście i wy mieli łączność z nami. A mieć z nami łączność znaczy: mieć ją z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem. Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna." 1 J 1, 1-4
"Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności. Jeżeli mówimy, że mamy z Nim współuczestnictwo, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie postępujemy zgodnie z prawdą. Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu.
Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg będąc wiernym i sprawiedliwym odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. Jeśli powiemy, że nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego nauki. Dzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata." 1 J 1, 5 – 2, 2
"Dusza nasza jak ptak się wyrwała z sidła ptaszników, sidło się podarło i zostaliśmy uwolnieni. Nasza pomoc w imieniu Pana, który stworzył niebo i ziemię.
"Gdy Mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: „Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić”.
On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: „Z Egiptu wezwałem Syna mego”.
Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców.
Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”. Mt 2, 13-18
"Kilka dni po Narodzinach Jezusa, a może nieco później, król Herod wpada w szał – zazdrosny o swój tron – każe wymordować wszystkie niewinne i bezbronne dzieci. Irracjonalna decyzja Heroda musi w nas budzić przerażenie, a może nawet złość.
Krzyk rozlega się w Rama. Ten krzyk nigdy nie ustał. Współcześni Herodzi nadal czyhają na życie niewinnych i bezbronnych dzieci, mordowanych każdego dnia. Płacz i lament wielki, ale kto usłyszy wreszcie ich głos. Kto stanie w ich obronie. Czy znajdzie się ktoś odważny, który powie dość? Jak długo jeszcze Rachel będzie opłakiwać swoje dzieci? Czy naprawdę już nigdy nie utuli ich w żalu?
Pamiętajmy, że kiedyś każdy Herod zapłaci za krew niewinnie przelaną. Czy my możemy cokolwiek uczynić w tej konkretnej sprawie? Ależ oczywiście, że tak. Winniśmy wszelkimi możliwymi i godziwymi sposobami dożyć do uratowania tych dzieci. Sposobów jest wiele, ale najskuteczniejszym z nich wszystkich jest modlitwa. Módlmy się za wszystkie dzieci krzywdzone, wykorzystywane i mordowane. Prośmy żarliwie Boga o ratunek dla nich. Nie zaniedbujmy także innych środków tak, aby wreszcie Herod się opamiętał i odłożył miecz na bok. Od każdego z nas naprawdę bardzo wiele zależy." https://opoka.org.pl/liturgia
"Po tym poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: «znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak on postępował.
ciemności ustępują, a jaśnieje już prawdziwa światłość.
Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd idzie, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy."
"Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Łk 2, 22-35
"Sprzeciw wobec chrześcijaństwa „bezobjawowego” ks. Antoni Bartoszek
Istotą chrześcijaństwa jest więź z Jezusem. Na czym ona polega? Mówi się, że jest to przede wszystkim więź duchowa, że dokonuje się w naszej duchowości. To prawda. Mówi się też, że więź z Jezusem jest naszą osobistą sprawą. To też prawda. Jednak z tych myśli można wyprowadzić fałszywy wniosek: że całość naszej wiary ma charakter jedynie prywatny i właściwie w żaden sposób nie objawia się ona na zewnątrz; nie objawia i nie powinna się objawiać publicznie.
Św. Jan w swoim liście mówi takie słowa o naszej znajomości Jezusa: „Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: «Znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy”. Jakie są przykazania Jezusa? Jest ich wiele. Wymieńmy tylko niektóre. To przede wszystkim przykazania Boże, których aktualność Jezus potwierdził dwukrotnie: w Kazaniu na Górze oraz w rozmowie z bogatym młodzieńcem. To przykazanie miłości Boga i bliźniego, które Jezus uznał za największe. To nowe przykazanie miłości, które przekazał apostołom w czasie Ostatniej Wieczerzy. A zatem nasza wiara nie dokonuje się jedynie w głębi duchowości, ale wyraża się w naszych czynach i postawach zgodnych z przykazaniami Bożymi. Te zachowania widoczne są na zewnątrz. Wiara nie jest zatem tylko wewnętrzna. Poprzez nasze czyny przybiera zewnętrzny kształt i w ten sposób oddziałuje na otoczenie wierzącego: na rodzinę, ale też na społeczność, w której żyje. Wiara nie jest ani bezkształtna ani bezobjawowa. Ona emanuje (i winna emanować) poprzez nasze życie na szerokie kręgi społeczne, także polityczne.
