"Przez wzgląd na Syjon nie umilknę, przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę, dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia.
Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość i chwałę twoją wszyscy królowie. I nazwą cię nowym imieniem, które usta Pana określą.
Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana, królewskim diademem w dłoni twego Boga.
Nie będą więcej mówić o tobie «Porzucona», o krainie twej już nie powiedzą «Spustoszona». Raczej cię nazwą «Moje w niej upodobanie», a krainę twoją – «Poślubiona». Albowiem spodobałaś się Panu i twoja kraina otrzyma męża.
Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje." Iz 62, 1-5
Każdego dnia głoście Jego zbawienie. * Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów, rozgłaszajcie Jego cuda * pośród wszystkich ludów.
Oddajcie Panu, rodziny narodów, * oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę. Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, * przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku, * zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem. Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, * będzie sprawiedliwie sądził ludy.
"Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich.
Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.
Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce." 1 Kor 12, 4-11
"W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: «Nie mają wina».
Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?»
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.
Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi.
Potem powiedział do nich: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Ci więc zanieśli.
Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory».
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie." J 2, 1-11
"Każdy arcykapłan, spomiędzy ludzi brany, dla ludzi jest ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć tym, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien tak za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. A nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron.
Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem», jak i w innym miejscu: «Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka».
Z głośnym wołaniem i płaczem, za swych dni doczesnych, zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.
I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga arcykapłanem na wzór Melchizedeka."
"Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?»
Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków»." Mk 2, 18-22
"Z całego serca będę chwalił Pana * w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu. Wielkie są dzieła Pana, * zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują." Ps 111
"Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania." Ef 1, 17-18
"Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»
On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».
I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu»." Mk 2, 23-28
"W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschniętą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć.
On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: «Podnieś się na środek!» A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić? » Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!» Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa.
A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić." Mk 3, 1-6
"Chrystus i Jego kapłaństwo w tobie ks. Nikos Skuras
"Uderzyło mnie odkrycie tej zależności, że Jezus leczył i uwalniał od złych duchów na zasadzie: „Przyjął nasze słabości i dźwigał choroby”. W ubiegłą środę miałem dni skupienia dla pewnych Sióstr i doświadczyłem infekcji grypy. Pomyślałem, że nie chcę brać na siebie chorób innych ludzi i ich słabości. Chcę raczej mocą Chrystusa działać cuda. To pokazuje mi jak daleki jestem od mentalności chrystusowej.
W czasie chrztu otrzymałeś namaszczenie olejem krzyżma. Było to podkreślenie faktu, że przez chrzest stałeś się jedno z Chrystusem – Kapłanem, Prorokiem i Królem. Być królem oznacza służyć tym, którzy są ci powierzeni – współmałżonek, dzieci, współpracownicy, parafianie. Prorok to ten, który zawsze mówi słowa od Boga – nie jest fałszywy i nie ma względu na osoby. Być kapłanem to już coś przekraczającego ludzkie możliwości – oznacza brać grzechy innych na siebie.
List do Hebrajczyków zaznacza, że kapłaństwo Chrystusa nie pochodzi od rzeczywistości zewnętrznej, od Prawa Mojżeszowego. Jego kapłaństwo wynika z Jego natury „mocy niezniszczalnego życia” – Jezus Człowiek ma w sobie źródło życia, które nie kończy się. Jest bowiem w pełni Człowiekiem i w pełni Bogiem.
Ty, drogi Czytelniku, jesteś tylko człowiekiem. Lecz, odwagi! Jezus w twoim chrzcie uczynił się z tobą jedno. Żadna ludzka interpretacja Prawa – że w szabat nie wolno uzdrawiać – nie powstrzymuje Go, by spotkać się z twoją słabością. Uschła ręka jest symbolem tego, że nie jesteś w stanie uczynić czegoś dobrego – przebaczyć w głębinach serca człowiekowi, który cię zawiódł; wyzwolić się od nałogu, który niszczy twoją rodzinę; błogosławić tym, którzy zmówili się przeciwko tobie.
Nie uzdrowić w szabat oznaczałoby dla Jezusa zrezygnować z człowieka ze względu na złość faryzeuszów. Stałby się jak oni, stawiając Prawo ponad człowiekiem. Uzdrowił, wiedząc, że to przyczyni się do Jego śmierci na krzyżu.
