"Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy.
Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.
Łódź zaś była już o wiele stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się, myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!»
Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!»
A On rzekł: «Przyjdź!» Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»
Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?»
Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym».
Gdy się przeprawili, przyszli do ziemi Genezaret. Ludzie miejscowi, poznawszy Go, posłali po całej tamtejszej okolicy i znieśli do Niego wszystkich chorych, prosząc, żeby ci przynajmniej frędzli Jego płaszcza mogli się dotknąć; a wszyscy, którzy się Go dotknęli, zostali uzdrowieni." Mt 14, 22-36
«Na pustynię chcę ją wyprowadzić i mówić do jej serca. I będzie Mi tam uległa jak za dni swej młodości, gdy wychodziła z egipskiego kraju.
I poślubię cię sobie na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana». Oz 2, 16b. 17b. 21-22
"Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju. Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności.
Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i znalazł ich godnymi siebie. Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę.
W dzień nawiedzenia swego zajaśnieją i rozbiegną się jak iskry po ściernisku. Będą sądzić ludy, zapanują nad narodami, a Pan królować będzie nad nimi na wieki.
Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych." Mdr 3, 1-9
"Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity.
Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.
A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec»." J12, 24-26
"Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, " Pwt 4, 32-40
"Boże, Twoja droga jest święta, * który z bogów dorówna wielkością naszemu Bogu? Ty jesteś Bogiem działającym cuda, * ludziom objawiłeś swą potęgę." Ps 77 (76
'Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?
Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania." Mt 16, 24-28
«Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.
Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. One ci będą ozdobą między oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach. Gdy Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi, o której poprzysiągł przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, że da tobie miasta wielkie i bogate, których nie budowałeś, domy pełne wszelkich dóbr, których nie zbierałeś, wykopane studnie, których nie kopałeś, winnice i gaje oliwne, których nie sadziłeś, kiedy będziesz jadł i nasycisz się, strzeż się, byś nie zapomniał o Panu. Pwt 6, 4-13
"Pewien człowiek zbliżył się do Jezusa i padając przed Nim na kolana, prosił: «Panie, zlituj się nad moim synem! Jest epileptykiem i bardzo cierpi; bo często wpada w ogień, a często w wodę. Przyprowadziłem go do Twoich uczniów, lecz nie mogli go uzdrowić».
Na to Jezus odrzekł: «O plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze mam być z wami; jak długo mam was znosić? Przyprowadźcie Mi go tutaj!» Jezus rozkazał mu surowo, i zły duch opuścił go. Od owej pory chłopiec odzyskał zdrowie.
Wtedy uczniowie podeszli do Jezusa na osobności i zapytali: «Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić?»
On zaś im rzekł: «Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę, powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: „Przesuń się stąd tam!”, a przesunie się. I nic nie będzie dla was niemożliwego»." Mt 17, 14-20
"Zbliżył się, padł na kolana, prosił. Kolejność tych etapów wchodzenia w relację z Jezusem nie jest przypadkowa. Angażują one całego człowieka. Postawa ciała, która jest uzewnętrznieniem ducha, prowadzi ojca do wyrażania prośby o uzdrowienie syna. To było jego drugie podejście, ponieważ wpierw prośbę skierował do uczniów Jezusa. Oni jednak okazali się bezsilni.
Jezus uzdrawiając, lituje się nie tylko nad synem cierpiącym na epilepsję, ale także nad jego ojcem i świadkami cudu. Potwierdza bowiem swoją władzę, z której wszyscy mogą skorzystać.
Później do Jezusa podchodzą także uczniowie, którzy pragną głębiej zrozumieć to, co się stało oraz swoją niemoc.
Im człowiek ma głębszą i bardziej dojrzałą wiarę, tym bardziej jest świadomy swoich ograniczeń i potrzeb otwarcia na łaskę.
Wiara wymaga ciągłej pielęgnacji, gdyż podobnie jak miłość jest wymianą darów między osobami.
Angażuje ona rozum, wolę, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, relacje międzyludzkie, a nawet nasze ciała. Jest ona w stanie czynić rzeczy niezwykłe i po ludzku niezrozumiałe, jak przesuwanie gór." https://opoka.org.pl/liturgia
"Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.
Łódź zaś była już o wiele stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się, myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!»
Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!»
A On rzekł: «Przyjdź!» Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»
Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?»
Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym» Mt 14, 22-33
"Jest w tym spontanicznym pragnieniu Piotra, by przyjść do Jezusa po wodzie, coś z dziecięcej naiwności i gotowości do podejmowania szaleńczych wyzwań. Ale czyż ktoś, kto bardzo pragnie stać się uczestnikiem Bożego królestwa, nie ma się stać jak dziecko? Być może właśnie dlatego Jezus zgadza się na tę dziwną prośbę Piotra i pozwala Mu doświadczyć namacalnie mocy Bożej. Jezusowe zapewnienie: „Odwagi! Ja jestem. Nie bójcie się” zdaje się przesądzać o powodzeniu tego szalonego pomysłu. Ostatecznie jednak to doświadczenie przerasta Piotra. Nie jest to przypadkowy szczegół, że tonie on właśnie wtedy, gdy przestaje patrzeć na Jezusa, a zaczyna wpatrywać się w to, co silny wiatr potrafi uczynić z falami. Potęga żywiołów przesłania mu Jezusa, a wtedy determinacja i siła Piotra, a ostatecznie także jego wiara w bliskość i moc Jezusa, pękają jak mydlane bańki. Poczucie śmiertelnego zagrożenia wygrywa ze świadomością, że przecież Jezus jest obecny i to na wyciągnięcie ręki.
Piotr zasługuje wprawdzie na Jezusową naganę, ale przecież z tego bolesnego dla niego doświadczenia wyrasta również dobro. Piotr pozostawia nam wspaniałą modlitwę: „Panie, ratuj mnie!”.
Może ona stać się naszą ostoją w najtrudniejszych momentach życiowych burz, gdy mnożą się przeciwności i niepowodzenia i wydaje nam się, że za chwilę pochłonie nas jakaś mroczna czeluść nieszczęść i katastrof. Jest w tym krótkim, ale niezwykle intensywnym wezwaniu nie tylko dławiący serce lęk i cała ludzka bezradność, ale także wielka nadzieja i zaufanie, że Jezus nie pozostawi mnie w mojej biedzie.
Jezus reaguje – jak podkreśla Ewangelista Mateusz – natychmiast. Chwyta, podtrzymuje Piotra. Gani go wprawdzie, nazywając człowiekiem małej wiary, ale jednak nie pozwala mu utonąć. Zapytaj siebie dzisiaj, jak reagujesz w chwilach trudnych, w sytuacjach, które Cię przerastają i zdają się być po ludzku bez wyjścia? Do kogo zwracasz się po pomoc? Zamiast miotać się w bezradności i rozpaczy, warto sięgnąć po tę prostą modlitwę i powtarzać ją z ufnością i zawierzeniem się Bogu: „Panie, ratuj mnie!”" https://opoka.org.pl/liturgia
«A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, Bóg twój? Tylko tego, byś się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra.
Do Pana, Boga twojego, należą niebiosa, niebiosa najwyższe, ziemia i wszystko, co jest na niej. Tylko do twoich przodków skłonił się Pan z miłością; spośród wszystkich narodów wybrał ich potomstwo, czyli was, jak jest dzisiaj." Pwt 10, 12-22
Chwal, Jeruzalem, Pana, * wysławiaj twego Boga, Syjonie! Umacnia bowiem zawory bram twoich * i błogosławi synom twoim w tobie. Kościele święty, chwal swojego Pana Ps 147B,
Gdy Jezus przebywał w Galilei z uczniami, rzekł do nich: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie». I bardzo się zasmucili.
Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy didrachmy z zapytaniem: «Wasz Nauczyciel nie płaci didrachmy?» Odpowiedział: «Tak».
Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: «Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?»
Gdy Piotr powiedział: «Od obcych», Jezus mu rzekł: «A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę. Weź pierwszą złowioną rybę, a gdy otworzysz jej pyszczek, znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie». Mt 17, 22-27
"Miłość to dawanie siebie, a nie podatku dla Pana Boga"
KS. MICHAŁ KWITLIŃSKI
Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych? Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii po raz kolejny objawia uczniom swoją boską naturę. Świątynia jest Jego domem, bo jest domem Jego Ojca. Nie wynajmuje jej, lecz jest Jego. Podobnie cały świat należy do Niego, bo go stworzył. Tymczasem my, ludzie, często czujemy się właścicielami świata i oczekujemy, że Bóg dostosuje się do nas, a może nawet wkupi się w nasze łaski. Powinien się przed nami usprawiedliwić, dlaczego pozwala na zło albo dlaczego mamy dążyć do dobra, dlaczego jesteśmy wolni albo dlaczego nasza wolność ma granice.
