"Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem. W miłości braterskiej nawzajem bądźcie sobie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie. Nie opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha. Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali. Zaradzajcie potrzebom świętych. Przestrzegajcie gościnności.
Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie. Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie między sobą jednomyślni. Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne." Rz 12, 5-16a
Panie, moje serce się nie pyszni * i nie patrzą wyniośle moje oczy. Nie dbam o rzeczy wielkie * ani o to, co przerasta me siły.
Lecz uspokoiłem i uciszyłem moją duszę. † Jak dziecko na łonie swej matki, * jak ciche dziecko jest we mnie moja dusza. Izraelu, złóż nadzieję w Panu, * teraz i na wieki.
"Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością. Kto bowiem miłuje drugiego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: «Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj» i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: «Miłuj bliźniego swego jak siebie samego!» Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa." Rz 13, 8-10
"Bóg jest dla nas ucieczką i siłą: * najpewniejszą pomocą w trudnościach. Przeto nie będziemy się bali, choćby zatrzęsła się ziemia * i góry zapadły w otchłań morza.
'"Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus przybył do Jerozolimy. W świątyni zastał siedzących za stołami bankierów oraz tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie. Wówczas, sporządziwszy sobie bicz ze sznurów, powypędzał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: «Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska!» Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: «Gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie». J 2, 13-22
"Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!»"
Słuchali tego wszystkiego chciwi na grosz faryzeusze i podrwiwali sobie z Niego.
Powiedział więc do nich: «To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych». Łk 16, 9-15
"Mądrość jest wspaniała i nie więdnie, ci łatwo ją dostrzegą, którzy ją miłują, ci ją znajdą, którzy jej szukają, uprzedza bowiem tych, co jej pragną, wpierw dając się im poznać.
Kto dla niej wstanie o świcie, ten się nie natrudzi, znajdzie ją bowiem siedzącą u drzwi swoich. O niej rozmyślać – to szczyt roztropności, a kto z jej powodu nie śpi, wnet się trosk pozbędzie, sama bowiem obchodzi i szuka tych, co są jej godni, objawia się im łaskawie na ścieżkach i wychodzi naprzeciw wszystkim ich zamysłom." Mdr 6,12-16
Boże, mój Boże, szukam Ciebie * i pragnie Ciebie moja dusza. Ciało moje tęskni za Tobą * jak zeschła ziemia łaknąca wody.
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza
Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, * by ujrzeć Twą potęgę i chwałę. Twoja łaska jest cenniejsza od życia, * więc sławić Cię będą moje wargi.
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza
Będę Cię wielbił przez całe me życie * i wzniosę ręce w imię Twoje. Moja dusza syci się obficie, * a usta Cię wielbią radosnymi wargami.
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza
Gdy myślę o Tobie na moim posłaniu * i o Tobie rozważam w czasie moich czuwań. Bo stałeś się dla mnie pomocą * i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie.." Ps 63
"Nie chcemy, bracia, byście trwali w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim." 1 Tes 4, 13-18
«Podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w swoich naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, senność ogarnęła wszystkie i posnęły.
Lecz o północy rozległo się wołanie: „Oto pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!” Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”. Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie”.
Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. Nadchodzą w końcu i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam!” Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”.
"Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny». Mt 25,1-13
"Powiedzenie komuś: „Jesteś głupi!” uchodzi za wyraz braku szacunku, a nawet objaw pogardy. Nie oznacza to jednak, że nie istnieje rzeczywista głupota – postawa, która potrafi zniszczyć ludzkie życie.
Dawne tłumaczenia tego fragmentu zachowały jego dramatyczną wymowę: chodzi nie tyle o roztropność czy jej brak, ale o mądrość lub głupotę, które ostatecznie decydują o ludzkim losie.