Kapłaństwo – brać grzechy innych na siebie. Myślisz może, że jest to dla ciebie niewykonalne. Ale czy pozwolisz Jezusowi zrealizować Jego kapłaństwo w tobie? Święci mówią, że Chrystus cierpi nie tyle z powodu naszych grzechów, ile z powodu naszej obojętności na Jego Miłość. Gdy On chce wziąć twoje grzechy kolejny raz na siebie, a ty mu ich nie oddajesz."
"Jezus może całkowicie zbawiać na wieki tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi.
Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie.
Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia arcykapłanem Syna doskonałego na wieki.
Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka. Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar, przeto trzeba, aby Ten także miał coś, co by ofiarował. Gdyby więc był na ziemi, to nawet nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni, którzy składają ofiary według postanowień Prawa. Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, został w ten sposób pouczony przez Boga: «Bacz, abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze».
Teraz zaś Chrystus otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile też stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach."
"Nie chciałeś ofiary krwawej ani z płodów ziemi, * lecz otwarłeś mi uszy; nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. * Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.
W zwoju księgi jest o mnie napisane: † Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, * a Twoje Prawo mieszka w moim sercu». Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu † i nie powściągałem warg moich, * o czym Ty wiesz, Panie.
Niech się radują i weselą w Tobie * wszyscy, którzy Ciebie szukają, a ci, którzy pragną Twojej pomocy, * niech zawsze mówią: «Pan jest wielki».
"Jezus oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A przyszło za Nim wielkie mnóstwo ludzi z Galilei. Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o tym, jak wiele działał. Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby na Niego nie napierano. Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby Go dotknąć. Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: «Ty jesteś Syn Boży». Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały." Mk 3, 7-12
"Kto jest zdolny rozpoznać w Jezusie Chrystusie Syna Bożego? Każdy! Jedni rozpoznają Go ze względu na Jego miłość i miłosierdzie. Inni postrzegają w Nim sprawiedliwego Sędziego, który ma władzę potępić każdego, kto dopuszcza się grzechów.
W dzisiejszej Ewangelii słyszymy, jak demony wyznają wiarę w Jezusa Chrystusa. Nie jest to nic zaskakującego. Przed Nim bowiem zegnie się każde kolano: wierzących i niewierzących, świętych i grzeszników, aniołów i demonów. Jedni uczynią to z szacunku i czci, a inni z trwogi i lęku, lecz wszyscy oddadzą chwałę Bogu.
W obliczu coraz silniejszej sekularyzacji życia w naszej ojczyźnie możemy załamywać ręce i biadać nad przyszłym losem dzieci naszego narodu. Lecz czy to coś zmieni? Dzisiejsza Dobra Nowina napełnia nas nadzieją. Wszystko niebawem zostanie poddane władzy Chrystusa. Dziś nie wolno nam się poddawać zwątpieniu; przeciwnie, powinniśmy uzbroić się w jeszcze większą cierpliwość i ufność. Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy trwali mocno w wierze i świadectwem własnego życia pociągali innych ku Chrystusowi."
"Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach, mówi Pan. Nadam prawa moje w ich myśli, i wypiszę je na ich sercach, i będę im Bogiem, a oni będą Mi ludem. I nikt nie będzie uczył swojego rodaka ani nikt swego brata, mówiąc: Poznaj Pana! Bo wszyscy Mnie poznają, od małego aż do wielkiego. Ponieważ ulituję się nad ich nieprawością, a na ich grzechy więcej już nie wspomnę»." Hbr 8, 6-13
"Okaż nam, Panie, łaskę swoją * i daj nam swoje zbawienie. Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie † dla tych, którzy Mu cześć oddają, * i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Łaska i wierność spotkają się z sobą, * ucałują się sprawiedliwość i pokój. Wierność z ziemi wyrośnie, * a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam szczęściem obdarzy, * a nasza ziemia wyda swój owoc. Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, * a śladami Jego kroków zbawienie"
"Jezus wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki i by mieli władzę wypędzać złe duchy.
Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał." Mk 3, 13-19
"W Kościele się jest, by „być z Jezusem” ks. Tomasz Jaklewicz
"W Kościele często mówi się dziś o znaczeniu małych grup. Kościół zaczął się od małej grupy założonej i formowanej przez wyjątkowego Animatora – Jezusa z Nazaretu. Ewangelie przekazują obraz Mistrza, który naucza tłumy, ale większość swojego czasu i swoich sił poświęca grupie apostolskiej. Z tej małej wspólnoty wyrósł Kościół Powszechny.
„Jezus… przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego”.
To Pan wybiera ludzi do posługi w Kościele. Potem jest odpowiedź człowieka. „Ustanowił Dwunastu”. To nie jest więc jakaś dowolna wspólnota, grupa przyjaciół, woluntariuszy czy zwolenników Jezusa. Słowo „ustanowił” wskazuje na uroczyste i formalne działanie Pana. To On buduje swój Kościół, kładzie jego podwaliny. To pierwszeństwo działania Bożego jest tutaj istotne. Dziś często bowiem można odnieść wrażenie, że to my sami chcemy budować jakiś „swój” Kościół zgodny z naszymi oczekiwaniami czy wizjami, zapominając o Pierwszym Animatorze.
Zwróćmy uwagę na określenie, jakiego najczęściej używa Ewangelia mówiąc o wspólnocie apostołów – Dwunastu (gr. „dodeka”). Liczba dwanaście ma znaczenie symboliczne, jest nawiązaniem do 12 pokoleń Izraela. W słowie „Dodeka” można doszukać się następującej idei: każdy z apostołów jest ważny, brak jednej z osób zmienia tożsamość wspólnoty. Gdy wśród Apostołów zabraknie Judasza, ewangeliści zmieniają określenie wspólnoty. Mowa jest o Jedenastu. Na siłę duchową wspólnoty składają się wartości, które wnosi każda z należących do niej osób. Każdy człowiek jest darem dla wspólnoty i kształtuje jej oblicze, ale istnieje też odwrotne oddziaływanie – wspólnota jest źródłem siły dla jednostki. Każdy z apostołów, zyskuje nową tożsamość, staje się „jednym z Dwunastu”. A zarazem Apostołowie nie są anonimami. Ewangelia wymienia ich imiona. Przynależność do wspólnoty wiary, nie przekreśla wyjątkowości poszczególnych osób, ich osobistej wiary i historii życia z Bogiem.
„Ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli”. Dosłownie „aby byli z Nim”. W Kościele najpierw jest się po to, aby „być z Jezusem”. Wszelkie działanie czy posługa w Kościele wynika z tej bliskości Pana. W dramatycznej scenie zaparcia się Piotra, powróci to określenie tożsamości Apostoła: „i ten był razem z NIM”, a także „i ty jesteś jednym z NICH”. Właściwie Piotr powinien być dumny i szczęśliwy – zostaje rozpoznany jako ten, który jest razem z Jezusem i jest razem z braćmi. A jednak wyparł się wtedy Jezusa i swoich braci w wierze, wyrzekając się w ten sposób w jakimś stopniu siebie samego. Będąc „jednym z” wielu wierzących nie przestaję być człowiekiem wolnym, wezwanym wciąż na nowo, aby towarzyszyć Jezusowi, być z Nim, wiernie aż po Krzyż."
Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, * świadectwo Pana jest pewne, nierozważnego uczy mądrości. Jego słuszne nakazy radują serce, * jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, * sądy Pana prawdziwe, wszystkie razem słuszne. Niech znajdą uznanie przed Tobą † słowa ust moich i myśli mego serca, * Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu." Ps 19 (18)
"Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne członki.
Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi Jego członkami." 1 Kor 12, 12-14. 27
"to Powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich.
Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać.
Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».
Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione.
Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście»." Łk 1, 1-4; 4, 14-21
"A jak postanowione ludziom raz umrzeć, potem zaś sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują." Hbr 9, 15. 24-28
"Uczeni w Piśmie, którzy przyszli z Jerozolimy, mówili o Jezusie: «Ma Belzebuba i mocą władcy złych duchów wyrzuca złe duchy».
Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego»." Mk 3, 22-30
Komentarz
Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość i chwałę twoją wszyscy królowie. I nazwą cię nowym imieniem, które usta Pana określą.
Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana, królewskim diademem w dłoni twego Boga.
