Każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego.
Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast, żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową – ku Chrystusowi. Ef 4, 7-16
Od Niego poczynając, całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności więzią umacniającą każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości. Ef 4, 16
Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg wam przebaczył w Chrystusie.
Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na woń miłą Bogu.
jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości. Ef 4, 32 – 5, 8
Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. Łk 13,10-17
Komentarz do tej sceny z dzisiejszej Ewangelii (ze strony opoka.org.pl). Oczywiście fragment, ale mocno akurat to do mnie dziś przemawia:
„Zobaczył ją, przywołał i uwolnił”. Zwróćmy uwagę, że to Jezus pierwszy zauważył kobietę i spontanicznie ją uzdrowił (jeden z nielicznych przypadków w Ewangeliach, gdy chory lub jego otoczenie nie prosi natarczywie Jezusa o cud). Wniosek? Warto pozostawać zawsze w zasięgu Jezusowego „wzroku” i przebywać cały czas w Jego „orbicie” (modlitwa, sakramenty, msza święta). Resztę, uczyni już On sam."
I mówił dalej: «Z czym mam porównać królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło». Łk 13, 18-21
Z ochotą służcie, jak gdybyście służyli Panu, a nie ludziom, świadomi tego, że każdy, jeśli uczyni coś dobrego, otrzyma to z powrotem od Pana. Ef 6, 1-9
Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają, * i podnosi wszystkich zgnębionych. Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach * i łaskawy we wszystkich swoich dziełach. Ps 145 (144)
Przyobleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła.
Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw duchowym pierwiastkom zła na wyżynach niebieskich.
Dlatego przywdziejcie pełną zbroję Bożą, abyście się zdołali przeciwstawić w dzień zły i ostać, zwalczywszy wszystko.
Stańcie więc do walki, przepasawszy biodra wasze prawdą i przyoblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju.
W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego.
Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – wśród wszelakiej modlitwy i błagania.
Błogosławiony Pan, Opoka moja, † On moje ręce zaprawia do walki, * moje palce do bitwy. On mocą i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą, * moją tarczą i schronieniem, Ps 144
Bracia: Nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha. Ef 2, 19-22
Pan jest łagodny i miłosierny, * nieskory do gniewu i bardzo łaskawy. Pan jest dobry dla wszystkich, * a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył. Ps 145 (144),
niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich. Flp 2, 1-4
Komentarz
Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu.
Natomiast, żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową – ku Chrystusowi.
Ef 4, 7-16
lecz pragnę, aby się nawrócił i miał życie.
Ez 33, 11
ocala upadłych na duchu.
Ps 34
nam zaś przekazał słowo jednania.
2 Kor 5, 19
Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten.
Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».
Łk 18, 9-14
Syr 35, 12
Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na woń miłą Bogu.
jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości.
Ef 4, 32 – 5, 8
uświęć nas w prawdzie.
J 17, 17ba
Łk 13,10-17
„Zobaczył ją, przywołał i uwolnił”.
Zwróćmy uwagę, że to Jezus pierwszy zauważył kobietę i spontanicznie ją uzdrowił (jeden z nielicznych przypadków w Ewangeliach, gdy chory lub jego otoczenie nie prosi natarczywie Jezusa o cud). Wniosek? Warto pozostawać zawsze w zasięgu Jezusowego „wzroku” i przebywać cały czas w Jego „orbicie” (modlitwa, sakramenty, msza święta). Resztę, uczyni już On sam."
Łk 13, 18-21
Ef 6, 1-9
i podnosi wszystkich zgnębionych.
Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach *
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.
Ps 145 (144)
Łk 13, 22-30
Przyobleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła.
Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw duchowym pierwiastkom zła na wyżynach niebieskich.
Dlatego przywdziejcie pełną zbroję Bożą, abyście się zdołali przeciwstawić w dzień zły i ostać, zwalczywszy wszystko.
Stańcie więc do walki, przepasawszy biodra wasze prawdą i przyoblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, a obuwszy nogi w gotowość głoszenia dobrej nowiny o pokoju.
W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego.
Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – wśród wszelakiej modlitwy i błagania.
Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu!
Nad tym właśnie czuwajcie najusilniej
Ef 6, 10-20
On moje ręce zaprawia do walki, *
moje palce do bitwy.
On mocą i warownią moją, osłoną moją i moim wybawcą, *
moją tarczą i schronieniem,
Ps 144
Nie jesteście już obcymi i przybyszami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
Ef 2, 19-22
Łk 6, 12-19
tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże.
Ps 42 (41
bo jestem cichy i pokornego serca.
Mt 11, 29ab
Łk 14, 1. 7-11
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Ps 145 (144),
Łk 19, 1-10
Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich.
Flp 2, 1-4
teraz i na wieki.
Strzeż duszy mojej w Twym pokoju, Panie
Ps 131 (130)
jesteście prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę.
J 8, 31b-32a