A wszystko rozpoczyna się, wydawać by się mogło, od zgodnego oczekiwania zarówno mądrych, jak i głupich panien na przyjście oblubieńca. Ostatecznie też wszystkie dziesięć ogarnia senność. Niespodziewane przyjście oblubieńca w środku nocy ujawnia nie tylko mało znaczący nietakt w przygotowaniach do uczty weselnej, ale coś, co dzieje się pod powierzchnią tej zewnętrznej krzątaniny. Oblubieniec jakby ze zdumieniem zwraca się do głupich panien, które natarczywie proszą o otwarcie drzwi: „My się, niestety, nie znamy”. Ich winą nie jest jedynie uchybienie drugorzędnemu szczegółowi ceremoniału weselnego. One po prostu nigdy naprawdę nie liczyły się z przyjściem oblubieńca.
Zamknięte drzwi są tu symbolem czegoś, co nastąpiło na długo przed tą feralną nocą: wewnętrznego odgrodzenia się od oblubieńca, zepchnięcia jego przyjścia na dalsze miejsce w życiu i na bliżej nieokreśloną przyszłość.
Jak Jezus zaznacza na początku, jest to przypowieść o królestwie Bożym. Opowiadając ją, Jezus po raz kolejny skłania nas do spojrzenia za kulisy naszej wiary, odsłonięcia najgłębszych naszych motywacji, a także przyjrzenia się rozkładowi priorytetów w naszym życiu. Są w nim rzeczy pilne i takie, które mogę odłożyć, sprawy ważne i drugorzędne. Postawa czuwania, która jest tu kluczowa, jest czymś więcej niż tylko niezasypianiem. Zawiera w sobie pewną determinację, by przygotować się na chwilę, w której przyjdzie Pan. Płonące i niegasnące lampy są symbolem zaangażowania, nie- odkładania spraw najważniejszych na bliżej nieokreśloną przyszłość w nadziei, że będzie jeszcze sporo czasu, by się nimi zająć.
Konsekwentne postawienie Boga na pierwszym miejscu w życiu sprawia, że inne ważne i pilne sprawy znajdują swoje właściwe miejsce. Dzięki temu człowiek nie odgradza się od własnej przyszłości." https://opoka.org.pl/liturgia
I jeszcze coś dorzucę Krąży na FB taka mądra opowiastka. Warta przeczytania, zapamiętania i zastosowania w życiu. Wrzucę tu, chociaż nie Słowo Boże, ale mi tutaj nie zginie, a Wy mam nadzieję się nie pogniewacie, że zaśmiecam wątek.
"Diabeł ukazał się trzem mnichom i zapytał ich po kolei:
„Gdybym wam dał władzę zmienienia czegoś w przeszłości, co chcielibyście zmienić?”
Pierwszy mnich, z wielką gorliwością apostolską, odparł bez namysłu: „Nie pozwoliłbym ci skłonić do grzechu Adama i Ewę, żeby ludzkość nie oddaliła się od Boga”.
Drugi mnich, który miał serce przepełnione miłosierdziem, odpowiedział: „Ja tobie nie pozwoliłbym oddalić się od Boga i skazać się na wieczne potępienie”.
Trzeci mnich miał proste serce. Nie odpowiedział nic diabłu, lecz uklęknął, przeżegnał się i prosił Boga: „Panie, uwolnij mnie od pokusy tego, co mogłoby się stać, ale się nie stało”.
Na te słowa diabeł wydał z siebie ryk i zwijając się z bólu, zniknął.
Zdumieni mnisi zapytali trzeciego: „Bracie, dlaczego tak odpowiedziałeś?”.
A ten wyjaśnił:
„Po pierwsze: z wrogiem się nie dyskutuje. Po drugie: nikt na świecie nie ma władzy zmieniania przeszłości, a po trzecie: diabeł wcale nie chce nam pomóc. Chce nas uwięzić w przeszłości, żebyśmy przestali interesować się teraźniejszością.
Dlaczego? Dlatego, że tylko w teraźniejszości, dzięki Bożej łasce, możemy współpracować z Bogiem.