Nie będą więcej mówić o tobie «Porzucona», o krainie twej już nie powiedzą «Spustoszona». Raczej cię nazwą «Moje w niej upodobanie», a krainę twoją – «Poślubiona». Albowiem spodobałaś się Panu i twoja kraina otrzyma męża.
Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę, tak twój Budowniczy ciebie poślubi, i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje."
Iz 62, 1-5
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, *
sławcie Jego imię.
Każdego dnia głoście Jego zbawienie. *
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda *
pośród wszystkich ludów.
Oddajcie Panu, rodziny narodów, *
oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu, *
przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.
Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku, *
zadrżyj, ziemio cała, przed Jego obliczem.
Głoście wśród ludów, że Pan jest królem, *
będzie sprawiedliwie sądził ludy.
Pośród narodów głoście chwałę Pana"
Ps 96 (95),
Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.
Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce."
1 Kor 12, 4-11
Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?»
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.
Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi.
Potem powiedział do nich: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Ci więc zanieśli.
Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory».
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie."
J 2, 1-11
Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem», jak i w innym miejscu: «Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka».
Z głośnym wołaniem i płaczem, za swych dni doczesnych, zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.
I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają, nazwany przez Boga arcykapłanem na wzór Melchizedeka."
Hbr 5, 1-10
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca."
Hbr 4, 12
Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków»."
Mk 2, 18-22
w radzie sprawiedliwych i na zgromadzeniu.
Wielkie są dzieła Pana, *
zgłębiać je mają wszyscy, którzy je miłują."
Ps 111
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania."
Ef 1, 17-18
On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».
I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu»."
Mk 2, 23-28
i leczył wszelkie choroby wśród ludu."
Mt 4, 23
On zaś rzekł do człowieka z uschłą ręką: «Podnieś się na środek!» A do nich powiedział: «Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie uratować czy zabić? » Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy na nich dokoła z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serc, rzekł do człowieka: «Wyciągnij rękę!» Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa.
A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz się naradzali przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić."
Mk 3, 1-6
"Chrystus i Jego kapłaństwo w tobie
ks. Nikos Skuras
"Uderzyło mnie odkrycie tej zależności, że Jezus leczył i uwalniał od złych duchów na zasadzie: „Przyjął nasze słabości i dźwigał choroby”. W ubiegłą środę miałem dni skupienia dla pewnych Sióstr i doświadczyłem infekcji grypy. Pomyślałem, że nie chcę brać na siebie chorób innych ludzi i ich słabości. Chcę raczej mocą Chrystusa działać cuda. To pokazuje mi jak daleki jestem od mentalności chrystusowej.
W czasie chrztu otrzymałeś namaszczenie olejem krzyżma. Było to podkreślenie faktu, że przez chrzest stałeś się jedno z Chrystusem – Kapłanem, Prorokiem i Królem. Być królem oznacza służyć tym, którzy są ci powierzeni – współmałżonek, dzieci, współpracownicy, parafianie. Prorok to ten, który zawsze mówi słowa od Boga – nie jest fałszywy i nie ma względu na osoby. Być kapłanem to już coś przekraczającego ludzkie możliwości – oznacza brać grzechy innych na siebie.
List do Hebrajczyków zaznacza, że kapłaństwo Chrystusa nie pochodzi od rzeczywistości zewnętrznej, od Prawa Mojżeszowego. Jego kapłaństwo wynika z Jego natury „mocy niezniszczalnego życia” – Jezus Człowiek ma w sobie źródło życia, które nie kończy się. Jest bowiem w pełni Człowiekiem i w pełni Bogiem.
Ty, drogi Czytelniku, jesteś tylko człowiekiem. Lecz, odwagi! Jezus w twoim chrzcie uczynił się z tobą jedno. Żadna ludzka interpretacja Prawa – że w szabat nie wolno uzdrawiać – nie powstrzymuje Go, by spotkać się z twoją słabością. Uschła ręka jest symbolem tego, że nie jesteś w stanie uczynić czegoś dobrego – przebaczyć w głębinach serca człowiekowi, który cię zawiódł; wyzwolić się od nałogu, który niszczy twoją rodzinę; błogosławić tym, którzy zmówili się przeciwko tobie.
