"Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, korzystać z obfitości i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku.
A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków. Amen." Flp 4,12-14. 19-20
Jeszcze Ewangelia z niedzieli, bo ładny jest do niej komentarz.
" Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.
Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.
Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami.
Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych». Mt 22,1-14
Na ucztę weselną nie zaprasza się osób przypadkowych, ale bardzo starannie wybiera się gości spośród potencjalnych kandydatów. Ktoś, kto przychodzi na wesele, nie jest ubrany byle jak, a jeżeli czasem tak się zdarza, to jest to raczej wyraz ekstrawagancji, niż braku taktu. Wesele jest wydarzeniem jednorazowym i wyjątkowym, trudno sobie wyobrazić, by ktoś zapraszany prosił gospodarza o zmianę terminu zaślubin, ponieważ wyznaczony termin jemu nie pasuje.
Zaproszenie na taką uroczystość jest wyróżnieniem. Obraz uczty weselnej jest starotestamentalnym symbolem uczty mesjańskiej, czyli ostatecznego zbawienia, a więc uszczęśliwienia człowieka w Bożym Królestwie. W tym świetle postawy zaproszonych na ucztę nabierają jeszcze bardziej dramatycznych rysów: wybrali bowiem inne zajęcia – być może użyteczne, ale nieporównywalne z tym, co przez swój wybór stracili. Wybrali troskę o pomnażanie swojego dobrostanu, a nawet zademonstrowali niezrozumiałą, brutalną agresję w odpowiedzi na zaproszenie króla. Okazali się – jak mówi Jezus – niegodni dobra, którym ich chciano obdarzyć. Dokonali fałszywego wyboru, nie rozróżniając wartości bezcennych od tych mniejszej rangi, mieszając w bezmyślnym zapamiętaniu dobro ze złem.
Całe nasze życie jest sztuką wyboru wśród różnorodnych propozycji tego, co naprawdę dobre i ważne. Każdy wybór wiąże się nieuchronnie z odrzuceniem pozostałych możliwości lub nawet z rezygnacją z nich. Dlatego sztuka właściwego wyboru zawiera w sobie umiejętność odróżniania wśród wielu ofert tych, które są pociągające i krzykliwe, ale bezwartościowe, a nawet szkodliwe, od tych, którym czasami może brakować zewnętrznej atrakcyjności, a dopiero po bliższym przyjrzeniu lub też po upływie czasu ukazuje się ich ogromna wartość.
Każdy nasz świadomy i wolny wybór niesie ze sobą skutki zewnętrzne, przynosi korzyści albo straty, ale ma jeszcze jeden istotny wymiar, o którym często zapominamy: zmienia i kształtuje nas samych. Wybierane dobro, chociaż nie przynosi natychmiastowych efektów, zawsze uszlachetnia serce; wybrane zło, nawet gdy je bagatelizujemy lub ukrywamy w tajemnicy, niszczy nas wewnętrznie. Zły charakter człowieka nie rodzi się nagle, ale jest konsekwencją wielokrotnie ponawianych błędnych wyborów. Dotyczy to wszystkiego, na co mamy wpływ, chociażby niewielki, jak to ma miejsce także w przypadku naszego oddziaływania na życie społeczne i polityczne. Zawsze powinniśmy wybierać dobro."
"Ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: «A sprawiedliwy żyć będzie dzięki wierze». Rz 1, 16-25
"Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem.
Na to Pan rzekł do niego: «Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości.
Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste»." Łk 11,37-41
"Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach * i łaskawy we wszystkich swoich dziełach. Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, * wszystkich wzywających Go szczerze." Ps 145
«Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. " Łk 10,1-9
"Teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków.
Jest to sprawiedliwość Boża dostępna przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania dzięki wierze mocą Jego krwi." Rz 3,21-30
"Grzech wyznałem Tobie i nie skryłem mej winy. † Rzekłem: «Wyznaję mą nieprawość Panu», * a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu. Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi, * radośnie śpiewajcie, wszyscy prawego serca!' Ps 32
Kiedy ogromne tłumy zebrały się koło Jezusa, tak że jedni cisnęli się na drugich, zaczął mówić najpierw do swoich uczniów: «Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie stało wiadome. Dlatego wszystko, co powiedzieliście w mroku, w świetle będzie słyszane, a co w izbie szeptaliście do ucha, głoszone będzie na dachach.
A mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic już więcej uczynić nie mogą. Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie!
Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest zapomniany w oczach Bożych.
U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli». Łk 12, 1-7
«Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych.
Każdemu, kto powie jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone. Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty pouczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć»." Łk 12,8-12
"Wiara nie gwarantuje nam łatwego życia, ale życie sensowne.