Diabeł zaś zamyka ludzi w przeszłości. I tak uniemożliwia im życie w jedności z Bogiem, wykorzystując podstęp polegający na rozpamiętywaniu, co mogło się zdarzyć, lecz się nie zdarzyło.
Zostawmy przeszłość w rękach Bożego miłosierdzia, a przyszłość w rękach Jego opatrzności.
Teraźniejszość jest w naszych rękach zjednoczonych z rękami Boga”.
"Umiłujcie sprawiedliwość, sędziowie ziemscy! Myślcie o Panu właściwie i szukajcie Go w prostocie serca! Daje się bowiem znaleźć tym, co Go nie wystawiają na próbę, objawia się takim, którym nie brak wiary w Niego.
Bo przewrotne myśli oddzielają od Boga, a Moc, gdy ją wystawiają na próbę, karci niemądrych. Mądrość nie wejdzie w duszę przewrotną, nie zamieszka w ciele uwikłanym w grzech. Święty Duch uczący karności ucieknie przed obłudą, odsunie się od niemądrych myśli, wypłoszy Go nadejście nieprawości.
Mądrość bowiem jest duchem miłującym ludzi, ale bluźniercy z powodu jego warg nie zostawi bez kary: ponieważ Bóg świadkiem jego nerek, prawdziwym stróżem jego serca, Tym, który słyszy mowę jego języka. Albowiem Duch Pański wypełnił zamieszkaną ziemię, Ten, który ogarnia wszystko, ma znajomość mowy." Mdr 1, 1-7
"Przenikasz i znasz mnie, Panie, * Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję. Z daleka spostrzegasz moje myśli, † przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę, * i znasz wszystkie moje drogi.
Zanim słowo się znajdzie na moim języku, * Ty, Panie, już znasz je w całości. Ty ze wszystkich stron mnie ogarniasz * i kładziesz na mnie swą rękę.
Gdzie ucieknę przed Duchem Twoim? * Gdzie oddalę się od Twego oblicza? Jeśli wstąpię do nieba, Ty tam jesteś, * jesteś przy mnie, gdy położę się w Otchłani.
Gdybym wziął skrzydła jutrzenki, * gdybym zamieszkał na krańcach morza, tam również będzie mnie wiodła Twa ręka * i podtrzyma mnie Twoja prawica.
"Jezus powiedział do swoich uczniów: «Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą. Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze, niż żeby miał być powodem grzechu dla jednego z tych małych. Uważajcie na siebie!
Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli będzie żałował, przebacz mu. I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwrócił się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu».
Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary».
Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna»." Łk 17,1-6
"Jak reagować na zgorszenie" ks. Michał Kwitliński
Słowo „Ewangelia” pochodzi z greki i znaczy dosłownie „dobra nowina”. Tytuł właściwie oddaje zawartość historii spisanej w czterech księgach, przez którą Bóg objawia nam swoja miłość. Jednak niektóre jej fragmenty wydają się w pierwszym momencie „złą nowiną”. Wśród nich są dzisiejsze słowa Pana Jezusa o zgorszeniu, które nieuchronnie musi się pojawić.
Gdy Jezus wypowiadał te słowa, uczniowie z pewnością byli zasmuceni. Po wiekach zasmuca nas nie zapowiedź, ale rzeczywistość. Tak wielu ludzi, a czasem my sami, swoim zachowaniem psujemy innych, w szczególności tych najwrażliwszych na zranienia, na przykład dzieci. I wówczas słowa Pana Jezusa przywracają nam nadzieję. On wiedział, że pojawią się one również w że zgorszenia przyjdą, ale nawet to zło nie jest w stanie na dłuższą metę przeszkodzić w planie Zbawienia. On wiedział, że pojawią się one również w Jego Kościele. Nawet najgorsze zachowania tych, którzy otrzymali misję wskazywania drogi dobrego życia (kapłani, rodzice, wychowawcy, liderzy opinii czy rządzący), nie zniszczą jednak samej drogi. Drogą bowiem jest sam Chrystus.
