"Wiedza na temat tego, czym jest trąd, jest obecnie powszechna, a mimo to współczesnemu słuchaczowi dzisiejszej opowieści Ewangelisty Marka trudno wczuć się w całą dramaturgię opisanej w tym fragmencie sytuacji. Każdy element tego opowiadania stanowi poważne wykroczenie przeciw surowym konwencjom i przepisom, jakimi objęte były w tamtym czasie osoby cierpiące na trąd. Chory zbliża się do Jezusa, i to bardzo blisko, skoro Jezus może go dotknąć. Tego nie wolno było pod żadnym pozorem robić trędowatym osobom, by nie roznosili tej nieuleczalnej wówczas choroby. Desperacja proszącego człowieka podkreślona jest w całej jego postawie: pada przed Jezusem na kolana. Ale także Jezus wykracza przeciw wszystkim sanitarnym przepisom, dotykając trędowatego. I wreszcie uzdrowiony, zamiast udać się do kapłanów, do których obowiązków należało wówczas autorytatywne stwierdzenie, że człowiek uzdrowiony z trądu może wrócić do społeczeństwa, zaczyna rozgłaszać o tym, co się wydarzyło, ignorując także jasny zakaz Jezusa.
Błędem byłoby jednak zatrzymywanie się tylko na powyższych szczegółach, bo sednem tego fragmentu – po Markowemu opisanego bardzo zwięźle i krótko – jest dialog Jezusa z trędowatym. W serdecznej prośbie trędowatego tkwi coś więcej, niż jedynie oczekiwanie na pomoc. Trędowaty zdaje się mieć całkowitą pewność, że Jezus może go uzdrowić, jeśli taka jest Jego wola. Jest więc w tej prośbie zarówno niezłomna wiara w moc Bożą, jak i poddanie się woli Bożej. Te dwa elementy: wiara w Bożą moc oraz poddanie się woli Bożej bardzo często zdają się kontrastować ze sobą. Kiedy człowiek prosi usilnie o jakąś łaskę, chociażby o zdrowie, zdaje się mieć już gotowy scenariusz, co powinno się wydarzyć jako owoc modlitwy. Kiedy się jednak nie wydarza, pojawia się rozczarowanie i bolesne pytania: dlaczego Bóg mnie nie wysłuchał? Może jestem niegodny, by się mną w ogóle zajmował? A może Bóg nie jest dobry? A może Go w ogóle nie ma?
Jezusowy serdeczny dotyk spoczywa na każdym modlącym się. Jezusowe „Chcę!” rozbrzmiewa nad wszystkimi naszymi potrzebami, z którymi zwracamy się do Niego. Żadna nasza modlitwa nie pozostaje niewysłuchana. Trzeba jednak zdać się na Bożą wolę, pozwolić się Mu prowadzić, także poprzez takie momenty życia, gdy decyduje On inaczej, niż tego oczekujemy."
"Za pełną radość poczytujcie sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali i bez zarzutu, w niczym nie wykazując braków. Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając, a na pewno ją otrzyma. Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym. Kto bowiem żywi wątpliwości, podobny jest do fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam. Człowiek ten niech nie myśli, że otrzyma cokolwiek od Pana, bo jest mężem chwiejnym, niestałym na wszystkich swych drogach.." Jk 1, 1-11
"Błądziłem, zanim przyszło utrapienie, * teraz jednak strzegę Twego słowa. Dobry jesteś i dobrze czynisz, * naucz mnie ustaw swoich.
Dobrze to dla mnie, że mnie poniżyłeś, * bym się nauczył Twoich ustaw. Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze * niż tysiące sztuk złota i srebra.
Wiem, Panie, że sprawiedliwe są Twoje wyroki, * że dotknąłeś mnie słusznie. Niech Twoja łaska będzie mi pociechą * zgodnie z obietnicą daną Twemu słudze. Okaż mi litość, niech ożyję, Panie" Ps 119 (118)
"Faryzeusze zaczęli rozprawiać z Jezusem, a chcąc wystawić Go na próbę, domagali się od Niego znaku. On zaś westchnął w głębi duszy i rzekł: «Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę, powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu».
A zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę." Mk 8, 11-13
"Kto doznaje pokusy, niech nie mówi: Bóg mnie kusi». Bóg bowiem ani nie podlega pokusie do zła, ani też nikogo nie kusi. To własna pożądliwość wystawia każdego na pokusę i nęci. Następnie pożądliwość, gdy pocznie, rodzi grzech, a skoro grzech dojrzeje, przynosi śmierć. Nie dajcie się zwodzić, bracia moi umiłowani!
Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy" Jk 1, 12-18
'Błogosławiony mąż, którego Ty wychowujesz, Panie, * i pouczasz swoim prawem, aby mu dać wytchnienie * w dniach nieszczęśliwych.
A kiedy myślę: «Moja noga się chwieje», * wtedy mnie wspiera Twoja łaska, Panie. Gdy w moim sercu mnożą się niepokoje, * Twoja pociecha orzeźwia mą duszę.
"Uczniowie Jezusa zapomnieli zabrać chleby i tylko jeden chleb mieli z sobą w łodzi. Wtedy im przykazał: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!»
A oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chlebów. Jezus zauważył to i rzekł do nich: «Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chlebów? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiałe są wasze umysły? Mając oczy, nie widzicie; mając uszy, nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?»
Odpowiedzieli Mu: «Dwanaście».
«A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?»
«Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament». Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego! On bowiem jest litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu i bogaty w łaskę, a lituje się nad niedolą.
A Pan zapłonął zazdrosną miłością ku swojej ziemi i zmiłował się nad swoim ludem." Jl 2, 12-18
"Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, *w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy * i oczyść mnie z grzechu mojego.
Uznaję bowiem nieprawość moją, * a grzech mój jest zawsze przede mną. Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem * i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste * i odnów we mnie moc ducha. Nie odrzucaj mnie od swego oblicza * i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Przywróć mi radość Twojego zbawienia * i wzmocnij mnie duchem ofiarnym. Panie, otwórz wargi moje, * a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
"W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.
Współdziałając zaś z Nim, napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. Mówi bowiem Pismo:
«W czasie pomyślnym wysłuchałem cię, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą».
Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia." 2 Kor 5, 20 – 6, 3
«Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej bowiem nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie». Mt 6, 1-6. 16-18
«Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście. Ja dziś nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, zachowywać Jego polecenia, prawa i nakazy, abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił .
kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie "Pwt 30, 15-20
"Szczęśliwy człowiek, który nie idzie za radą występnych, † nie wchodzi na drogę grzeszników * i nie zasiada w gronie szyderców, lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie * i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, * które wydaje owoc w swoim czasie. Liście jego nie więdną, * a wszystko, co czyni, jest udane.
«Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».
Potem mówił do wszystkich: «Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?» Łk 9, 22-25
Krzycz na całe gardło, nie przestawaj! Podnoś głos twój jak trąba! Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa i domowi Jakuba jego grzechy! Szukają Mnie dzień za dniem, pragną poznać moje drogi, jak naród, który kocha sprawiedliwość i nie porzuca prawa swego Boga. Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa, pragną bliskości Boga:
„Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”
Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich swoich robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród niegodziwego walenia pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszanie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie – czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?
Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić na wolność uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać; dzielić swój chleb z głodnym, do domu wprowadzić biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków.
Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzeknie: „Oto jestem!”» Iz 58, 1-9a
"Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, * w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość. Obmyj mnie zupełnie z mojej winy * i oczyść mnie z grzechu mojego.
Uznaję bowiem nieprawość moją, * a grzech mój jest zawsze przede mną. Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem * i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.
Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, * a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz. Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, * pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.
Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie" Ps 51 (50)
"Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?»
Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć». Mt 9, 14-15
«Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem. Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją na pustkowiach. Odmłodzi twoje kości, tak że będziesz jak zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie." Iz 58, 9b-14
"Nakłoń swego ucha i wysłuchaj mnie, Panie, * bo biedny jestem i ubogi. Strzeż mojej duszy, bo jestem pobożny, † zbaw sługę Twego, który ufa Tobie, * Ty jesteś moim Bogiem.
Panie, zmiłuj się nade mną, * bo nieustannie wołam do Ciebie. Uraduj duszę swego sługi, * ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę.
Ty bowiem, Panie, jesteś dobry i łaskawy, * pełen łaski dla wszystkich, którzy Cię wzywają. Wysłuchaj, Panie, modlitwę moją * i zważ na głos mojej prośby.
Naucz mnie chodzić drogą Twojej prawdy" Ps 86 (85),
"Jezus zobaczył celnika, imieniem Lewi, siedzącego na komorze celnej. Rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» On zostawił wszystko, wstał i z Nim poszedł.
