Ty, Panie, jesteś naszym ojcem, odkupiciel nasz – to Twoje imię odwieczne.
Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił – przed Tobą zatrzęsłyby się góry.
Zstąpiłeś: przed Tobą zatrzęsły się góry. Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufność. Obyś wychodził naprzeciw tym, co radośnie pełnią sprawiedliwość i pamiętają o Twych drogach.
Oto Ty zawrzałeś gniewem, bo grzeszyliśmy przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher.
Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy. A jednak, Panie, Ty jesteś naszym ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym Twórcą. Wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich." Iz 63, 16b-17. 19b; 64, 2b-7
"Bogu mojemu Dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was. Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Wierny jest Bóg, który powołał was do współuczestnictwa z Synem swoim, Jezusem Chrystusem, Panem naszym." 1 Kor 1, 3-9
«Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. zostawił swój dom, powierzył swym sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, do wszystkich mówię: Czuwajcie!»" Mk 13, 33-37
"Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go».
Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a słudze: „zrób to!” – a robi».
Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary.," Mt 8, 5-11
"Pan Jezus jest zdziwiony wiarą setnika. Zdziwienie to uczucie, które pojawia się gdy rzeczy dzieją się inaczej niż można było przewidzieć. Trudno, aby Bóg dziwił się czemukolwiek, skoro wie wszystko. Ale Bóg, który stał się człowiekiem, przeżywa wszystko według ludzkiej natury. Więc nie dziwi nas, że Pan Jezus się dziwił. Jeśli wejdziemy głębiej w tę historię, też będziemy zdziwieni. Setnik też pewnie w Niebie jest zdziwiony, że jego słowa okazały się tak ważne, że od wieków wypowiadamy je w czasie Mszy, przed przyjęciem Komunii. Zanim przyjmę do swego ciała Pana Jezusa, prawdziwego i jedynego Boga, wypowiadam słowa poganina, choć szanującego religię Starego Testamentu. Zanim przyjmę tego, który jest źródłem i podstawą pokoju, cytuję rzymskiego oficera, prawdopodobnie weterana wielu wojen czy krwawych pacyfikacji. Wygodna i spokojna służba w Palestynie była na ogół nagrodą za zasługi na froncie. Co takiego było w słowach setnika, że Pan Jezus był zdumiony jego wiarą? Czy chodziło o to, że Rzymianin był tak zdeterminowany, aby jego sługa wyzdrowiał, że rzeczywiście tak się stało, a Pan Jezus był tu tylko narzędziem czy świadkiem? Takie bajki są ostatnio modne, wygłaszają je specjaliści od bycia szczęśliwym, nazywając to „afirmacją” i „manifestacją”. Wystarczy, żebyś bardzo czegoś chciał, a tak będzie, mówią owi magowie. I Bóg nie jest do tego potrzebny… Dzisiejsza Ewangelia pokazuje sytuację odwrotną. Setnik, przyzwyczajony, że wszystko układa się według jego woli, oto napotyka na mur. Nie jest w stanie uratować swojego człowieka. Pewnie w boju nie raz widział śmierć swoich ludzi, nie mogąc ich ocalić. Ale przynajmniej mógł walczyć, próbować ratować lub wziąć odwet. A oto sługa umiera w jego domu i setnik nie zatrzyma jego cierpienia ani mieczem, ani rozkazem. Powiedz tylko słowo… Setnik nie zaprasza Jezusa do domu, bo zna żydowskie zwyczaje. Prawo mojżeszowe zabraniało wchodzenia w zbyt bliskie relacje z poganami, co interpretowano m.in. jako zakaz wchodzenia do ich domów. Ale wierzy, że dla tajemniczego rabbiego z Nazaretu, przestrzeń nie jest przeszkodą. Ten człowiek nie tylko jest uzdrowicielem. Natura jest mu posłuszna. A natura jest posłuszna Bogu. Kiedy centurion porównuje działanie Jezusa do oficera wydającego rozkazy, miał przed oczyma swoją codzienności. W starożytnej armii musztra i skrupulatne, automatyczne wypełnianie komend było fundamentalne. Żołnierze w czasie walki mieli poruszać się jak marionetki dowódców. W oczach tego Rzymianina, Pan Jezus jest panem natury, a nie jej zaklinaczem. Nad naturą zaś panować mogą tylko bogowie.
