«Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną swą winę.
Zabierzcie z sobą słowa i nawróćcie się do Pana! Mówcie do Niego: „Usuń cały grzech, a przyjmij to, co dobre, zamiast cielców dajemy Ci nasze wargi.
Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę ich miłością, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola zapuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu.
Ja go wysłuchuję i Ja na niego spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pańskie są proste; kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy». Oz 14, 2-10
"Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych». Mk 12, 28b-34
"Chodźcie, powróćmy do Pana! On nas zranił i On też uleczy, On to nas pobił, On ranę przewiąże. Po dwu dniach przywróci nam życie, a dnia trzeciego nas dźwignie i żyć będziemy w Jego obecności. Poznajmy, dążmy do poznania Pana; Jego przyjście jest pewne jak poranek, jak wczesny deszcz przychodzi On do nas, jak deszcz późny, co nasyca ziemię.
«Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobą, Judo? Miłość wasza podobna do chmur o świtaniu albo do rosy, która prędko znika. Dlatego ciosałem cię przez proroków, słowami ust mych pouczałem, a Prawo moje zabłysło jak światło. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń». Oz 6, 1-6
"Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, * w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy * i oczyść mnie z grzechu mojego.
Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, * a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz. Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, * pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.
Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:
«Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.
A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”
Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony». Łk 18, 9-14
"Trudno ocenić czyjąś, a także własną modlitwę. Pozory mylą. Do głębi zna nas tylko Bóg. Dzisiejsza przypowieść Jezusa o faryzeuszu i celniku, ich obecności w świątyni oraz modlitwie, to dobre zwierciadło, w którym możemy zobaczyć swoją postawę wobec Boga i ludzi.
Faryzeusz i celnik czegoś dobrego nas uczą. Pierwszy to obiektywnie porządny człowiek. Jeśli jego autoprezentacja jest prawdziwa, to nie jest zdziercą, oszustem, cudzołożnikiem. Nawet pości i daje dziesięcinę... Tylko naśladować.
Punktem odniesienia faryzejskiego rachunku sumienia nie są tylko Boże przykazania, ale nade wszystko życie celnika. Celnik natomiast robiąc rachunek sumienia nie porównuje się z innymi ludźmi, a jedynie z Bożym prawem. Wychodzi na to, że faryzeusz podczas modlitwy potrzebuje celnika, aby na jego tle budować własne ego, a celnik potrzebuje Boga, ponieważ wie, że nie jest samowystarczalny.
Zapewne w naszej modlitwie trochę jesteśmy podobni do faryzeusza, a trochę do celnika. Trudno tę proporcję zmierzyć. Zresztą nie jest to nawet takie istotne. Najważniejsze jest, abyśmy spojrzenie wiary kierowali na Jezusa Chrystusa, a jako punkt odniesienia życia moralnego brali Ewangelię, a nie zachowania bliźnich. Jezus Chrystus chce nas wyzwolić z grzechu i zapatrzenia we własną doskonałość, czy też jej pozory." https://opoka.org.pl/liturgia
"Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia – łaską bowiem jesteście zbawieni – razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich – w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przeogromne bogactwo swej łaski okazać przez dobroć względem nas, w Chrystusie Jezusie.
Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili." Ef 2, 4-10
«Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu». J 3, 14-21
"Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś * Śpiewajcie psalm, wszyscy miłujący Pana, * i pamiętajcie o Jego świętości. Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę, † a Jego łaska przez całe życie. * Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem wesele.
Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną, * Panie, bądź moją pomocą. Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament, * Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.
"był w Kafarnaum pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna, był on już bowiem umierający.
Jezus rzekł do niego: «Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie».
Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko».
Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł.