Potem Lewi wydał dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a był spory tłum celników oraz innych ludzi, którzy zasiadali z nimi do stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie, mówiąc do Jego uczniów: «Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?»
Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać do nawrócenia się sprawiedliwych, lecz grzeszników»." Łk 5, 27-32
"Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, * naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, * Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Dobry jest Pan i łaskawy, * dlatego wskazuje drogę grzesznikom. Pomaga pokornym czynić dobrze, * uczy ubogich dróg swoich."
"Chrystus raz jeden umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia przez Ducha."
"Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. A przebywał na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez Szatana, i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli." Mk 1, 12-15
"W odróżnieniu od innych Ewangelistów, Marek nie zna szczegółów dotyczących kuszenia Jezusa. Wie jednak o tym, że zanim Jezus zaczął głosić Ewangelię, musiał zmierzyć się z demoniczną pokusą. Niepokojącym szczegółem w opowiadaniu Ewangelisty jest to, że to nie Kusiciel wyprowadza Jezusa na pustynię – miejsce kuszenia, ale Duch. Boży Duch. Ten szczegół, jak przedostatnia prośba odmawianej codziennie przez chrześcijan Modlitwy Pańskiej: „… i nie wódź nas na pokuszenie”, każe zadać pytanie: Czy Boży Duch może wprowadzać człowieka w pokusę?
Zdecydowanie negatywna odpowiedź na to pytanie jest zazwyczaj próbą ochrony obrazu Boga jako Tego, który nie ma nic wspólnego ze złem; jako Tego, który jest Światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności. Ale właśnie dlatego, że tak rzeczywiście jest, Bóg, jak cierpliwy ojciec, uczy swoje dzieci obchodzenia się z pokusą do zła. Nie jest to jedynie teoretyczna wiedza, ale jest to życiowa sztuka, która domaga się też praktycznej realizacji. Trzeba się po prostu nauczyć odrzucania atrakcyjnego zła, proponującego pozornie prostsze rozwiązania i przedstawiającego grzeszną drogę jako lepszą alternatywę, a wybierania nie narzucającego się dobra, proponującego drogę trudniejszą i bardziej wymagającą. Trzeba nabrać wprawy w rozpoznawaniu pokrętnych i przybierających pozory dobra dróg Kusiciela. Trzeba przyzwyczaić się do sytuacji, że w samym środku spokojnego, bogobojnego i pozornie stabilnego życia człowiek może przez swoją naiwność zostać zwiedziony na manowce.
Bóg nie chce grzechu i nie nakłania nikogo do grzechu – to jedno z podstawowych przekonań chrześcijańskiej wiary. Ale jednocześnie Bóg pragnie duchowej tężyzny swoich dzieci, Bóg chce, by były mistrzami w zwycięskim zmaganiu się z mocami ciemności. I dlatego Boży Duch stawia je czasem w sytuacji pustyni, w której ludzkie potrzeby, pragnienia i ambicje, odzywają się znacznie silniej, niż zwykle, a Boża perspektywa zdaje się blednąć i oddalać. Bez tego czasami bolesnego doświadczenia, wierzący byłby pozbawiony kluczowej duchowej sprawności: sztuki wybierania dobra, a odrzucania zła. Jeżeli więc Bóg zadecyduje, że jednak trzeba przejść przez pustynię pokusy, pozostaje aktualna ostatnia prośba Modlitwy „Ojcze nasz”: „Zbaw nas ode złego!”, abyśmy się ostali w pokusie jak Twój Syn, kuszony na pustyni.' https://opoka.org.pl/liturgia
"Pan powiedział do Mojżesza: «Przemów do całej społeczności Izraelitów i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!
Nie będziecie kraść, nie będziecie kłamać, nie będziecie oszukiwać jeden drugiego. Nie będziecie przysięgać fałszywie na moje imię. Byłoby to zbezczeszczenie imienia Boga twego. Ja jestem Pan!
Nie będziesz uciskał bliźniego, nie będziesz go wyzyskiwał. Zapłata najemnika nie będzie pozostawać w twoim domu przez noc aż do poranka. Nie będziesz złorzeczył głuchemu. Nie będziesz kładł przeszkody przed niewidomym, ale będziesz się bał Boga twego. Ja jestem Pan!
Nie będziecie wydawać niesprawiedliwych wyroków. Nie będziesz stronniczy na korzyść ubogiego, ani nie będziesz miał względu dla bogatego. Sprawiedliwie będziesz sądził bliźniego. Nie będziesz szerzył oszczerstw między krewnymi, nie będziesz czyhał na życie bliźniego. Ja jestem Pan!
Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie ponieść winy z jego powodu. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan!»" Kpł 19, 1-2. 11-18
Komentarz
"Dotyk Boga"
ks. Marian Machinek MSF
"Wiedza na temat tego, czym jest trąd, jest obecnie powszechna, a mimo to współczesnemu słuchaczowi dzisiejszej opowieści Ewangelisty Marka trudno wczuć się w całą dramaturgię opisanej w tym fragmencie sytuacji. Każdy element tego opowiadania stanowi poważne wykroczenie przeciw surowym konwencjom i przepisom, jakimi objęte były w tamtym czasie osoby cierpiące na trąd. Chory zbliża się do Jezusa, i to bardzo blisko, skoro Jezus może go dotknąć. Tego nie wolno było pod żadnym pozorem robić trędowatym osobom, by nie roznosili tej nieuleczalnej wówczas choroby. Desperacja proszącego człowieka podkreślona jest w całej jego postawie: pada przed Jezusem na kolana. Ale także Jezus wykracza przeciw wszystkim sanitarnym przepisom, dotykając trędowatego. I wreszcie uzdrowiony, zamiast udać się do kapłanów, do których obowiązków należało wówczas autorytatywne stwierdzenie, że człowiek uzdrowiony z trądu może wrócić do społeczeństwa, zaczyna rozgłaszać o tym, co się wydarzyło, ignorując także jasny zakaz Jezusa.
Błędem byłoby jednak zatrzymywanie się tylko na powyższych szczegółach, bo sednem tego fragmentu – po Markowemu opisanego bardzo zwięźle i krótko – jest dialog Jezusa z trędowatym. W serdecznej prośbie trędowatego tkwi coś więcej, niż jedynie oczekiwanie na pomoc. Trędowaty zdaje się mieć całkowitą pewność, że Jezus może go uzdrowić, jeśli taka jest Jego wola. Jest więc w tej prośbie zarówno niezłomna wiara w moc Bożą, jak i poddanie się woli Bożej. Te dwa elementy: wiara w Bożą moc oraz poddanie się woli Bożej bardzo często zdają się kontrastować ze sobą. Kiedy człowiek prosi usilnie o jakąś łaskę, chociażby o zdrowie, zdaje się mieć już gotowy scenariusz, co powinno się wydarzyć jako owoc modlitwy. Kiedy się jednak nie wydarza, pojawia się rozczarowanie i bolesne pytania: dlaczego Bóg mnie nie wysłuchał? Może jestem niegodny, by się mną w ogóle zajmował? A może Bóg nie jest dobry? A może Go w ogóle nie ma?
Jezusowy serdeczny dotyk spoczywa na każdym modlącym się. Jezusowe „Chcę!” rozbrzmiewa nad wszystkimi naszymi potrzebami, z którymi zwracamy się do Niego. Żadna nasza modlitwa nie pozostaje niewysłuchana. Trzeba jednak zdać się na Bożą wolę, pozwolić się Mu prowadzić, także poprzez takie momenty życia, gdy decyduje On inaczej, niż tego oczekujemy."
https://opoka.org.pl/liturgia
Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali i bez zarzutu, w niczym nie wykazując braków.
Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając, a na pewno ją otrzyma.
Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym.
Kto bowiem żywi wątpliwości, podobny jest do fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam.
Człowiek ten niech nie myśli, że otrzyma cokolwiek od Pana, bo jest mężem chwiejnym, niestałym na wszystkich swych drogach.."
Jk 1, 1-11
teraz jednak strzegę Twego słowa.
Dobry jesteś i dobrze czynisz, *
naucz mnie ustaw swoich.
Dobrze to dla mnie, że mnie poniżyłeś, *
bym się nauczył Twoich ustaw.
Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze *
niż tysiące sztuk złota i srebra.
Wiem, Panie, że sprawiedliwe są Twoje wyroki, *
że dotknąłeś mnie słusznie.
Niech Twoja łaska będzie mi pociechą *
zgodnie z obietnicą daną Twemu słudze.
Okaż mi litość, niech ożyję, Panie"
Ps 119 (118)
Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie."
J 14, 6
A zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę."
Mk 8, 11-13
Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy"
Jk 1, 12-18
i pouczasz swoim prawem,
aby mu dać wytchnienie *
w dniach nieszczęśliwych.