Pan Jezus daje nam wskazówkę, jak reagować na zgorszenie, a w szczególności na złe postepowanie tych, którzy powinni być wzorem, autorytetem. Po pierwsze realizm. Bóg otwiera nam drogę do siebie, leczy naszą upadłą naturę, ale skutki grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych w człowieku cały czas tkwią. Nie należy się więc dziwić, że również ci, co poznali prawdę Ewangelii, a nawet ją głoszą, swoim zachowaniem mogą jej zaprzeczyć. Budzi w nas szczególny ból i gniew, gdy tymi gorszycielami niekiedy okazują się duchowni, którzy powinni każdego dnia czynić obecnym pośród nas Chrystusa w Eucharystii czy Spowiedzi. Nasz Pan mówi nam, abyśmy się nie dziwili, a równocześnie nie akceptowali zła. Ono powinno w nas budzić odrazę. Dlatego Pan Jezus używa sugestywnego obrazu, którego nie należy traktować dosłownie, lecz symbolicznie. Lepiej znaleźć się w otchłani morza niż w otchłani zła w które wpada gorszyciel. Dla Żydów morze było symbolem sił groźnych dla człowieka, czaił się w nim legendarny Lewiatan. Lepiej jednak spotkać potwora morskiego niż Szatana.
Surowe słowa o karze dla gorszyciela na pierwszym miejscu jest ostrzeżeniem, a nie wezwaniem do fizycznej likwidacji sprawców zła. Owszem, trzeba zrobić wszystko, aby uniknąć okazji do zgorszenia. Na przykład osoba cierpiąca na poważne zaburzenia swojej tożsamości płciowej czy choroby psychiczne nie powinna wykonywać określonych zawodów, bo może doprowadzić do tragedii. Ale Pan Jezus mówi nam o czymś ważniejszym. Uważajcie na siebie! Zło, które dostrzegam w postępowaniu innych powinno być wezwaniem do mojego nawrócenia. Łatwo jest oburzyć się na innych. Czasami takie oburzenie okazuje się zasłoną dymną do ukrycia, przed samym sobą, własnych upadków i słabości, które stają się zgorszeniem. Ostatnio media zalewały nas informacjami o kilku zbrodniach popełnionych wobec dzieci, budząc zrozumiały gniew. Jak zwykle w takich sytuacjach, pojawiły się emocjonalne głosy o konieczności przywrócenia kary śmierci, o wzmocnieniu kontroli policyjnej itp. Niektórzy może poczuli się dzięki temu prawymi obywatelami, szlachetnymi ludźmi, prawdziwymi chrześcijanami. Ojciec, któremu do głowy nie przyjdzie uderzyć swojego dziecka myśli: „co za dranie, ja taki nie jestem.” I nie zauważa, że spędził całe popołudnie z nosem w smartfonie, zadowolony, że jego własne dzieci nie zawracają mu głowy, bo wzorem tatusia też mają oczy wbite w ekran. Z ekranu zaś chłoną treści, o których rodzice „ufający swoim dzieciom”, wolą nie wiedzieć. Każdemu z nas mówi Pan Jezus: „Uważajcie na siebie!”, nie tylko niezrównoważonym psychopatom, których na szczęście jest niewielu. Jeśli wezmę sobie te słowa do serca, swoim dobrym postępowaniem i przykładem mogę naprawić wiele szkód, wyrządzonych przez gorszycieli."
Komentarz
Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem.
W miłości braterskiej nawzajem bądźcie sobie życzliwi.
W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie.
Nie opuszczajcie się w gorliwości.
Bądźcie płomiennego ducha.
Pełnijcie służbę Panu.
Weselcie się nadzieją.
W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali.
Zaradzajcie potrzebom świętych. Przestrzegajcie gościnności.
Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie.
Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą.