Nie uzdrowić w szabat oznaczałoby dla Jezusa zrezygnować z człowieka ze względu na złość faryzeuszów. Stałby się jak oni, stawiając Prawo ponad człowiekiem. Uzdrowił, wiedząc, że to przyczyni się do Jego śmierci na krzyżu.
Kapłaństwo – brać grzechy innych na siebie. Myślisz może, że jest to dla ciebie niewykonalne. Ale czy pozwolisz Jezusowi zrealizować Jego kapłaństwo w tobie? Święci mówią, że Chrystus cierpi nie tyle z powodu naszych grzechów, ile z powodu naszej obojętności na Jego Miłość. Gdy On chce wziąć twoje grzechy kolejny raz na siebie, a ty mu ich nie oddajesz."
https://opoka.org.pl/liturgia
Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie.
Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia arcykapłanem Syna doskonałego na wieki.
Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka. Każdy bowiem arcykapłan ustanawiany jest do składania darów i ofiar, przeto trzeba, aby Ten także miał coś, co by ofiarował. Gdyby więc był na ziemi, to nawet nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni, którzy składają ofiary według postanowień Prawa. Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, został w ten sposób pouczony przez Boga: «Bacz, abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze».
Teraz zaś Chrystus otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile też stał się pośrednikiem lepszego przymierza, które oparte zostało na lepszych obietnicach."
Hbr 7, 25 - 8, 6
lecz otwarłeś mi uszy;
nie żądałeś całopalenia i ofiary za grzechy. *
Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę.
W zwoju księgi jest o mnie napisane: †
Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, *
a Twoje Prawo mieszka w moim sercu».
Głosiłem Twą sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu †
i nie powściągałem warg moich, *
o czym Ty wiesz, Panie.
Niech się radują i weselą w Tobie *
wszyscy, którzy Ciebie szukają,
a ci, którzy pragną Twojej pomocy, *
niech zawsze mówią: «Pan jest wielki».
Przychodzę, Boże, pełnić Twoją wolę"
Ps 40
a na życie rzucił światło przez Ewangelię."
2 Tm 1, 10b
Mk 3, 7-12
"Władza Chrystusa"
ks. Przemysław Krakowczyk
"Kto jest zdolny rozpoznać w Jezusie Chrystusie Syna Bożego? Każdy! Jedni rozpoznają Go ze względu na Jego miłość i miłosierdzie. Inni postrzegają w Nim sprawiedliwego Sędziego, który ma władzę potępić każdego, kto dopuszcza się grzechów.
W dzisiejszej Ewangelii słyszymy, jak demony wyznają wiarę w Jezusa Chrystusa. Nie jest to nic zaskakującego. Przed Nim bowiem zegnie się każde kolano: wierzących i niewierzących, świętych i grzeszników, aniołów i demonów. Jedni uczynią to z szacunku i czci, a inni z trwogi i lęku, lecz wszyscy oddadzą chwałę Bogu.
W obliczu coraz silniejszej sekularyzacji życia w naszej ojczyźnie możemy załamywać ręce i biadać nad przyszłym losem dzieci naszego narodu. Lecz czy to coś zmieni? Dzisiejsza Dobra Nowina napełnia nas nadzieją. Wszystko niebawem zostanie poddane władzy Chrystusa. Dziś nie wolno nam się poddawać zwątpieniu; przeciwnie, powinniśmy uzbroić się w jeszcze większą cierpliwość i ufność. Módlmy się za siebie nawzajem, abyśmy trwali mocno w wierze i świadectwem własnego życia pociągali innych ku Chrystusowi."
https://opoka.org.pl/liturgia
Hbr 8, 6-13
i daj nam swoje zbawienie.
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie †
dla tych, którzy Mu cześć oddają, *
i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Łaska i wierność spotkają się z sobą, *
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie, *
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam szczęściem obdarzy, *
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim, *
a śladami Jego kroków zbawienie"
Ps 85
nam zaś przekazał słowo jednania."
2 Kor 5, 19
Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał."
Mk 3, 13-19
"W Kościele się jest, by „być z Jezusem”
ks. Tomasz Jaklewicz
"W Kościele często mówi się dziś o znaczeniu małych grup. Kościół zaczął się od małej grupy założonej i formowanej przez wyjątkowego Animatora – Jezusa z Nazaretu. Ewangelie przekazują obraz Mistrza, który naucza tłumy, ale większość swojego czasu i swoich sił poświęca grupie apostolskiej. Z tej małej wspólnoty wyrósł Kościół Powszechny.