A kiedy myślę: «Moja noga się chwieje», *
wtedy mnie wspiera Twoja łaska, Panie.
Gdy w moim sercu mnożą się niepokoje, *
Twoja pociecha orzeźwia mą duszę.
Błogosławiony, kogo Ty pouczasz"
Ps 94 (93),
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego."
J 14, 23
A oni zaczęli rozprawiać między sobą o tym, że nie mają chlebów. Jezus zauważył to i rzekł do nich: «Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chlebów? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiałe są wasze umysły? Mając oczy, nie widzicie; mając uszy, nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?»
Odpowiedzieli Mu: «Dwanaście».
«A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy, ile zebraliście koszów pełnych ułomków?»
Odpowiedzieli: «Siedem».
I rzekł im: «Jeszcze nie rozumiecie?»
Mk 8, 14-21
«Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament». Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego! On bowiem jest litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu i bogaty w łaskę, a lituje się nad niedolą.
A Pan zapłonął zazdrosną miłością ku swojej ziemi i zmiłował się nad swoim ludem."
Jl 2, 12-18
"Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej, *w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.
Uznaję bowiem nieprawość moją, *
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem *
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste *
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza *
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Przywróć mi radość Twojego zbawienia *
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Panie, otwórz wargi moje, *
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
Zmiłuj się, Panie, bo jesteśmy grzeszni"
Ps 51 (50
Współdziałając zaś z Nim, napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. Mówi bowiem Pismo:
«W czasie pomyślnym wysłuchałem cię, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą».
Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia."
2 Kor 5, 20 – 6, 3
lecz słuchajcie głosu Pańskiego."
Ps 95 (94), 8a. 7d
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni to lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie».
Mt 6, 1-6. 16-18
«Patrz! Kładę dziś przed tobą życie i szczęście, śmierć i nieszczęście.
Ja dziś nakazuję ci miłować Pana, Boga twego, i chodzić Jego drogami, zachowywać Jego polecenia, prawa i nakazy, abyś żył i mnożył się, a Pan, Bóg twój, będzie ci błogosławił .
kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo, miłując Pana, Boga swego, słuchając Jego głosu, lgnąc do Niego; bo tu jest twoje życie "Pwt 30, 15-20
nie wchodzi na drogę grzeszników *
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie *
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, *
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną, *
a wszystko, co czyni, jest udane.
Szczęśliwy człowiek, który ufa Panu
Ps 1,
«Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszyznę, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; zostanie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».
Potem mówił do wszystkich: «Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść dla człowieka, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie?»
Łk 9, 22-25
„Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”
Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich swoich robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród niegodziwego walenia pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
Czyż to jest post, jaki Ja uznaję, dzień, w którym się człowiek umartwia? Czy zwieszanie głowy jak sitowie i użycie woru z popiołem za posłanie – czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?
Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić na wolność uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać; dzielić swój chleb z głodnym, do domu wprowadzić biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków.
Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzeknie: „Oto jestem!”»
Iz 58, 1-9a
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy *
i oczyść mnie z grzechu mojego.
Uznaję bowiem nieprawość moją, *
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem *
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.
Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz, *
a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.
Boże, moją ofiarą jest duch skruszony, *
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.
Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie"
Ps 51 (50)
a Pan Bóg będzie z wami."
Am 5, 14
Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć».
Mt 9, 14-15
«Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem. Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją na pustkowiach. Odmłodzi twoje kości, tak że będziesz jak zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie."
Iz 58, 9b-14
"Nakłoń swego ucha i wysłuchaj mnie, Panie, *
bo biedny jestem i ubogi.
Strzeż mojej duszy, bo jestem pobożny, †
zbaw sługę Twego, który ufa Tobie, *
Ty jesteś moim Bogiem.
Panie, zmiłuj się nade mną, *
bo nieustannie wołam do Ciebie.
Uraduj duszę swego sługi, *
ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę.
Ty bowiem, Panie, jesteś dobry i łaskawy, *
pełen łaski dla wszystkich, którzy Cię wzywają.
Wysłuchaj, Panie, modlitwę moją *
i zważ na głos mojej prośby.
Naucz mnie chodzić drogą Twojej prawdy"
Ps 86 (85),
lecz pragnę, aby się nawrócił i miał życie."
Ez 33, 11
Potem Lewi wydał dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a był spory tłum celników oraz innych ludzi, którzy zasiadali z nimi do stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie, mówiąc do Jego uczniów: «Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami?»