Dalej św. Jan pisze: „Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował”. Znów widoczne jest tu zwrócenie uwagi za zachowania i postępowanie. Mamy Jezusa naśladować: w Jego podejściu do ludzi, w Jego sposobie przemawiania. Mamy też przyjmować do serca i do życia Jego naukę. Zarówno tę, która pociągała tłumy, jak i tę, która wywoływała opór i sprzeciw. Słyszymy dziś w Ewangelii proroctwo Symeona: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Jezus rodził nie tylko zachwyt. Wobec Jego Osoby narastał z dnia na dzień ostry sprzeciw, który zakończył się Jego śmiercią krzyżową.
Nasza wierność przykazaniom, nasze naśladowanie Jezusa mogą także wywoływać w otoczeniu różne postawy. Nie zawsze będą przez wszystkich chwalone. Możemy spotkać się z dezaprobatą, wyszydzeniem i sprzeciwem. Jednak najważniejsze jest to, by pozostać wiernym Jezusowi, Jego nauce i Jego przykazaniom. " https://opoka.org.pl/liturgia
"Nie miłujcie świata ani tego, co jest na świecie. Jeśli ktoś miłuje świat, nie ma w nim miłości ojca. Wszystko bowiem, co jest na świecie, a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia, pochodzi nie od ojca, lecz od świata. Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki." 1 J 2, 12-17
"Pan mówił do Mojżesza tymi słowami: «Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak oto macie błogosławić Izraelitom.
Powiecie im: „Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem”.
Tak będą wzywać imienia mojego nad izraelitami, a Ja im będę błogosławił». Lb 6, 22-27
"Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi; * niech nam ukaże pogodne oblicze. Aby na ziemi znano Jego drogę, * Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.
Bóg miłosierny niech nam błogosławi
Niech się narody cieszą i weselą, † bo rządzisz ludami sprawiedliwie * i kierujesz narodami na ziemi. Niech nam Bóg błogosławi, * i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi." Ps 67 (66)
Komentarz
Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».
Wtedy odszedł od Niej Anioł"
Łk 1, 26-38
on jest naszą pomocą i tarczą.
Raduje się w Nim nasze serce, *
ufamy Jego świętemu imieniu."
Ps 33
Owego dnia powiedzą Jerozolimie: «Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce!» Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi cię swoją miłością, wzniesie okrzyk radości"
So 3,14-18a
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana».
Łk 1,39-45
"Maryja jest Aniołem"
ks. Przemysław Krakowczyk
W tych ostatnich dniach jesteśmy światkami odwiedzin Bożych posłańców.
To dzisiejsze opowiadanie jest również swoistym zwiastowaniem.
Po Józefie, Zachariaszu i Maryi czas na Elżbietę.
Do świętej Elżbiety wprawdzie nie przychodzi Anioł Gabriel, ale sam Chrystus Pana zamknięty jeszcze w łanie swojej matki Maryi jak w mistycznym tabernakulum.
Na ten widok Elżbietę napełnia Duch Święty, wydaje ona z siebie radosny okrzyk, a Jan radośnie podskakuje w jej łonie.
Kiedy Maryja zgadza się na wolę Bożą, cuda dzieją się w jej życiu, nie tylko pod jej sercem, ale także w każdym domu, którego próg ona przekracza.
Maryja sama staje się „aniołem”, posłańcem Boga i teraz Jego niesie wszędzie także do naszych domów.