Paradoksalnie, dla poganina sprawa była łatwiejsza niż dla Żydów, bo poganie wierzyli iż bogowie mogą chodzić po ziemi w ludzkiej postaci. Z drugiej strony, setnik poprosił o pomoc Jezusa, gdyż polecili mu Go jego żydowscy przyjaciele. Tym samym zdawał sobie sprawę, że Jezus z Nazaretu nie przynależy do świata bogów jak go sobie wyobrażali Rzymianie. Nie będąc w pełni tego świadomy, centurion wyraził prawdę, że Jezus jest Bogiem i Człowiekiem. Jedynym Bogiem, który stał się człowiekiem. Równocześnie, już całkowicie świadomie, zaufał Człowiekowi, któremu przypisał boską moc.
Adwent jest przygotowaniem do liturgicznego świętowania narodzenia Pana Jezusa. Świętując Jego urodziny wyrażamy w pełni świadomie prawdę, którą „niechcący” odkrył rzymski setnik. Równocześnie bohater dzisiejszej Ewangelii uczy nas, że ta prawda nie jest tylko jakąś teorią na temat Boga i świata. Jej przyjęcie wymaga całkowitego zaufania Chrystusowi we wszystkim, co robimy. Obyśmy często „zadziwiali” Pana Jezusa naszą wiarą w Niego. " https://opoka.org.pl/liturgia
"Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko ojciec; ani kim jest ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli». Łk 10, 21-24
"Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, zdejmie hańbę ze swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł.
I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!" Iz 25, 6-10a
"Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach * przez wzgląd na swoją chwałę. Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, † zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. * Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą."
"Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. i przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u Jego stóp, a on ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się, widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. i wielbiły Boga Izraela.
Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: «Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają, co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby ktoś nie zasłabł w drodze». Na to rzekli Mu uczniowie: «Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba, żeby nakarmić tak wielki tłum?» Jezus zapytał ich: «ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem i parę rybek».
A gdy polecił tłumowi usiąść na ziemi, wziął siedem chlebów i ryby i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów." Mt 15, 29-37
«Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego ojca, który jest w niebie.
Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.
Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. i runął, a upadek jego był wielki»." Mt 7, 21. 24-27
"Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym. W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu - my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie." Ef 1, 3-6. 11-12
"Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
Wszedłszy do Niej, anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».
"Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.
A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».
Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie»." Mt 9, 35 - 10, 1. 5a. 6-8
"Człowiek zakochany ma potrzebę opowiadania o swojej miłości. Dlatego też Ewangelia przyjęta rozumem i sercem, przynagla do dzielenia się nią. Apostołowie przekonani o tym, poszli i głosili Dobrą Nowinę. Ich dzieło nie zostało zakończone, a wielu ludzi wciąż oczekuje na orędzie zbawienia. Współcześnie nie tylko istnieją miejsca, do których słowo Boże jeszcze nie dotarło, ale i takie, do których przestało docierać. Potrzeba misji staje się również nagląca w Polsce i Europie. Miejsca, których historia jest ściśle związana z kulturą chrześcijańską, zdają się odcinać od swoich korzeni. Jest to główna przyczyna obecnych kryzysów. I to nie tylko moralnych.
„Żniwo Pańskie” to dziś także cyfrowy kontynent – Internet. Papież Benedykt XVI nauczał: „Również w świecie Internetu, dzięki któremu na milionach monitorów mogą pojawiać się miliardy obrazów na całym świecie, powinno być widoczne oblicze Chrystusa i słyszalny Jego głos, «bowiem tam, gdzie nie ma miejsca dla Chrystusa, nie ma go również dla człowieka»”. Tak jak przed laty, gdy Pan Jezus powoływał pierwszych uczniów, tak i dziś potrzeba głosicieli Dobrej Nowiny. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Odważne przyjęcie powołania i realizacja posłania, pozwala osobiście doświadczyć i innym głosić – w każdym miejscu i na wiele sposobów – że „ Bliskie już jest królestwo niebieskie”. https://opoka.org.pl/liturgia
«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca
Głos się rozlega: «drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga!