Lecz Jezus im odpowiedział: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać do nawrócenia się sprawiedliwych, lecz grzeszników»."
Łk 5, 27-32
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Dobry jest Pan i łaskawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy ubogich dróg swoich."
Ps 25 (24)
1 P 3, 18-22
Mk 1, 12-15
"Czy Bóg może wodzić na pokuszenie?'
ks. Marian Machinek MSF
"W odróżnieniu od innych Ewangelistów, Marek nie zna szczegółów dotyczących kuszenia Jezusa. Wie jednak o tym, że zanim Jezus zaczął głosić Ewangelię, musiał zmierzyć się z demoniczną pokusą.
Niepokojącym szczegółem w opowiadaniu Ewangelisty jest to, że to nie Kusiciel wyprowadza Jezusa na pustynię – miejsce kuszenia, ale Duch. Boży Duch.
Ten szczegół, jak przedostatnia prośba odmawianej codziennie przez chrześcijan Modlitwy Pańskiej: „… i nie wódź nas na pokuszenie”, każe zadać pytanie: Czy Boży Duch może wprowadzać człowieka w pokusę?
Zdecydowanie negatywna odpowiedź na to pytanie jest zazwyczaj próbą ochrony obrazu Boga jako Tego, który nie ma nic wspólnego ze złem; jako Tego, który jest Światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności.
Ale właśnie dlatego, że tak rzeczywiście jest, Bóg, jak cierpliwy ojciec, uczy swoje dzieci obchodzenia się z pokusą do zła. Nie jest to jedynie teoretyczna wiedza, ale jest to życiowa sztuka, która domaga się też praktycznej realizacji. Trzeba się po prostu nauczyć odrzucania atrakcyjnego zła, proponującego pozornie prostsze rozwiązania i przedstawiającego grzeszną drogę jako lepszą alternatywę, a wybierania nie narzucającego się dobra, proponującego drogę trudniejszą i bardziej wymagającą.
Trzeba nabrać wprawy w rozpoznawaniu pokrętnych i przybierających pozory dobra dróg Kusiciela.
Trzeba przyzwyczaić się do sytuacji, że w samym środku spokojnego, bogobojnego i pozornie stabilnego życia człowiek może przez swoją naiwność zostać zwiedziony na manowce.
Bóg nie chce grzechu i nie nakłania nikogo do grzechu – to jedno z podstawowych przekonań chrześcijańskiej wiary. Ale jednocześnie Bóg pragnie duchowej tężyzny swoich dzieci, Bóg chce, by były mistrzami w zwycięskim zmaganiu się z mocami ciemności. I dlatego Boży Duch stawia je czasem w sytuacji pustyni, w której ludzkie potrzeby, pragnienia i ambicje, odzywają się znacznie silniej, niż zwykle, a Boża perspektywa zdaje się blednąć i oddalać. Bez tego czasami bolesnego doświadczenia, wierzący byłby pozbawiony kluczowej duchowej sprawności: sztuki wybierania dobra, a odrzucania zła. Jeżeli więc Bóg zadecyduje, że jednak trzeba przejść przez pustynię pokusy, pozostaje aktualna ostatnia prośba Modlitwy „Ojcze nasz”: „Zbaw nas ode złego!”, abyśmy się ostali w pokusie jak Twój Syn, kuszony na pustyni.'
https://opoka.org.pl/liturgia
Nie będziecie kraść, nie będziecie kłamać, nie będziecie oszukiwać jeden drugiego. Nie będziecie przysięgać fałszywie na moje imię. Byłoby to zbezczeszczenie imienia Boga twego. Ja jestem Pan!
Nie będziesz uciskał bliźniego, nie będziesz go wyzyskiwał. Zapłata najemnika nie będzie pozostawać w twoim domu przez noc aż do poranka. Nie będziesz złorzeczył głuchemu. Nie będziesz kładł przeszkody przed niewidomym, ale będziesz się bał Boga twego. Ja jestem Pan!
Nie będziecie wydawać niesprawiedliwych wyroków. Nie będziesz stronniczy na korzyść ubogiego, ani nie będziesz miał względu dla bogatego.
Sprawiedliwie będziesz sądził bliźniego. Nie będziesz szerzył oszczerstw między krewnymi, nie będziesz czyhał na życie bliźniego. Ja jestem Pan!
Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie ponieść winy z jego powodu. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan!»"
Kpł 19, 1-2. 11-18