Przyjmijmy Maryję, tak jak uczyniła to św. Elżbieta. Pozwólmy, aby nasze domy napełniły się radością i pokojem. To jest prawdziwy sens Bożego Narodzenia, aby Emmanuel był rzeczywiście Bogiem między nami. Zaprośmy Maryję, Matkę Syna Bożego, do naszych domów. Niech Ta, która jest błogosławiona między niewiastami, napełnia nasze domy tym samym Bożym błogosławieństwem, które stało się w pierwszym rzędzie jej udziałem."
https://opoka.org.pl/liturgia
dzięki Niemu moc moja wzrasta.
Szeroko otwarłam usta przeciw moim wrogom, *
bo cieszyć się mogę Twoją pomocą.
Całym swym sercem raduję się w Panu"
1 Sm 2
«Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki»."
Łk 1, 46-56
«Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i anioł Przymierza, którego pragniecie. Oto nadejdzie, mówi Pan zastępów. Ale kto przetrwa dzień Jego nadejścia i kto się ostoi, gdy on się ukaże? Albowiem on jest jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie więc, jakby miał przetapiać i oczyszczać srebro, i oczyści synów Lewiego, i przecedzi ich jak złoto i srebro, a wtedy będą składać Panu ofiary sprawiedliwe.
Ml 3, 1-4. 23-24
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, *
Boże i zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Podnieście głowy, bo Zbawca nadchodzi
Dobry jest Pan i łaskawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy ubogich dróg swoich.
Ps 25
Twą wierność będę głosił moimi ustami *
przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś: †
«Na wieki ugruntowana jest łaska», *
utrwaliłeś swą wierność w niebiosach.
Ps 89 (88)
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie on wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. a oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».
Wtedy odszedł od Niej Anioł."
Łk 1, 26-38
Urzeźbiona łaską
ks. Marian Machinek MSF
Ewangelista Łukasz na początku swojej Ewangelii opowiada o dociekaniach i poszukiwaniach związanych z życiem i nauczaniem Jezusa. W materiale, jaki udało mu się w ten sposób zgromadzić, są treści, których nie znają inni ewangeliści. Należy do nich także wiadomość o zwiastowaniu Maryi. Nie jest to jedynie opowiadanie o przekazaniu przez anioła Gabriela suchej informacji o przyszłych wydarzeniach i o uzyskaniu zgody Maryi na ten Boży Plan. Jest to opowiadanie, które odsłania rąbek tajemnicy Maryi, jej życie duchowe. Chrześcijanie od początku rozumieli Łukaszowy tekst o zwiastowaniu Maryi właśnie w ten sposób. Centrum tej niezwykłej tajemnicy odzwierciedla to niecodzienne imię, jakim anioł nazywa Maryję: Kecharitomene. Słowo to, które nie ma swojego odpowiednika w innych językach i jest nieznane innym autorom ksiąg Nowego Testamentu, może być oddane tylko w sposób opisowy: Łaski pełna.
Maryja to ktoś, kto jest pełen Bożej łaski, a więc żywej Bożej obecności. Dotyczy to nie tylko chwili zwiastowania, ale rozciąga się na całe jej życie. Maryja jest kimś, kogo łaska ukształtowała, urzeźbiła wewnętrznie, czyniąc z niej naczynie dla Tajemnicy Wcielenia. Maryja chce być jedynie służebnicą tej Tajemnicy: nie jej siłą dokonuje się Wcielenie, nie z jej inicjatywy, nie według jej scenariusza. Chociaż nie kryje zaskoczenia i jest – jak powiada Łukasz – zmieszana, to wyraża swoją aktywną zgodę.