«oto wasz Bóg! oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata.
Podobnie jak pasterz pasie on swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie». Iz 40, 1-5. 9-11
Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi: * oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom. Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie † dla tych, którzy Mu cześć oddają, * i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Łaska i wierność spotkają się z sobą, * ucałują się sprawiedliwość i pokój. Wierność z ziemi wyrośnie, * a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam szczęściem obdarzy, * a nasza ziemia wyda swój owoc. Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, * a śladami Jego kroków zbawienie." Ps 85 (84)
"Niech dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – jak niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale on jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich chce doprowadzić do nawrócenia. Jak złodziej zaś przyjdzie dzień Pański, w którym niebo z szumem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną odnalezione.
Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo, płonąc, pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość.
Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby on was znalazł bez plamy i skazy - w pokoju." 2 P 3, 8-14
«oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.
Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. i tak głosił: «idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».
"Adwentowym motywem, po który sięgali artyści dawnych wieków, jest tzw. drzewo Jessego – symboliczne przedstawienie ewangelicznej genealogii Jezusa Chrystusa. Do tego motywu sięgnął także na jednym ze swoich obrazów niemiecki ksiądz-malarz, Sieger Köder (1925-2015). Wśród Dawidowych przodków Jezusa pojawia się na nim również postać Jana Chrzciciela. Jest on namalowany u dołu obrazu i wskazuje na Dzieciątko Jezus trzymane przez Jego Matkę, namalowanych w górnej części obrazu. Rękę Jana, ze wskazującym na Jezusa palcem, artysta namalował nieproporcjonalnie wielką. Odnosi się wrażenie, jakby Jan był tylko tą wskazującą ręką, jakby ten gest stanowił ukoronowanie jego sensu życia. I takim rzeczywiście ukazują Jana Chrzciciela Ewangelie. Jest to człowiek całkowicie oddany swojemu posłannictwu; ktoś, kto odłożył własne potrzeby, by poświęcić wszystkie swoje siły i zdolności oczekiwaniu na Mesjasza.
W narracji Ewangelisty Marka Jan jest kimś, kto żyje na pustyni, jakby nie chciał, by gwar miasta i tysiąc spraw, jakie jego mieszkańcy mają do załatwienia każdego dnia, zagłuszyły i zniekształciły to, co ma do przekazania. To nie Jan idzie do ludzi ze swoim przesłaniem, to ludzie przychodzą do niego, by słuchać zdecydowanego wezwania do nawrócenia. Tym, co przyciąga tłumy, jest jego radykalne oddanie swojemu powołaniu. Jan cały jest głosem obwieszczającym Tego, który za nim idzie. Pełen pokory wskazuje na Niego, nie śmiąc nawet nazwać siebie Jego sługą, czyli tym, do którego zadań należało wiązanie i rozwiązywanie rzemienia u sandałów pana.
Sensem wyciszenia adwentowego jest także to, by próbować stworzyć sobie coś w rodzaju pustyni w tym rozedrganym i hałaśliwym mieście, jakim jest moje serce. Chrzest Duchem Świętym, jaki zapowiada Jan, prowadzi do synowskiej relacji z Ojcem, którą umożliwia i otwiera dla człowieka Jego Jednorodzony Syn – Jezus Chrystus. Stanowi ona sposób życia, dla którego zostałem stworzony i poza którym ostatecznie marnieję, więdnę i usycham. Adwent to czas, w którym muszę zredukować dostęp do siebie tysięcy innych głosów, ten medialny szum, który sprawia, że przesłanie Jana Chrzciciela o nadchodzącym Zbawicielu nie może się przebić do mojego umysłu." https://opoka.org.pl/liturgia
Komentarz
Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą?
Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił – przed Tobą zatrzęsłyby się góry.
Zstąpiłeś: przed Tobą zatrzęsły się góry.
Ani ucho nie słyszało, ani oko nie widziało, żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle dla tego, co w nim pokłada ufność.
Obyś wychodził naprzeciw tym, co radośnie pełnią sprawiedliwość i pamiętają o Twych drogach.