A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, kiedy poczuł się lepiej. Rzekli mu: «Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka». Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, kiedy Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina." J 4, 43-54
"Człowiek, który uwierzył dwa razy ks. Michał Kwitliński"
"Urzędnik królewski uwierzył. Pan Jezus, dokonując cudów oczekuje wiary ze strony ich „beneficjantów”. Oczekuje, że Mu zaufają, a w Nim zaufają samem Bogu. Ojciec umierającego dziecka uwierzył, to był jego udział w cudzie. Chrystus daje swą łaskę, trzeba jednak ją przyjąć. Ale dlaczego Ewangelista pod koniec swojego opowiadania ponownie pisze, że urzędnik królewski uwierzył, tym razem z całą rodziną? Ewidentnie chodzi o nowy akt wiary. Czy ten poprzedni nie wystarczył?
Większość uzdrowień, których dokonuje Pan Jezus wiąże się z jakimś gestem, na ogół dotknięciem, któremu towarzyszą słowa. To zapowiedź sakramentów – widzialnych znaków, gestów połączonych ze słowami, poprzez które Bóg uzdrawia i umacnia nasze dusze. Jednak w kilku przypadkach nasz Pan uzdrawia na odległość. W ten sposób pokazuje, że panuje nad przestrzenią, tym samym Jego działanie jest działaniem Boga, a nie tylko człowieka. W historii uzdrowienia syna królewskiego urzędnika Pan Jezus mówi nam coś jeszcze. Wiara nie jest jednorazowym aktem. Wymaga ciągłego wysiłku, cierpliwości, wytrwałości. Wiara, co brzmi paradoksalnie, wymaga wierności.
Odległość z Kany do Kafarnaum do około 35 km. Zważywszy, że rozmowa ojca z Nauczycielem miała miejsce wczesnym popołudniem, miał on przed sobą pół dnia drogi i nocleg. Słudzy prawdopodobnie spotkali go nad ranem. Możemy sobie wyobrazić, co działo się w umyśle i sercu ojca tamtego popołudnia, a szczególnie w nocy. Pewnie miotał się między nadzieją a zwątpieniem. Nie miał dowodu, że jego syn żyje. Gdy rozmawiał twarzą w twarz z Jezusem, uwierzył od razu. Ale teraz Jezus jest daleko. Może w głowie kotłowały się myśli: „Czy to nie było złudzenie? Czy nie dałem się nabrać charyzmatycznemu rabbiemu, które może i jest pobożny, może mu się wydaje, że potrafi uzdrawiać na odległość, że Bóg go słucha? Ale z drugiej strony, Jego spojrzenie, Jego głos…” Te godziny musiały być dla owego człowieka czasem duchowego zmagania i próbą wiary. Z porannej rozmowy ze sługami można przypuszczać, że górę brały wątpliwości. Chrystus jednak nie cofa swej łaski. Syn urzędnika żyje. I ojciec uwierzył ponownie.
Który z tych dwóch aktów wiary był ważniejszy? Z pewnością pierwszy. Bez niego nie byłoby drugiego. Za pierwszym razem zaufał wprost Jezusowi, którego widzi. Teraz zaufał danym potwierdzającym Jego moc. Ale to też ma znaczenie. Iluż świadków cudów Pana Jezusa zwątpiło w Niego! Zaczynając od uczniów. Judasz zwątpił w Jezusa i to na długo przed tym, nim poniósł On, w ludzkim mniemaniu, klęskę. Piotr załamał się po aresztowaniu swego Mistrza. Ale, podobnie jak bohater dzisiejszej Ewangelii, uwierzył ponownie.
I uwierzył on sam i jego rodzina. Wiara zawsze przynosi owoce. W samym wierzącym i wokół niego. W pierwszym akcie wiary królewski urzędnik ocalił swojego syna. W drugim stało się coś więcej. Przylgnął na dobre do Jezusa, prawdziwego Boga i zbliżył do Niego swych najbliższych." https://opoka.org.pl/liturgia
Bóg jest dla nas ucieczką i siłą, * najpewniejszą pomocą w trudnościach. Przeto nie będziemy się bali, choćby zatrzęsła się ziemia * i góry zapadły w otchłań morza.
Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już dłuższy czas, rzekł do niego: «Czy chcesz wyzdrowieć?»
Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. W czasie kiedy ja dochodzę, inny wstępuje przede mną».