„Jezus… przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego”.
To Pan wybiera ludzi do posługi w Kościele. Potem jest odpowiedź człowieka. „Ustanowił Dwunastu”. To nie jest więc jakaś dowolna wspólnota, grupa przyjaciół, woluntariuszy czy zwolenników Jezusa. Słowo „ustanowił” wskazuje na uroczyste i formalne działanie Pana. To On buduje swój Kościół, kładzie jego podwaliny. To pierwszeństwo działania Bożego jest tutaj istotne. Dziś często bowiem można odnieść wrażenie, że to my sami chcemy budować jakiś „swój” Kościół zgodny z naszymi oczekiwaniami czy wizjami, zapominając o Pierwszym Animatorze.
Zwróćmy uwagę na określenie, jakiego najczęściej używa Ewangelia mówiąc o wspólnocie apostołów – Dwunastu (gr. „dodeka”). Liczba dwanaście ma znaczenie symboliczne, jest nawiązaniem do 12 pokoleń Izraela. W słowie „Dodeka” można doszukać się następującej idei: każdy z apostołów jest ważny, brak jednej z osób zmienia tożsamość wspólnoty. Gdy wśród Apostołów zabraknie Judasza, ewangeliści zmieniają określenie wspólnoty. Mowa jest o Jedenastu. Na siłę duchową wspólnoty składają się wartości, które wnosi każda z należących do niej osób. Każdy człowiek jest darem dla wspólnoty i kształtuje jej oblicze, ale istnieje też odwrotne oddziaływanie – wspólnota jest źródłem siły dla jednostki. Każdy z apostołów, zyskuje nową tożsamość, staje się „jednym z Dwunastu”. A zarazem Apostołowie nie są anonimami. Ewangelia wymienia ich imiona. Przynależność do wspólnoty wiary, nie przekreśla wyjątkowości poszczególnych osób, ich osobistej wiary i historii życia z Bogiem.
„Ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli”. Dosłownie „aby byli z Nim”. W Kościele najpierw jest się po to, aby „być z Jezusem”. Wszelkie działanie czy posługa w Kościele wynika z tej bliskości Pana. W dramatycznej scenie zaparcia się Piotra, powróci to określenie tożsamości Apostoła: „i ten był razem z NIM”, a także „i ty jesteś jednym z NICH”. Właściwie Piotr powinien być dumny i szczęśliwy – zostaje rozpoznany jako ten, który jest razem z Jezusem i jest razem z braćmi. A jednak wyparł się wtedy Jezusa i swoich braci w wierze, wyrzekając się w ten sposób w jakimś stopniu siebie samego. Będąc „jednym z” wielu wierzących nie przestaję być człowiekiem wolnym, wezwanym wciąż na nowo, aby towarzyszyć Jezusowi, być z Nim, wiernie aż po Krzyż."
https://opoka.org.pl/liturgia
Ne 8, 2-4a. 5-6. 8-10
Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana jest pewne, nierozważnego uczy mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, wszystkie razem słuszne.
Niech znajdą uznanie przed Tobą †
słowa ust moich i myśli mego serca, *
Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu."
Ps 19 (18)
Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi Jego członkami."
1 Kor 12, 12-14. 27
Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać.
Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».
Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione.
Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście»."
Łk 1, 1-4; 4, 14-21
Hbr 9, 15. 24-28
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.
Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją *
dla domu Izraela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.
Śpiewajcie Panu, bo uczynił cuda"
Ps 98 (97
Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i mówił im w przypowieściach: «Jak może Szatan wyrzucać Szatana? Jeśli jakieś królestwo jest wewnętrznie skłócone, takie królestwo nie może się ostać. I jeśli dom wewnętrznie jest skłócony, to taki dom nie będzie mógł się ostać. Jeśli więc Szatan powstał przeciw sobie i jest z sobą skłócony, to nie może się ostać, lecz koniec z nim. Nikt nie może wejść do domu mocarza i sprzęt mu zagrabić, jeśli mocarza wpierw nie zwiąże, i dopiero wtedy dom jego ograbi. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego». Mówili bowiem: «Ma ducha nieczystego»."
Mk 3, 22-30