Oto Ty zawrzałeś gniewem, bo grzeszyliśmy przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani. My wszyscy byliśmy skalani, a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata. My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście, a nasze winy poniosły nas jak wicher.
Nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie. Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami i oddałeś nas w moc naszej winy.
A jednak, Panie, Ty jesteś naszym ojcem. My jesteśmy gliną, a Ty naszym Twórcą. Wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich."
Iz 63, 16b-17. 19b; 64, 2b-7
Ps 80 (79)
W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was.
Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego, Jezusa Chrystusa.
Wierny jest Bóg, który powołał was do współuczestnictwa z Synem swoim, Jezusem Chrystusem, Panem naszym."
1 Kor 1, 3-9
«Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie.
Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. zostawił swój dom, powierzył swym sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, do wszystkich mówię: Czuwajcie!»"
Mk 13, 33-37
Ps 122
okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni."
Ps 80 (79), 4
Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go».
Lecz setnik odpowiedział:
«Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a słudze: „zrób to!” – a robi».
Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary.,"
Mt 8, 5-11
"Wierzący poganin"
ks. Michał Kwitliński
"Pan Jezus jest zdziwiony wiarą setnika. Zdziwienie to uczucie, które pojawia się gdy rzeczy dzieją się inaczej niż można było przewidzieć. Trudno, aby Bóg dziwił się czemukolwiek, skoro wie wszystko. Ale Bóg, który stał się człowiekiem, przeżywa wszystko według ludzkiej natury. Więc nie dziwi nas, że Pan Jezus się dziwił. Jeśli wejdziemy głębiej w tę historię, też będziemy zdziwieni. Setnik też pewnie w Niebie jest zdziwiony, że jego słowa okazały się tak ważne, że od wieków wypowiadamy je w czasie Mszy, przed przyjęciem Komunii. Zanim przyjmę do swego ciała Pana Jezusa, prawdziwego i jedynego Boga, wypowiadam słowa poganina, choć szanującego religię Starego Testamentu. Zanim przyjmę tego, który jest źródłem i podstawą pokoju, cytuję rzymskiego oficera, prawdopodobnie weterana wielu wojen czy krwawych pacyfikacji. Wygodna i spokojna służba w Palestynie była na ogół nagrodą za zasługi na froncie.
Co takiego było w słowach setnika, że Pan Jezus był zdumiony jego wiarą? Czy chodziło o to, że Rzymianin był tak zdeterminowany, aby jego sługa wyzdrowiał, że rzeczywiście tak się stało, a Pan Jezus był tu tylko narzędziem czy świadkiem? Takie bajki są ostatnio modne, wygłaszają je specjaliści od bycia szczęśliwym, nazywając to „afirmacją” i „manifestacją”. Wystarczy, żebyś bardzo czegoś chciał, a tak będzie, mówią owi magowie. I Bóg nie jest do tego potrzebny…
Dzisiejsza Ewangelia pokazuje sytuację odwrotną. Setnik, przyzwyczajony, że wszystko układa się według jego woli, oto napotyka na mur. Nie jest w stanie uratować swojego człowieka. Pewnie w boju nie raz widział śmierć swoich ludzi, nie mogąc ich ocalić. Ale przynajmniej mógł walczyć, próbować ratować lub wziąć odwet. A oto sługa umiera w jego domu i setnik nie zatrzyma jego cierpienia ani mieczem, ani rozkazem.
Powiedz tylko słowo… Setnik nie zaprasza Jezusa do domu, bo zna żydowskie zwyczaje. Prawo mojżeszowe zabraniało wchodzenia w zbyt bliskie relacje z poganami, co interpretowano m.in. jako zakaz wchodzenia do ich domów. Ale wierzy, że dla tajemniczego rabbiego z Nazaretu, przestrzeń nie jest przeszkodą. Ten człowiek nie tylko jest uzdrowicielem. Natura jest mu posłuszna. A natura jest posłuszna Bogu. Kiedy centurion porównuje działanie Jezusa do oficera wydającego rozkazy, miał przed oczyma swoją codzienności. W starożytnej armii musztra i skrupulatne, automatyczne wypełnianie komend było fundamentalne. Żołnierze w czasie walki mieli poruszać się jak marionetki dowódców. W oczach tego Rzymianina, Pan Jezus jest panem natury, a nie jej zaklinaczem. Nad naturą zaś panować mogą tylko bogowie.