Rzekł do niego Jezus: «Wstań, weź swoje nosze i chodź!» Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje nosze i chodził. J 5, 1-16
"Tak mówi Pan: «Gdy nadejdzie czas mej łaski, wysłucham cię, w dniu zbawienia przyjdę ci z pomocą. A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj, Nie będą już łaknąć ani pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów.
Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi».
Mówił Syjon: «Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał ». «Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!» Iz 49, 8-15
Pan jest łagodny i miłosierny, * nieskory do gniewu i bardzo łaskawy. Pan jest dobry dla wszystkich, * a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają, * i podnosi wszystkich zgnębionych.
Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach * i łaskawy we wszystkich swoich dziełach. Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, * wszystkich wzywających Go szczerze.
"Pan słyszy wołających o pomoc * i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu, * ocala upadłych na duchu. Liczne są nieszczęścia, które cierpi sprawiedliwy, * ale Pan go ze wszystkich wybawia.
Pan zawsze bliski dla skruszonych w sercu." Ps 34 (33)
mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi ludem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał». Jr 31, 31-34
"Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, * w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy * i oczyść mnie z grzechu mojego.
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste * i odnów we mnie moc ducha. Nie odrzucaj mnie od swego oblicza * i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Przywróć mi radość Twojego zbawienia * i wzmocnij mnie duchem ofiarnym. Będę nieprawych nauczał dróg Twoich * i wrócą do Ciebie grzesznicy.
Stwórz, o mój Boże, we mnie serce czyste" Ps 51 (50)
Komentarz
On bowiem jest łaskawy i miłosierny."
Jl 2, 13bc
Łk 11, 14-23
«Wróć, Izraelu, do Pana, Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną swą winę.
Zabierzcie z sobą słowa i nawróćcie się do Pana! Mówcie do Niego: „Usuń cały grzech, a przyjmij to, co dobre, zamiast cielców dajemy Ci nasze wargi.
Uleczę ich niewierność, szczodrze obdarzę ich miłością, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola zapuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu.
Ja go wysłuchuję i Ja na niego spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pańskie są proste; kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy».
Oz 14, 2-10
Ja jestem Bogiem, słuchaj mego głosu
Odpowiedziałem ci z grzmiącej chmury, *
doświadczyłem cię przy wodach Meriba.
Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć, *
obyś Mnie posłuchał, Izraelu!
Ja jestem Bogiem, słuchaj mego głosu
Nie będziesz miał obcego boga, *
cudzemu bogu nie będziesz się kłaniał.
Ja jestem Panem, Bogiem twoim, *
który cię wywiódł z ziemi egipskiej.
Ja jestem Bogiem, słuchaj mego głosu
Gdyby mój lud Mnie posłuchał, *
a Izrael kroczył moimi drogami,
jego bym karmił wyborną pszenicą *
i sycił miodem z opoki».
Ps 81 (80),
Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».
Mk 12, 28b-34
«Cóż ci mogę uczynić, Efraimie, co pocznę z tobą, Judo? Miłość wasza podobna do chmur o świtaniu albo do rosy, która prędko znika. Dlatego ciosałem cię przez proroków, słowami ust mych pouczałem, a Prawo moje zabłysło jak światło. Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń».
Oz 6, 1-6
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.
Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, *
a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.
Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, *
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.
Miłości pragnę, nie krwawej ofiary"
Ps 51 (50),
lecz słuchajcie głosu Pańskiego."
Ps 95 (94), 8a. 7d
«Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.
A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”
Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».
Łk 18, 9-14
"Faryzeusz i celnik"
ks. Janusz Chyła
"Trudno ocenić czyjąś, a także własną modlitwę. Pozory mylą. Do głębi zna nas tylko Bóg. Dzisiejsza przypowieść Jezusa o faryzeuszu i celniku, ich obecności w świątyni oraz modlitwie, to dobre zwierciadło, w którym możemy zobaczyć swoją postawę wobec Boga i ludzi.