Bóg wchodzi w nasz świat bez żadnych zobowiązań i opłat. Stał się jednym z nas bo chciał, a chciał dlatego, że nas kocha, jako swoje stworzenie. Równocześnie daje nam nieskończenie więcej niż dwudrachma. Opłatę świątynną płaci, aby nie wywołać zgorszenia wśród ludzi, którzy nie wiedzą kim jest. Tego dnia zapłacił dwudrachmę, ale wcześniej zapowiada, że odda nam samego siebie. Syn człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Forma bierna może robić wrażenie, że śmierć krzyżowa spadła na Niego jak nieszczęście, którego nie mógł uniknąć. Został wydany przez ludzi, ale wcześniej to Ojciec ofiaruje czyli „wydaje” Syna. A ponieważ Syn i Ojciec są jednym Bogiem i mają tę samą wolę, tę samą miłość, to Chrystus oddaje nam siebie samego.
Synowie są wolni. Pan Jezus mówi nie tylko o sobie. W Nim, poprzez Jego mękę i zmartwychwstanie, wszyscy staliśmy się dziećmi Boga. Bóg nie oczekuje od nas żadnych opłat. Owszem, oczekuje, że będziemy postępować jak Jego synowie. To wyraża się w rozmowie z Nim i w przyjmowaniu Jego darów. W modlitwie i sakramentach. Aby ułatwić modlitwę i sprawowanie sakramentów, budujemy świątynie i utrzymujemy kapłanów. Kościół na ziemi ma swój materialny wymiar i wymaga materialnego wysiłku, aby działał. Tym niemniej, wszelkie ofiary, jałmużny czy opłaty wynikają ze sposobu, w jaki człowiek żyje w tym świecie. Nie są „opłatą” za łaskę, bo Bóg nas kocha gratis, innej miłości nie ma. Podobnie wymogi moralne, które stawia nam Bóg w przykazaniach, nie są formą opłaty za wstęp do Nieba.
Postępowanie zgodnie z wolą Boga oznacza, że przyjmujemy Jego dary i pozwalamy Mu żyć w nas.
Jeśli zaś mamy w sobie Jego życie, to chcemy Go naśladować, gotowi jak On dawać siebie z miłości do Boga i bliźnich.
Św. Maksymilian Kolbe oddał swoje życie za drugiego człowieka. To nie była obowiązkowa „opłata za świętość”. Prawo naturalne nie wymagało takiego heroizmu. Bohaterski zakonnik był całkowicie wolny podejmując swą decyzję. Choć znajdował się w rękach niewolników diabła (trupie czaszki i pogańskie runy na mundurach esesmanów nie były przypadkowymi symbolami), w koszmarnym miejscu otoczonym elektrycznym płotem, cały świat należał do niego. Wraz z Chrystusem przyjął krzyż, aby mieć udział w jego zwycięstwie."
Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu. A jest brzemienna. I woła, cierpiąc bóle i męki rodzenia. Ap 11,19; 12,1.3-6.10
Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, * zapomnij o swym ludzie, o domu twego ojca. Król pragnie twego piękna, * on twoim panem, oddaj mu pokłon. Ps 45
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».
Wtedy Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. święte jest Jego imię, A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak przyobiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki». Łk 1,39-56
Komentarz
Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.
Łódź zaś była już o wiele stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny.
Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się, myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!»
Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!»
A On rzekł: «Przyjdź!»
Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa.
Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»
Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?»
Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym».
Gdy się przeprawili, przyszli do ziemi Genezaret. Ludzie miejscowi, poznawszy Go, posłali po całej tamtejszej okolicy i znieśli do Niego wszystkich chorych, prosząc, żeby ci przynajmniej frędzli Jego płaszcza mogli się dotknąć; a wszyscy, którzy się Go dotknęli, zostali uzdrowieni."