Paradoksalnie, dla poganina sprawa była łatwiejsza niż dla Żydów, bo poganie wierzyli iż bogowie mogą chodzić po ziemi w ludzkiej postaci. Z drugiej strony, setnik poprosił o pomoc Jezusa, gdyż polecili mu Go jego żydowscy przyjaciele. Tym samym zdawał sobie sprawę, że Jezus z Nazaretu nie przynależy do świata bogów jak go sobie wyobrażali Rzymianie. Nie będąc w pełni tego świadomy, centurion wyraził prawdę, że Jezus jest Bogiem i Człowiekiem. Jedynym Bogiem, który stał się człowiekiem. Równocześnie, już całkowicie świadomie, zaufał Człowiekowi, któremu przypisał boską moc.
Adwent jest przygotowaniem do liturgicznego świętowania narodzenia Pana Jezusa. Świętując Jego urodziny wyrażamy w pełni świadomie prawdę, którą „niechcący” odkrył rzymski setnik. Równocześnie bohater dzisiejszej Ewangelii uczy nas, że ta prawda nie jest tylko jakąś teorią na temat Boga i świata. Jej przyjęcie wymaga całkowitego zaufania Chrystusowi we wszystkim, co robimy. Obyśmy często „zadziwiali” Pana Jezusa naszą wiarą w Niego. "
https://opoka.org.pl/liturgia
Ps 72
Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko ojciec; ani kim jest ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».
Łk 10, 21-24
I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!"
Iz 25, 6-10a
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, †
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. *
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą."
Ps 23
Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: «Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają, co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby ktoś nie zasłabł w drodze». Na to rzekli Mu uczniowie: «Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba, żeby nakarmić tak wielki tłum?» Jezus zapytał ich: «ile macie chlebów?» Odpowiedzieli: «Siedem i parę rybek».
A gdy polecił tłumowi usiąść na ziemi, wziął siedem chlebów i ryby i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do syta, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów."
Mt 15, 29-37
Iz 26, 1-6
bo Jego łaska trwa na wieki."
Ps 118
wzywajcie Go, gdy jest blisko."
Iz 55, 6
«Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego ojca, który jest w niebie.
Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.
Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. i runął, a upadek jego był wielki»."
Mt 7, 21. 24-27
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Śpiewajcie Panu, bo uczynił cuda.
Ps 98
Ef 1, 3-6. 11-12
Wszedłszy do Niej, anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co by miało znaczyć to pozdrowienie.
Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca».
Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?»
Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego».
Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego».
Wtedy odszedł od Niej anioł."
Łk 1, 26-38
On leczy złamanych na duchu *
i przewiązuje ich rany.
Pan dźwiga pokornych, *
karki grzeszników zgina do ziemi."
Ps 147A
A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».
Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie»."
Mt 9, 35 - 10, 1. 5a. 6-8
"Idźcie i głoście"
KS. JANUSZ CHYŁA
"Człowiek zakochany ma potrzebę opowiadania o swojej miłości. Dlatego też Ewangelia przyjęta rozumem i sercem, przynagla do dzielenia się nią. Apostołowie przekonani o tym, poszli i głosili Dobrą Nowinę. Ich dzieło nie zostało zakończone, a wielu ludzi wciąż oczekuje na orędzie zbawienia.
Współcześnie nie tylko istnieją miejsca, do których słowo Boże jeszcze nie dotarło, ale i takie, do których przestało docierać. Potrzeba misji staje się również nagląca w Polsce i Europie. Miejsca, których historia jest ściśle związana z kulturą chrześcijańską, zdają się odcinać od swoich korzeni. Jest to główna przyczyna obecnych kryzysów. I to nie tylko moralnych.
„Żniwo Pańskie” to dziś także cyfrowy kontynent – Internet. Papież Benedykt XVI nauczał: „Również w świecie Internetu, dzięki któremu na milionach monitorów mogą pojawiać się miliardy obrazów na całym świecie, powinno być widoczne oblicze Chrystusa i słyszalny Jego głos, «bowiem tam, gdzie nie ma miejsca dla Chrystusa, nie ma go również dla człowieka»”.