Bądźcie między sobą jednomyślni. Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne."
Rz 12, 5-16a
i nie patrzą wyniośle moje oczy.
Nie dbam o rzeczy wielkie *
ani o to, co przerasta me siły.
Lecz uspokoiłem i uciszyłem moją duszę. †
Jak dziecko na łonie swej matki, *
jak ciche dziecko jest we mnie moja dusza.
Izraelu, złóż nadzieję w Panu, *
teraz i na wieki.
Strzeż duszy mojej w Twym pokoju, Panie
Ps 131
którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię."
Mt 11, 28
Kto bowiem miłuje drugiego, wypełnił Prawo.
Albowiem przykazania: «Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj» i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: «Miłuj bliźniego swego jak siebie samego!»
Miłość nie wyrządza zła bliźniemu.
Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa."
Rz 13, 8-10
i wielką radość znajduje w Jego przykazaniach."
Ps 112
z powodu imienia Chrystusa,
albowiem Duch Boży na was spoczywa."
1 P 4, 14
Łk 14, 25-33
Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg.
Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście."
1 Kor 3, 9b-11. 16-17
najpewniejszą pomocą w trudnościach.
Przeto nie będziemy się bali, choćby zatrzęsła się ziemia *
i góry zapadły w otchłań morza.
Bóg jest we wnętrzu swojego Kościoła"
Ps 46,
aby moja obecność trwała tam na wieki."
2 Krn 7, 16
J 2, 13-22
albowiem uczynił cuda.
Ps 98
w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała.
1 J 2, 5
i na wieki wysławiał Twoje imię.
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały, *
a wielkość Jego niezgłębiona.
Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu
Ps 145 (144),
aby was ubóstwem swoim ubogacić."
2 Kor 8, 9
Słuchali tego wszystkiego chciwi na grosz faryzeusze i podrwiwali sobie z Niego.
Powiedział więc do nich: «To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca.
To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych».
Łk 16, 9-15
Kto dla niej wstanie o świcie, ten się nie natrudzi, znajdzie ją bowiem siedzącą u drzwi swoich.
O niej rozmyślać – to szczyt roztropności, a kto z jej powodu nie śpi, wnet się trosk pozbędzie, sama bowiem obchodzi i szuka tych, co są jej godni, objawia się im łaskawie na ścieżkach i wychodzi naprzeciw wszystkim ich zamysłom."
Mdr 6,12-16
i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą *
jak zeschła ziemia łaknąca wody.
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza
Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni, *
by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.
Twoja łaska jest cenniejsza od życia, *
więc sławić Cię będą moje wargi.
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza
Będę Cię wielbił przez całe me życie *
i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie, *
a usta Cię wielbią radosnymi wargami.
Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza
Gdy myślę o Tobie na moim posłaniu *
i o Tobie rozważam w czasie moich czuwań.
Bo stałeś się dla mnie pomocą *
i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie.."
Ps 63
Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim."
1 Tes 4, 13-18
bo o godzinie, której się nie domyślacie,
Syn Człowieczy przyjdzie."
Mt 24, 42a. 44
«Podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego.
Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w swoich naczyniach.
Gdy się pan młody opóźniał, senność ogarnęła wszystkie i posnęły.
Lecz o północy rozległo się wołanie: „Oto pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!”
Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy.
A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”.
Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie”.
Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto.
Nadchodzą w końcu i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam!”
Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”.
"Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny».
Mt 25,1-13
I więcej - bo komentarz też wart wzięcia do rozważań.
"O prawdziwej głupocie
ks. Marian Machinek MSF
"Powiedzenie komuś: „Jesteś głupi!” uchodzi za wyraz braku szacunku, a nawet objaw pogardy. Nie oznacza to jednak, że nie istnieje rzeczywista głupota – postawa, która potrafi zniszczyć ludzkie życie.