Ten kluczowy moment Bożego planu zbawienia dokonuje się tak, jak Bóg ma w zwyczaju działać: niepozornie, poza obiektywami kamer – jak można by powiedzieć współczesnym językiem – daleko od głównych scen, na których rozgrywają się dziejowe wydarzenia. Dokonuje się on przez prostych i niepozornych ludzi, którzy godzą się na to, by łaska urzeźbiła ich duszę i umysł, by nauczyła ich myślenia i działania według logiki Boga, tak, by mogli stać się Jego współpracownikami. Jest to coś, co musi się dokonać w każdym ludzkim sercu, aby łaska odkupienia mogła je przemienić i na nowo, według Boskiej miary, ukształtować. Maryja – ten niedościgniony wzór Bożej służebnicy, jest nie tylko nierozerwalnie związana z Tajemnicą Wcielenia, ale także z sensem istnienia i przeznaczeniem każdego człowieka."
https://opoka.org.pl/liturgia
Iz 52, 7-10
albowiem uczynił cuda.
zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.
Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją *
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
Ziemia ujrzała swego Zbawiciela.
Ps 98 (97),
Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.
A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od ojca, pełen łaski i prawdy.
Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.
J 1, 1-18
warownią, która ocala.
Ty bowiem jesteś moją skałą i twierdzą,
kieruj mną i prowadź przez wzgląd na swe imię.
W ręce Twoje powierzam ducha mego:
Ty mnie odkupisz, Panie, Boże.
Weselę się i cieszę się Twoim miłosierdziem,
boś wejrzał na moją nędzę.
W Twoim ręku są moje losy,
wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców.
Niech Twoje oblicze zajaśnieje nad Twym sługą:
wybaw mnie w swym miłosierdziu.
W ręce Twe, Panie, składam ducha mego"
Ps 31
Mt 10, 17-22
1 J 1, 1-4
Jeżeli mówimy, że mamy z Nim współuczestnictwo, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie postępujemy zgodnie z prawdą.
Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu.
Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy.
Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, Bóg będąc wiernym i sprawiedliwym odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.
Jeśli powiemy, że nie zgrzeszyliśmy, czynimy Go kłamcą i nie ma w nas Jego nauki.
Dzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata."
1 J 1, 5 – 2, 2
sidło się podarło i zostaliśmy uwolnieni.
Nasza pomoc w imieniu Pana,
który stworzył niebo i ziemię.
Naszą pomocą jest nasz Pan i Stwórca"
Ps 124,
On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: „Z Egiptu wezwałem Syna mego”.
Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców.
Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”.
Mt 2, 13-18
"Współcześni herodzi nadal mordują"
KS. PRZEMYSŁAW KRAKOWCZYK
"Kilka dni po Narodzinach Jezusa, a może nieco później, król Herod wpada w szał – zazdrosny o swój tron – każe wymordować wszystkie niewinne i bezbronne dzieci. Irracjonalna decyzja Heroda musi w nas budzić przerażenie, a może nawet złość.
Krzyk rozlega się w Rama. Ten krzyk nigdy nie ustał. Współcześni Herodzi nadal czyhają na życie niewinnych i bezbronnych dzieci, mordowanych każdego dnia. Płacz i lament wielki, ale kto usłyszy wreszcie ich głos. Kto stanie w ich obronie. Czy znajdzie się ktoś odważny, który powie dość? Jak długo jeszcze Rachel będzie opłakiwać swoje dzieci? Czy naprawdę już nigdy nie utuli ich w żalu?
Pamiętajmy, że kiedyś każdy Herod zapłaci za krew niewinnie przelaną. Czy my możemy cokolwiek uczynić w tej konkretnej sprawie? Ależ oczywiście, że tak. Winniśmy wszelkimi możliwymi i godziwymi sposobami dożyć do uratowania tych dzieci. Sposobów jest wiele, ale najskuteczniejszym z nich wszystkich jest modlitwa. Módlmy się za wszystkie dzieci krzywdzone, wykorzystywane i mordowane. Prośmy żarliwie Boga o ratunek dla nich. Nie zaniedbujmy także innych środków tak, aby wreszcie Herod się opamiętał i odłożył miecz na bok. Od każdego z nas naprawdę bardzo wiele zależy."
https://opoka.org.pl/liturgia
Kto mówi: «znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy.
Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała.
Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim.
Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak on postępował.
ciemności ustępują, a jaśnieje już prawdziwa światłość.
Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności.
Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć.
Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd idzie, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy."
1 J 2, 3-11
Łk 2, 22-35
"Sprzeciw wobec chrześcijaństwa „bezobjawowego”
ks. Antoni Bartoszek
Istotą chrześcijaństwa jest więź z Jezusem. Na czym ona polega? Mówi się, że jest to przede wszystkim więź duchowa, że dokonuje się w naszej duchowości. To prawda. Mówi się też, że więź z Jezusem jest naszą osobistą sprawą. To też prawda. Jednak z tych myśli można wyprowadzić fałszywy wniosek: że całość naszej wiary ma charakter jedynie prywatny i właściwie w żaden sposób nie objawia się ona na zewnątrz; nie objawia i nie powinna się objawiać publicznie.
Św. Jan w swoim liście mówi takie słowa o naszej znajomości Jezusa: „Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: «Znam Go», a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy”. Jakie są przykazania Jezusa? Jest ich wiele. Wymieńmy tylko niektóre. To przede wszystkim przykazania Boże, których aktualność Jezus potwierdził dwukrotnie: w Kazaniu na Górze oraz w rozmowie z bogatym młodzieńcem. To przykazanie miłości Boga i bliźniego, które Jezus uznał za największe. To nowe przykazanie miłości, które przekazał apostołom w czasie Ostatniej Wieczerzy. A zatem nasza wiara nie dokonuje się jedynie w głębi duchowości, ale wyraża się w naszych czynach i postawach zgodnych z przykazaniami Bożymi. Te zachowania widoczne są na zewnątrz. Wiara nie jest zatem tylko wewnętrzna. Poprzez nasze czyny przybiera zewnętrzny kształt i w ten sposób oddziałuje na otoczenie wierzącego: na rodzinę, ale też na społeczność, w której żyje. Wiara nie jest ani bezkształtna ani bezobjawowa. Ona emanuje (i winna emanować) poprzez nasze życie na szerokie kręgi społeczne, także polityczne.
Dalej św. Jan pisze: „Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował”. Znów widoczne jest tu zwrócenie uwagi za zachowania i postępowanie. Mamy Jezusa naśladować: w Jego podejściu do ludzi, w Jego sposobie przemawiania. Mamy też przyjmować do serca i do życia Jego naukę. Zarówno tę, która pociągała tłumy, jak i tę, która wywoływała opór i sprzeciw. Słyszymy dziś w Ewangelii proroctwo Symeona: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą”. Jezus rodził nie tylko zachwyt. Wobec Jego Osoby narastał z dnia na dzień ostry sprzeciw, który zakończył się Jego śmiercią krzyżową.
Nasza wierność przykazaniom, nasze naśladowanie Jezusa mogą także wywoływać w otoczeniu różne postawy. Nie zawsze będą przez wszystkich chwalone. Możemy spotkać się z dezaprobatą, wyszydzeniem i sprzeciwem. Jednak najważniejsze jest to, by pozostać wiernym Jezusowi, Jego nauce i Jego przykazaniom. "
https://opoka.org.pl/liturgia
Jeśli ktoś miłuje świat, nie ma w nim miłości ojca. Wszystko bowiem, co jest na świecie, a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia, pochodzi nie od ojca, lecz od świata. Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki."
1 J 2, 12-17
Rdz 15, 1-6; 21, 1-3
Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze, *
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Pamiętajcie o cudach, które on uczynił,"
Ps 105 (104)
Powiecie im: „Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem”.
Tak będą wzywać imienia mojego nad izraelitami, a Ja im będę błogosławił».
Lb 6, 22-27
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.
Bóg miłosierny niech nam błogosławi
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech nam Bóg błogosławi, *
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi."
Ps 67 (66)