Tak jak przed laty, gdy Pan Jezus powoływał pierwszych uczniów, tak i dziś potrzeba głosicieli Dobrej Nowiny. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Odważne przyjęcie powołania i realizacja posłania, pozwala osobiście doświadczyć i innym głosić – w każdym miejscu i na wiele sposobów – że „ Bliskie już jest królestwo niebieskie”.
https://opoka.org.pl/liturgia
«Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!» – mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca
Głos się rozlega: «drogę Panu przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec dla naszego Boga!
«oto wasz Bóg! oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata.
Podobnie jak pasterz pasie on swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie».
Iz 40, 1-5. 9-11
Będę słuchał tego, co Pan Bóg mówi: *
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Łaska i wierność spotkają się z sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie."
Ps 85 (84)
Skoro to wszystko w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakimi winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo, płonąc, pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość.
Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby on was znalazł bez plamy i skazy - w pokoju."
2 P 3, 8-14
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże."
Łk 3, 4c. 6
Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. i tak głosił:
«idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, on zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».
Mk 1, 1-8
"Głos na pustyni"
ks. Marian Machinek MSF
"Adwentowym motywem, po który sięgali artyści dawnych wieków, jest tzw. drzewo Jessego – symboliczne przedstawienie ewangelicznej genealogii Jezusa Chrystusa. Do tego motywu sięgnął także na jednym ze swoich obrazów niemiecki ksiądz-malarz, Sieger Köder (1925-2015). Wśród Dawidowych przodków Jezusa pojawia się na nim również postać Jana Chrzciciela.
Jest on namalowany u dołu obrazu i wskazuje na Dzieciątko Jezus trzymane przez Jego Matkę, namalowanych w górnej części obrazu.
Rękę Jana, ze wskazującym na Jezusa palcem, artysta namalował nieproporcjonalnie wielką. Odnosi się wrażenie, jakby Jan był tylko tą wskazującą ręką, jakby ten gest stanowił ukoronowanie jego sensu życia.
I takim rzeczywiście ukazują Jana Chrzciciela Ewangelie. Jest to człowiek całkowicie oddany swojemu posłannictwu; ktoś, kto odłożył własne potrzeby, by poświęcić wszystkie swoje siły i zdolności oczekiwaniu na Mesjasza.
W narracji Ewangelisty Marka Jan jest kimś, kto żyje na pustyni, jakby nie chciał, by gwar miasta i tysiąc spraw, jakie jego mieszkańcy mają do załatwienia każdego dnia, zagłuszyły i zniekształciły to, co ma do przekazania.
To nie Jan idzie do ludzi ze swoim przesłaniem, to ludzie przychodzą do niego, by słuchać zdecydowanego wezwania do nawrócenia.
Tym, co przyciąga tłumy, jest jego radykalne oddanie swojemu powołaniu.
Jan cały jest głosem obwieszczającym Tego, który za nim idzie. Pełen pokory wskazuje na Niego, nie śmiąc nawet nazwać siebie Jego sługą, czyli tym, do którego zadań należało wiązanie i rozwiązywanie rzemienia u sandałów pana.
Sensem wyciszenia adwentowego jest także to, by próbować stworzyć sobie coś w rodzaju pustyni w tym rozedrganym i hałaśliwym mieście, jakim jest moje serce. Chrzest Duchem Świętym, jaki zapowiada Jan, prowadzi do synowskiej relacji z Ojcem, którą umożliwia i otwiera dla człowieka Jego Jednorodzony Syn – Jezus Chrystus. Stanowi ona sposób życia, dla którego zostałem stworzony i poza którym ostatecznie marnieję, więdnę i usycham. Adwent to czas, w którym muszę zredukować dostęp do siebie tysięcy innych głosów, ten medialny szum, który sprawia, że przesłanie Jana Chrzciciela o nadchodzącym Zbawicielu nie może się przebić do mojego umysłu."
https://opoka.org.pl/liturgia