Faryzeusz i celnik czegoś dobrego nas uczą. Pierwszy to obiektywnie porządny człowiek. Jeśli jego autoprezentacja jest prawdziwa, to nie jest zdziercą, oszustem, cudzołożnikiem. Nawet pości i daje dziesięcinę... Tylko naśladować.
Punktem odniesienia faryzejskiego rachunku sumienia nie są tylko Boże przykazania, ale nade wszystko życie celnika. Celnik natomiast robiąc rachunek sumienia nie porównuje się z innymi ludźmi, a jedynie z Bożym prawem. Wychodzi na to, że faryzeusz podczas modlitwy potrzebuje celnika, aby na jego tle budować własne ego, a celnik potrzebuje Boga, ponieważ wie, że nie jest samowystarczalny.
Zapewne w naszej modlitwie trochę jesteśmy podobni do faryzeusza, a trochę do celnika. Trudno tę proporcję zmierzyć. Zresztą nie jest to nawet takie istotne. Najważniejsze jest, abyśmy spojrzenie wiary kierowali na Jezusa Chrystusa, a jako punkt odniesienia życia moralnego brali Ewangelię, a nie zachowania bliźnich. Jezus Chrystus chce nas wyzwolić z grzechu i zapatrzenia we własną doskonałość, czy też jej pozory."
https://opoka.org.pl/liturgia
Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę.
A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił.
Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili."
Ef 2, 4-10
«Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.
Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.
Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki.
Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały ujawnione. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane w Bogu».
J 3, 14-21
Śpiewajcie psalm, wszyscy miłujący Pana, *
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę, †
a Jego łaska przez całe życie. *
Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem wesele.
Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną, *
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament, *
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.
Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś"
Ps 30 (29),
a Pan Bóg będzie z wami.
Am 5, 14
Jezus rzekł do niego: «Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie».
Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko».
Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł.
A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, kiedy poczuł się lepiej. Rzekli mu: «Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka». Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, kiedy Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina."
J 4, 43-54
"Człowiek, który uwierzył dwa razy
ks. Michał Kwitliński"
"Urzędnik królewski uwierzył. Pan Jezus, dokonując cudów oczekuje wiary ze strony ich „beneficjantów”. Oczekuje, że Mu zaufają, a w Nim zaufają samem Bogu. Ojciec umierającego dziecka uwierzył, to był jego udział w cudzie. Chrystus daje swą łaskę, trzeba jednak ją przyjąć. Ale dlaczego Ewangelista pod koniec swojego opowiadania ponownie pisze, że urzędnik królewski uwierzył, tym razem z całą rodziną? Ewidentnie chodzi o nowy akt wiary. Czy ten poprzedni nie wystarczył?
Większość uzdrowień, których dokonuje Pan Jezus wiąże się z jakimś gestem, na ogół dotknięciem, któremu towarzyszą słowa. To zapowiedź sakramentów – widzialnych znaków, gestów połączonych ze słowami, poprzez które Bóg uzdrawia i umacnia nasze dusze. Jednak w kilku przypadkach nasz Pan uzdrawia na odległość. W ten sposób pokazuje, że panuje nad przestrzenią, tym samym Jego działanie jest działaniem Boga, a nie tylko człowieka. W historii uzdrowienia syna królewskiego urzędnika Pan Jezus mówi nam coś jeszcze. Wiara nie jest jednorazowym aktem. Wymaga ciągłego wysiłku, cierpliwości, wytrwałości. Wiara, co brzmi paradoksalnie, wymaga wierności.