Zaufanie Jezusowi Chrystusowi owocuje odwagą wobec odrzucenia ze strony ludzi. Słyszymy dziś w liturgii zapewnienie: „Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych”. Możliwość nieprzyznania się Jezusa do nas, nie ma służyć pedagogice strachu, lecz nawróceniu i głębszemu przylgnięciu do Niego.
Wiara – wbrew obiegowym opiniom – nie jest sprawą prywatną.
Taki pogląd to spuścizna czasów, kiedy niektórzy dla kariery deklarowali ateizm, a w tajemnicy, z dala od miejsca zamieszkania chrzcili dzieci, posyłali do Komunii i zawierali sakrament małżeństwa. Było to powszechne zjawisko wśród milicjantów, wojskowych, działaczy partyjnych i osób piastujących kierownicze stanowiska.
Życie w duchowym i moralnym rozdwojeniu jaźni – z powodu lęku lub osobistych korzyści – pozostaje pokusą aktualną i dziś.
Jezus mówi: „Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić…”.
Głoszenie prawdy nie polega na korzystaniu z technik manipulacji, lecz na współpracy z Duchem Świętym. On nas poucza, co i kiedy mówić. Uzdalnia też do bezkompromisowego świadectwa, które składa się z prostych gestów, jak modlitwa w miejscu publicznym, a także bardziej wymagających, jak przyznanie się słowem i czynem do Boga, Jego praw oraz Kościoła wobec bliźnich w miejscu pracy, nauki, odpoczynku, codziennego życia, a także w przestrzeni wirtualnej. " https://opoka.org.pl/liturgia
'Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku. * Zadrżyj ziemio cała przed Jego obliczem. Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, * Będzie sprawiedliwie sądził ludy.' Ps 96
"Wiemy, bracia przez Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się samym tylko słowem, lecz mocą i działaniem Ducha Świętego oraz wielką siłą przekonania." 1 Tes 1, 1-5
"Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie. Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?»
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!» Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?» Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga». Mt 22,15-21
Komentarz
Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.
W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku.
A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę.
Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków. Amen."
Flp 4,12-14. 19-20
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania."
Ef 1, 17-18
"
Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.
Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.
Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami.
Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».
Mt 22,1-14
"Wiara jest sztuką właściwego wyboru"
ks. Marian Machinek MSF
Na ucztę weselną nie zaprasza się osób przypadkowych, ale bardzo starannie wybiera się gości spośród potencjalnych kandydatów. Ktoś, kto przychodzi na wesele, nie jest ubrany byle jak, a jeżeli czasem tak się zdarza, to jest to raczej wyraz ekstrawagancji, niż braku taktu. Wesele jest wydarzeniem jednorazowym i wyjątkowym, trudno sobie wyobrazić, by ktoś zapraszany prosił gospodarza o zmianę terminu zaślubin, ponieważ wyznaczony termin jemu nie pasuje.
Zaproszenie na taką uroczystość jest wyróżnieniem. Obraz uczty weselnej jest starotestamentalnym symbolem uczty mesjańskiej, czyli ostatecznego zbawienia, a więc uszczęśliwienia człowieka w Bożym Królestwie. W tym świetle postawy zaproszonych na ucztę nabierają jeszcze bardziej dramatycznych rysów: wybrali bowiem inne zajęcia – być może użyteczne, ale nieporównywalne z tym, co przez swój wybór stracili. Wybrali troskę o pomnażanie swojego dobrostanu, a nawet zademonstrowali niezrozumiałą, brutalną agresję w odpowiedzi na zaproszenie króla. Okazali się – jak mówi Jezus – niegodni dobra, którym ich chciano obdarzyć. Dokonali fałszywego wyboru, nie rozróżniając wartości bezcennych od tych mniejszej rangi, mieszając w bezmyślnym zapamiętaniu dobro ze złem.
Całe nasze życie jest sztuką wyboru wśród różnorodnych propozycji tego, co naprawdę dobre i ważne. Każdy wybór wiąże się nieuchronnie z odrzuceniem pozostałych możliwości lub nawet z rezygnacją z nich. Dlatego sztuka właściwego wyboru zawiera w sobie umiejętność odróżniania wśród wielu ofert tych, które są pociągające i krzykliwe, ale bezwartościowe, a nawet szkodliwe, od tych, którym czasami może brakować zewnętrznej atrakcyjności, a dopiero po bliższym przyjrzeniu lub też po upływie czasu ukazuje się ich ogromna wartość.