Mt 14, 22-36
«Na pustynię chcę ją wyprowadzić i mówić do jej serca. I będzie Mi tam uległa jak za dni swej młodości, gdy wychodziła z egipskiego kraju.
I poślubię cię sobie na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana».
Oz 2, 16b. 17b. 21-22
on twoim panem, oddaj mu pokłon.
Ps 45,
Mt 25, 1-13
Mam:
Chyba wiem, co będzie mi w sercu dziś grało.
Dobrego dnia
Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju.
Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności.
Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i znalazł ich godnymi siebie.
Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę.
W dzień nawiedzenia swego zajaśnieją i rozbiegną się jak iskry po ściernisku.
Będą sądzić ludy, zapanują nad narodami, a Pan królować będzie nad nimi na wieki.
Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych."
Mdr 3, 1-9
i wielką radość znajduje w Jego przykazaniach."
Ps 112,
lecz będzie miał światło życia."
J 8, 12bc
Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.
A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec»."
J12, 24-26
Pwt 4, 32-40
który z bogów dorówna wielkością naszemu Bogu?
Ty jesteś Bogiem działającym cuda, *
ludziom objawiłeś swą potęgę."
Ps 77 (76
«Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.
Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.
Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?
Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania."
Mt 16, 24-28
"Boże, Twoja droga jest święta"
Do zapamiętania.
Zwłaszcza na trudne czasy.
«Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.
Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. One ci będą ozdobą między oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach.
Gdy Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi, o której poprzysiągł przodkom twoim: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, że da tobie miasta wielkie i bogate, których nie budowałeś, domy pełne wszelkich dóbr, których nie zbierałeś, wykopane studnie, których nie kopałeś, winnice i gaje oliwne, których nie sadziłeś, kiedy będziesz jadł i nasycisz się, strzeż się, byś nie zapomniał o Panu.
Pwt 6, 4-13
Ps 18 (17),
a na życie rzucił światło przez Ewangelię."
2 Tm 1, 10b
Na to Jezus odrzekł: «O plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze mam być z wami; jak długo mam was znosić? Przyprowadźcie Mi go tutaj!»
Jezus rozkazał mu surowo, i zły duch opuścił go. Od owej pory chłopiec odzyskał zdrowie.
Wtedy uczniowie podeszli do Jezusa na osobności i zapytali: «Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić?»
On zaś im rzekł: «Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę, powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: „Przesuń się stąd tam!”, a przesunie się. I nic nie będzie dla was niemożliwego»."
Mt 17, 14-20
"Wiara, która góry przesuwa"
ks. Janusz Chyła
"Zbliżył się, padł na kolana, prosił.
Kolejność tych etapów wchodzenia w relację z Jezusem nie jest przypadkowa. Angażują one całego człowieka.
Postawa ciała, która jest uzewnętrznieniem ducha, prowadzi ojca do wyrażania prośby o uzdrowienie syna. To było jego drugie podejście, ponieważ wpierw prośbę skierował do uczniów Jezusa. Oni jednak okazali się bezsilni.
Jezus uzdrawiając, lituje się nie tylko nad synem cierpiącym na epilepsję, ale także nad jego ojcem i świadkami cudu. Potwierdza bowiem swoją władzę, z której wszyscy mogą skorzystać.
Później do Jezusa podchodzą także uczniowie, którzy pragną głębiej zrozumieć to, co się stało oraz swoją niemoc.
Im człowiek ma głębszą i bardziej dojrzałą wiarę, tym bardziej jest świadomy swoich ograniczeń i potrzeb otwarcia na łaskę.
Wiara wymaga ciągłej pielęgnacji, gdyż podobnie jak miłość jest wymianą darów między osobami.
Angażuje ona rozum, wolę, przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, relacje międzyludzkie, a nawet nasze ciała.
Jest ona w stanie czynić rzeczy niezwykłe i po ludzku niezrozumiałe, jak przesuwanie gór."
https://opoka.org.pl/liturgia
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie.
Okaż swą łaskę i daj nam zbawienie
Ps 85
ufam Jego słowu.
Ps 130 (129), 5
Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić.
Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.
Łódź zaś była już o wiele stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny.
Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze.
Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się, myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli.