Odległość z Kany do Kafarnaum do około 35 km. Zważywszy, że rozmowa ojca z Nauczycielem miała miejsce wczesnym popołudniem, miał on przed sobą pół dnia drogi i nocleg. Słudzy prawdopodobnie spotkali go nad ranem. Możemy sobie wyobrazić, co działo się w umyśle i sercu ojca tamtego popołudnia, a szczególnie w nocy. Pewnie miotał się między nadzieją a zwątpieniem. Nie miał dowodu, że jego syn żyje. Gdy rozmawiał twarzą w twarz z Jezusem, uwierzył od razu. Ale teraz Jezus jest daleko. Może w głowie kotłowały się myśli: „Czy to nie było złudzenie? Czy nie dałem się nabrać charyzmatycznemu rabbiemu, które może i jest pobożny, może mu się wydaje, że potrafi uzdrawiać na odległość, że Bóg go słucha? Ale z drugiej strony, Jego spojrzenie, Jego głos…” Te godziny musiały być dla owego człowieka czasem duchowego zmagania i próbą wiary. Z porannej rozmowy ze sługami można przypuszczać, że górę brały wątpliwości. Chrystus jednak nie cofa swej łaski. Syn urzędnika żyje. I ojciec uwierzył ponownie.
Który z tych dwóch aktów wiary był ważniejszy? Z pewnością pierwszy. Bez niego nie byłoby drugiego. Za pierwszym razem zaufał wprost Jezusowi, którego widzi. Teraz zaufał danym potwierdzającym Jego moc. Ale to też ma znaczenie. Iluż świadków cudów Pana Jezusa zwątpiło w Niego! Zaczynając od uczniów. Judasz zwątpił w Jezusa i to na długo przed tym, nim poniósł On, w ludzkim mniemaniu, klęskę. Piotr załamał się po aresztowaniu swego Mistrza. Ale, podobnie jak bohater dzisiejszej Ewangelii, uwierzył ponownie.
I uwierzył on sam i jego rodzina. Wiara zawsze przynosi owoce. W samym wierzącym i wokół niego. W pierwszym akcie wiary królewski urzędnik ocalił swojego syna. W drugim stało się coś więcej. Przylgnął na dobre do Jezusa, prawdziwego Boga i zbliżył do Niego swych najbliższych."
https://opoka.org.pl/liturgia
najpewniejszą pomocą w trudnościach.
Przeto nie będziemy się bali, choćby zatrzęsła się ziemia *
i góry zapadły w otchłań morza.
Pan Zastępów jest z nami, *
Pan Bóg Zastępów jest dla nas obroną"
Ps 46 (45)
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste
i przywróć mi radość Twojego zbawienia.
Ps 51 (50), 12a. 14a
Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. W czasie kiedy ja dochodzę, inny wstępuje przede mną».
Rzekł do niego Jezus: «Wstań, weź swoje nosze i chodź!» Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje nosze i chodził.
J 5, 1-16
A ukształtowałem cię i ustanowiłem przymierzem dla ludu, aby odnowić kraj,
Nie będą już łaknąć ani pragnąć, i nie porazi ich wiatr upalny ni słońce, bo ich poprowadzi Ten, co się lituje nad nimi, i zaprowadzi ich do tryskających zdrojów.
Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi».
Mówił Syjon: «Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał ». «Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!»
Iz 49, 8-15
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają, *
i podnosi wszystkich zgnębionych.
Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach *
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.
Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, *
wszystkich wzywających Go szczerze.
Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia
Ps 145 (144)
kto wierzy we Mnie, nie umrze na wieki."
J 11, 25a. 26
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.'
J 3, 16
i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu, *
ocala upadłych na duchu.
Liczne są nieszczęścia, które cierpi sprawiedliwy, *
ale Pan go ze wszystkich wybawia.
Pan zawsze bliski dla skruszonych w sercu."
Ps 34 (33)
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych."
Mt 4, 4b
Panie, Boże mój, do Ciebie się uciekam, *
wybaw mnie i uwolni
Boże sprawiedliwy, który przenikasz serca i sumienia.
Bóg jest dla mnie tarczą, *
On zbawia ludzi prostego serca."
Ps 7,
i wydają owoc dzięki swojej wytrwałości."
Łk 8, 15
J 7, 40-53.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać, mówiąc jeden do drugiego: Poznajcie Pana! Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał».
Jr 31, 31-34
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste *
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza *
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Przywróć mi radość Twojego zbawienia *
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Będę nieprawych nauczał dróg Twoich *
i wrócą do Ciebie grzesznicy.
Stwórz, o mój Boże, we mnie serce czyste"
Ps 51 (50)