Dawne tłumaczenia tego fragmentu zachowały jego dramatyczną wymowę: chodzi nie tyle o roztropność czy jej brak, ale o mądrość lub głupotę, które ostatecznie decydują o ludzkim losie.
A wszystko rozpoczyna się, wydawać by się mogło, od zgodnego oczekiwania zarówno mądrych, jak i głupich panien na przyjście oblubieńca.
Ostatecznie też wszystkie dziesięć ogarnia senność.
Niespodziewane przyjście oblubieńca w środku nocy ujawnia nie tylko mało znaczący nietakt w przygotowaniach do uczty weselnej, ale coś, co dzieje się pod powierzchnią tej zewnętrznej krzątaniny.
Oblubieniec jakby ze zdumieniem zwraca się do głupich panien, które natarczywie proszą o otwarcie drzwi: „My się, niestety, nie znamy”.
Ich winą nie jest jedynie uchybienie drugorzędnemu szczegółowi ceremoniału weselnego.
One po prostu nigdy naprawdę nie liczyły się z przyjściem oblubieńca.
Zamknięte drzwi są tu symbolem czegoś, co nastąpiło na długo przed tą feralną nocą: wewnętrznego odgrodzenia się od oblubieńca, zepchnięcia jego przyjścia na dalsze miejsce w życiu i na bliżej nieokreśloną przyszłość.
Jak Jezus zaznacza na początku, jest to przypowieść o królestwie Bożym. Opowiadając ją, Jezus po raz kolejny skłania nas do spojrzenia za kulisy naszej wiary, odsłonięcia najgłębszych naszych motywacji, a także przyjrzenia się rozkładowi priorytetów w naszym życiu.
Są w nim rzeczy pilne i takie, które mogę odłożyć, sprawy ważne i drugorzędne.
Postawa czuwania, która jest tu kluczowa, jest czymś więcej niż tylko niezasypianiem.
Zawiera w sobie pewną determinację, by przygotować się na chwilę, w której przyjdzie Pan.
Płonące i niegasnące lampy są symbolem zaangażowania, nie- odkładania spraw najważniejszych na bliżej nieokreśloną przyszłość w nadziei, że będzie jeszcze sporo czasu, by się nimi zająć.
Konsekwentne postawienie Boga na pierwszym miejscu w życiu sprawia, że inne ważne i pilne sprawy znajdują swoje właściwe miejsce. Dzięki temu człowiek nie odgradza się od własnej przyszłości."
https://opoka.org.pl/liturgia
Krąży na FB taka mądra opowiastka. Warta przeczytania, zapamiętania i zastosowania w życiu.
Wrzucę tu, chociaż nie Słowo Boże, ale mi tutaj nie zginie, a Wy mam nadzieję się nie pogniewacie, że zaśmiecam wątek.
„Gdybym wam dał władzę zmienienia czegoś w przeszłości, co chcielibyście zmienić?”
Pierwszy mnich, z wielką gorliwością apostolską, odparł bez namysłu:
„Nie pozwoliłbym ci skłonić do grzechu Adama i Ewę, żeby ludzkość nie oddaliła się od Boga”.
Drugi mnich, który miał serce przepełnione miłosierdziem, odpowiedział:
„Ja tobie nie pozwoliłbym oddalić się od Boga i skazać się na wieczne potępienie”.
Trzeci mnich miał proste serce.
Nie odpowiedział nic diabłu, lecz uklęknął, przeżegnał się i prosił Boga:
„Panie, uwolnij mnie od pokusy tego, co mogłoby się stać, ale się nie stało”.
Na te słowa diabeł wydał z siebie ryk i zwijając się z bólu, zniknął.
Zdumieni mnisi zapytali trzeciego: „Bracie, dlaczego tak odpowiedziałeś?”.
A ten wyjaśnił:
„Po pierwsze:
z wrogiem się nie dyskutuje.
Po drugie:
nikt na świecie nie ma władzy zmieniania przeszłości,
a po trzecie:
diabeł wcale nie chce nam pomóc. Chce nas uwięzić w przeszłości, żebyśmy przestali interesować się teraźniejszością.