Jezus zaraz przemówił do nich:
«Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!»
Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!»
A On rzekł: «Przyjdź!»
Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa.
Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»
Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?»
Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym»
Mt 14, 22-33
"Panie, ratuj mnie!"
ks. Marian Machinek MSF
"Jest w tym spontanicznym pragnieniu Piotra, by przyjść do Jezusa po wodzie, coś z dziecięcej naiwności i gotowości do podejmowania szaleńczych wyzwań.
Ale czyż ktoś, kto bardzo pragnie stać się uczestnikiem Bożego królestwa, nie ma się stać jak dziecko?
Być może właśnie dlatego Jezus zgadza się na tę dziwną prośbę Piotra i pozwala Mu doświadczyć namacalnie mocy Bożej. Jezusowe zapewnienie: „Odwagi! Ja jestem. Nie bójcie się” zdaje się przesądzać o powodzeniu tego szalonego pomysłu.
Ostatecznie jednak to doświadczenie przerasta Piotra.
Nie jest to przypadkowy szczegół, że tonie on właśnie wtedy, gdy przestaje patrzeć na Jezusa, a zaczyna wpatrywać się w to, co silny wiatr potrafi uczynić z falami.
Potęga żywiołów przesłania mu Jezusa, a wtedy determinacja i siła Piotra, a ostatecznie także jego wiara w bliskość i moc Jezusa, pękają jak mydlane bańki.
Poczucie śmiertelnego zagrożenia wygrywa ze świadomością, że przecież Jezus jest obecny i to na wyciągnięcie ręki.
Piotr zasługuje wprawdzie na Jezusową naganę, ale przecież z tego bolesnego dla niego doświadczenia wyrasta również dobro.
Piotr pozostawia nam wspaniałą modlitwę: „Panie, ratuj mnie!”.
Może ona stać się naszą ostoją w najtrudniejszych momentach życiowych burz, gdy mnożą się przeciwności i niepowodzenia i wydaje nam się, że za chwilę pochłonie nas jakaś mroczna czeluść nieszczęść i katastrof.
Jest w tym krótkim, ale niezwykle intensywnym wezwaniu nie tylko dławiący serce lęk i cała ludzka bezradność, ale także wielka nadzieja i zaufanie, że Jezus nie pozostawi mnie w mojej biedzie.
Jezus reaguje – jak podkreśla Ewangelista Mateusz – natychmiast. Chwyta, podtrzymuje Piotra.
Gani go wprawdzie, nazywając człowiekiem małej wiary, ale jednak nie pozwala mu utonąć.
Zapytaj siebie dzisiaj, jak reagujesz w chwilach trudnych, w sytuacjach, które Cię przerastają i zdają się być po ludzku bez wyjścia? Do kogo zwracasz się po pomoc? Zamiast miotać się w bezradności i rozpaczy, warto sięgnąć po tę prostą modlitwę i powtarzać ją z ufnością i zawierzeniem się Bogu: „Panie, ratuj mnie!”"
https://opoka.org.pl/liturgia
«A teraz, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, Bóg twój?
Tylko tego, byś się bał Pana, Boga swojego, chodził wszystkimi Jego drogami, miłował Go, służył Panu, Bogu twemu, z całego swojego serca i z całej swej duszy, strzegł poleceń Pana i Jego praw, które ja ci podaję dzisiaj dla twego dobra.
Do Pana, Boga twojego, należą niebiosa, niebiosa najwyższe, ziemia i wszystko, co jest na niej. Tylko do twoich przodków skłonił się Pan z miłością; spośród wszystkich narodów wybrał ich potomstwo, czyli was, jak jest dzisiaj."
Pwt 10, 12-22
wysławiaj twego Boga, Syjonie!
Umacnia bowiem zawory bram twoich *
i błogosławi synom twoim w tobie.
Kościele święty, chwal swojego Pana
Ps 147B,
abyśmy dostąpili chwały Pana naszego, Jezusa Chrystusa."
2 Tes 2, 14
Gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra poborcy didrachmy z zapytaniem: «Wasz Nauczyciel nie płaci didrachmy?» Odpowiedział: «Tak».
Gdy wszedł do domu, Jezus uprzedził go, mówiąc: «Szymonie, jak ci się zdaje: Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?»