Każdy nasz świadomy i wolny wybór niesie ze sobą skutki zewnętrzne, przynosi korzyści albo straty, ale ma jeszcze jeden istotny wymiar, o którym często zapominamy: zmienia i kształtuje nas samych. Wybierane dobro, chociaż nie przynosi natychmiastowych efektów, zawsze uszlachetnia serce; wybrane zło, nawet gdy je bagatelizujemy lub ukrywamy w tajemnicy, niszczy nas wewnętrznie. Zły charakter człowieka nie rodzi się nagle, ale jest konsekwencją wielokrotnie ponawianych błędnych wyborów. Dotyczy to wszystkiego, na co mamy wpływ, chociażby niewielki, jak to ma miejsce także w przypadku naszego oddziaływania na życie społeczne i polityczne. Zawsze powinniśmy wybierać dobro."
łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa!"
Rz 1, 1-7
albowiem uczynił cuda.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie"
Ps 98
lecz słuchajcie głosu Pańskiego."
Ps 95 (94), 8a. 7d
W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: «A sprawiedliwy żyć będzie dzięki wierze».
Rz 1, 16-25
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca."
Hbr 4, 12
Na to Pan rzekł do niego: «Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości.
Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste»."
Łk 11,37-41
2 Tm 4, 10-17a
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.
Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, *
wszystkich wzywających Go szczerze."
Ps 145
abyście szli i owoc przynosili."
J 15, 16
Łk 10,1-9
Jest to sprawiedliwość Boża dostępna przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą.
Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie.
Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania dzięki wierze mocą Jego krwi."
Rz 3,21-30
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl swe ucho *
na głos mojego błagania.
Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie, *
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia, *
aby Ci służono z bojaźnią.
Pokładam nadzieję w Panu, *
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie.
Dusza moja oczekuje Pana *
bardziej niż strażnicy poranka.
Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia"
Ps 130
nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie."
J 14, 6
Rzekłem: «Wyznaję mą nieprawość Panu», *
a Ty darowałeś niegodziwość mego grzechu.
Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi, *
radośnie śpiewajcie, wszyscy prawego serca!'
Ps 32
według nadziei pokładanej w Tobie."
Ps 33
«Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów.
Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie stało wiadome.
Dlatego wszystko, co powiedzieliście w mroku, w świetle będzie słyszane, a co w izbie szeptaliście do ucha, głoszone będzie na dachach.
A mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nic już więcej uczynić nie mogą.
Pokażę wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie!
Czyż nie sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest zapomniany w oczach Bożych.
U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli».
Łk 12, 1-7
Rz 4, 13. 16-18
i wy także świadczyć będziecie."
J 15, 26b. 27a
«Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych.
Każdemu, kto powie jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie odpuszczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone. Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić, bo Duch Święty pouczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć»."
Łk 12,8-12
'Odwaga wiary
ks. Janusz Chyła
"Wiara nie gwarantuje nam łatwego życia, ale życie sensowne.
Zaufanie Jezusowi Chrystusowi owocuje odwagą wobec odrzucenia ze strony ludzi.
Słyszymy dziś w liturgii zapewnienie: „Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych”.
Możliwość nieprzyznania się Jezusa do nas, nie ma służyć pedagogice strachu, lecz nawróceniu i głębszemu przylgnięciu do Niego.
Wiara – wbrew obiegowym opiniom – nie jest sprawą prywatną.
Taki pogląd to spuścizna czasów, kiedy niektórzy dla kariery deklarowali ateizm, a w tajemnicy, z dala od miejsca zamieszkania chrzcili dzieci, posyłali do Komunii i zawierali sakrament małżeństwa. Było to powszechne zjawisko wśród milicjantów, wojskowych, działaczy partyjnych i osób piastujących kierownicze stanowiska.
Życie w duchowym i moralnym rozdwojeniu jaźni – z powodu lęku lub osobistych korzyści – pozostaje pokusą aktualną i dziś.
Jezus mówi: „Kiedy was ciągać będą po synagogach, urzędach i władzach, nie martwcie się, w jaki sposób albo czym macie się bronić lub co mówić…”.
Głoszenie prawdy nie polega na korzystaniu z technik manipulacji, lecz na współpracy z Duchem Świętym.
On nas poucza, co i kiedy mówić.
Uzdalnia też do bezkompromisowego świadectwa, które składa się z prostych gestów, jak modlitwa w miejscu publicznym, a także bardziej wymagających, jak przyznanie się słowem i czynem do Boga, Jego praw oraz Kościoła wobec bliźnich w miejscu pracy, nauki, odpoczynku, codziennego życia, a także w przestrzeni wirtualnej. "
https://opoka.org.pl/liturgia
Iz 45,1.4-6
Zadrżyj ziemio cała przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
Będzie sprawiedliwie sądził ludy.'
Ps 96
1 Tes 1, 1-5
trzymając się mocno Słowa Życia."
Flp 2, 15d. 16a
Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?»
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy?
Pokażcie Mi monetę podatkową!» Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?» Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich:
«Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
Mt 22,15-21