Dlaczego? Dlatego, że tylko w teraźniejszości, dzięki Bożej łasce, możemy współpracować z Bogiem.
Diabeł zaś zamyka ludzi w przeszłości. I tak uniemożliwia im życie w jedności z Bogiem, wykorzystując podstęp polegający na rozpamiętywaniu, co mogło się zdarzyć, lecz się nie zdarzyło.
Zostawmy przeszłość w rękach Bożego miłosierdzia, a przyszłość w rękach Jego opatrzności.
Teraźniejszość jest w naszych rękach zjednoczonych z rękami Boga”.
Myślcie o Panu właściwie i szukajcie Go w prostocie serca!
Daje się bowiem znaleźć tym, co Go nie wystawiają na próbę, objawia się takim, którym nie brak wiary w Niego.
Bo przewrotne myśli oddzielają od Boga, a Moc, gdy ją wystawiają na próbę, karci niemądrych.
Mądrość nie wejdzie w duszę przewrotną, nie zamieszka w ciele uwikłanym w grzech.
Święty Duch uczący karności ucieknie przed obłudą, odsunie się od niemądrych myśli, wypłoszy Go nadejście nieprawości.
Mądrość bowiem jest duchem miłującym ludzi, ale bluźniercy z powodu jego warg nie zostawi bez kary: ponieważ Bóg świadkiem jego nerek, prawdziwym stróżem jego serca, Tym, który słyszy mowę jego języka. Albowiem Duch Pański wypełnił zamieszkaną ziemię, Ten, który ogarnia wszystko, ma znajomość mowy."
Mdr 1, 1-7
Ty wiesz, kiedy siedzę i wstaję.
Z daleka spostrzegasz moje myśli, †
przyglądasz się, jak spoczywam i chodzę, *
i znasz wszystkie moje drogi.
Zanim słowo się znajdzie na moim języku, *
Ty, Panie, już znasz je w całości.
Ty ze wszystkich stron mnie ogarniasz *
i kładziesz na mnie swą rękę.
Gdzie ucieknę przed Duchem Twoim? *
Gdzie oddalę się od Twego oblicza?
Jeśli wstąpię do nieba, Ty tam jesteś, *
jesteś przy mnie, gdy położę się w Otchłani.
Gdybym wziął skrzydła jutrzenki, *
gdybym zamieszkał na krańcach morza,
tam również będzie mnie wiodła Twa ręka *
i podtrzyma mnie Twoja prawica.
Prowadź mnie, Panie, swą drogą odwieczną
"
Ps 139
trzymając się mocno Słowa Życia."
Flp 2, 15d. 16a
Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli będzie żałował, przebacz mu. I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwrócił się do ciebie, mówiąc: „Żałuję tego”, przebacz mu».
Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary».
Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna»."
Łk 17,1-6
"Jak reagować na zgorszenie"
ks. Michał Kwitliński
Słowo „Ewangelia” pochodzi z greki i znaczy dosłownie „dobra nowina”. Tytuł właściwie oddaje zawartość historii spisanej w czterech księgach, przez którą Bóg objawia nam swoja miłość. Jednak niektóre jej fragmenty wydają się w pierwszym momencie „złą nowiną”. Wśród nich są dzisiejsze słowa Pana Jezusa o zgorszeniu, które nieuchronnie musi się pojawić.
Gdy Jezus wypowiadał te słowa, uczniowie z pewnością byli zasmuceni. Po wiekach zasmuca nas nie zapowiedź, ale rzeczywistość. Tak wielu ludzi, a czasem my sami, swoim zachowaniem psujemy innych, w szczególności tych najwrażliwszych na zranienia, na przykład dzieci. I wówczas słowa Pana Jezusa przywracają nam nadzieję. On wiedział, że pojawią się one również w że zgorszenia przyjdą, ale nawet to zło nie jest w stanie na dłuższą metę przeszkodzić w planie Zbawienia. On wiedział, że pojawią się one również w Jego Kościele. Nawet najgorsze zachowania tych, którzy otrzymali misję wskazywania drogi dobrego życia (kapłani, rodzice, wychowawcy, liderzy opinii czy rządzący), nie zniszczą jednak samej drogi. Drogą bowiem jest sam Chrystus.