Gdy Piotr powiedział: «Od obcych», Jezus mu rzekł: «A zatem synowie są wolni. Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę. Weź pierwszą złowioną rybę, a gdy otworzysz jej pyszczek, znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie».
Mt 17, 22-27
"Miłość to dawanie siebie, a nie podatku dla Pana Boga"
KS. MICHAŁ KWITLIŃSKI
Od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki? Od synów swoich czy od obcych?
Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii po raz kolejny objawia uczniom swoją boską naturę.
Świątynia jest Jego domem, bo jest domem Jego Ojca. Nie wynajmuje jej, lecz jest Jego. Podobnie cały świat należy do Niego, bo go stworzył.
Tymczasem my, ludzie, często czujemy się właścicielami świata i oczekujemy, że Bóg dostosuje się do nas, a może nawet wkupi się w nasze łaski.
Powinien się przed nami usprawiedliwić, dlaczego pozwala na zło albo dlaczego mamy dążyć do dobra, dlaczego jesteśmy wolni albo dlaczego nasza wolność ma granice.
Bóg wchodzi w nasz świat bez żadnych zobowiązań i opłat.
Stał się jednym z nas bo chciał, a chciał dlatego, że nas kocha, jako swoje stworzenie.
Równocześnie daje nam nieskończenie więcej niż dwudrachma. Opłatę świątynną płaci, aby nie wywołać zgorszenia wśród ludzi, którzy nie wiedzą kim jest.
Tego dnia zapłacił dwudrachmę, ale wcześniej zapowiada, że odda nam samego siebie. Syn człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Forma bierna może robić wrażenie, że śmierć krzyżowa spadła na Niego jak nieszczęście, którego nie mógł uniknąć. Został wydany przez ludzi, ale wcześniej to Ojciec ofiaruje czyli „wydaje” Syna. A ponieważ Syn i Ojciec są jednym Bogiem i mają tę samą wolę, tę samą miłość, to Chrystus oddaje nam siebie samego.
Synowie są wolni. Pan Jezus mówi nie tylko o sobie. W Nim, poprzez Jego mękę i zmartwychwstanie, wszyscy staliśmy się dziećmi Boga.
Bóg nie oczekuje od nas żadnych opłat. Owszem, oczekuje, że będziemy postępować jak Jego synowie. To wyraża się w rozmowie z Nim i w przyjmowaniu Jego darów. W modlitwie i sakramentach. Aby ułatwić modlitwę i sprawowanie sakramentów, budujemy świątynie i utrzymujemy kapłanów. Kościół na ziemi ma swój materialny wymiar i wymaga materialnego wysiłku, aby działał. Tym niemniej, wszelkie ofiary, jałmużny czy opłaty wynikają ze sposobu, w jaki człowiek żyje w tym świecie. Nie są „opłatą” za łaskę, bo Bóg nas kocha gratis, innej miłości nie ma.
Podobnie wymogi moralne, które stawia nam Bóg w przykazaniach, nie są formą opłaty za wstęp do Nieba.
Postępowanie zgodnie z wolą Boga oznacza, że przyjmujemy Jego dary i pozwalamy Mu żyć w nas.
Jeśli zaś mamy w sobie Jego życie, to chcemy Go naśladować, gotowi jak On dawać siebie z miłości do Boga i bliźnich.
Św. Maksymilian Kolbe oddał swoje życie za drugiego człowieka. To nie była obowiązkowa „opłata za świętość”. Prawo naturalne nie wymagało takiego heroizmu. Bohaterski zakonnik był całkowicie wolny podejmując swą decyzję. Choć znajdował się w rękach niewolników diabła (trupie czaszki i pogańskie runy na mundurach esesmanów nie były przypadkowymi symbolami), w koszmarnym miejscu otoczonym elektrycznym płotem, cały świat należał do niego. Wraz z Chrystusem przyjął krzyż, aby mieć udział w jego zwycięstwie."
https://opoka.org.pl/liturgia
Ap 11,19; 12,1.3-6.10
zapomnij o swym ludzie, o domu twego ojca.
Król pragnie twego piękna, *
on twoim panem, oddaj mu pokłon.
Ps 45
A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».
Wtedy Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
święte jest Jego imię,
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak przyobiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
Łk 1,39-56