Pan Jezus daje nam wskazówkę, jak reagować na zgorszenie, a w szczególności na złe postepowanie tych, którzy powinni być wzorem, autorytetem. Po pierwsze realizm. Bóg otwiera nam drogę do siebie, leczy naszą upadłą naturę, ale skutki grzechu pierworodnego i grzechów uczynkowych w człowieku cały czas tkwią. Nie należy się więc dziwić, że również ci, co poznali prawdę Ewangelii, a nawet ją głoszą, swoim zachowaniem mogą jej zaprzeczyć. Budzi w nas szczególny ból i gniew, gdy tymi gorszycielami niekiedy okazują się duchowni, którzy powinni każdego dnia czynić obecnym pośród nas Chrystusa w Eucharystii czy Spowiedzi. Nasz Pan mówi nam, abyśmy się nie dziwili, a równocześnie nie akceptowali zła. Ono powinno w nas budzić odrazę. Dlatego Pan Jezus używa sugestywnego obrazu, którego nie należy traktować dosłownie, lecz symbolicznie. Lepiej znaleźć się w otchłani morza niż w otchłani zła w które wpada gorszyciel. Dla Żydów morze było symbolem sił groźnych dla człowieka, czaił się w nim legendarny Lewiatan. Lepiej jednak spotkać potwora morskiego niż Szatana.
Surowe słowa o karze dla gorszyciela na pierwszym miejscu jest ostrzeżeniem, a nie wezwaniem do fizycznej likwidacji sprawców zła. Owszem, trzeba zrobić wszystko, aby uniknąć okazji do zgorszenia. Na przykład osoba cierpiąca na poważne zaburzenia swojej tożsamości płciowej czy choroby psychiczne nie powinna wykonywać określonych zawodów, bo może doprowadzić do tragedii. Ale Pan Jezus mówi nam o czymś ważniejszym. Uważajcie na siebie! Zło, które dostrzegam w postępowaniu innych powinno być wezwaniem do mojego nawrócenia. Łatwo jest oburzyć się na innych. Czasami takie oburzenie okazuje się zasłoną dymną do ukrycia, przed samym sobą, własnych upadków i słabości, które stają się zgorszeniem. Ostatnio media zalewały nas informacjami o kilku zbrodniach popełnionych wobec dzieci, budząc zrozumiały gniew. Jak zwykle w takich sytuacjach, pojawiły się emocjonalne głosy o konieczności przywrócenia kary śmierci, o wzmocnieniu kontroli policyjnej itp. Niektórzy może poczuli się dzięki temu prawymi obywatelami, szlachetnymi ludźmi, prawdziwymi chrześcijanami. Ojciec, któremu do głowy nie przyjdzie uderzyć swojego dziecka myśli: „co za dranie, ja taki nie jestem.” I nie zauważa, że spędził całe popołudnie z nosem w smartfonie, zadowolony, że jego własne dzieci nie zawracają mu głowy, bo wzorem tatusia też mają oczy wbite w ekran. Z ekranu zaś chłoną treści, o których rodzice „ufający swoim dzieciom”, wolą nie wiedzieć. Każdemu z nas mówi Pan Jezus: „Uważajcie na siebie!”, nie tylko niezrównoważonym psychopatom, których na szczęście jest niewielu. Jeśli wezmę sobie te słowa do serca, swoim dobrym postępowaniem i przykładem mogę naprawić wiele szkód, wyrządzonych przez gorszycieli."
https://opoka.org.pl/liturgia