Dziś wspominamy Święto Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Można się powierzyć i ofiarować. To moj ulubiony obrazek a taki obraz wisi w pokoju ( prezent ślubny od dziadków z dwoma innymi obrazami)
To miejscowy wizerunek Matki Bożej z Loretto w Primosten w Chorwacji. Na wzgórzu, z pięknymi widokami. Suknia zbudowana z miejscowego białego kamienia. W nocy pięknie oświetlona.
Będąc tam na wakacjach wychodzilismy wieczorami na to wzgórze podziwiać zachód słońca i modlić się różaniec.
W nocy podziwialiśmy Panią z okien naszego mieszkania. Mówimy na Nią nietypowo, trochę w gwarze : nasza Panianka ( Panienka)
Skąd się wzięła Panianka ?
Otóż koło nas mieszkała starsza pani , Franciszka ( Francka - tak się mówiło) . Bardzo wierząca i dobra, i życzliwa dla wszystkich. Pani Francka codzienne chodziła na poranną mszę przez nasze podwórko, bo miała krótszą drogę. I mniej więcej raz w tygodniu szła z bukietem kwiatów ze swojego ogrodu do kapliczki Matki Bożej przy starym, opuszczonym domu gdzie kiedyś mieszkała. Podczas tych codziennych przechadzek zatrzymywała się koło naszego starego dębu na krótki odpoczynek. I mówiła : nie wiym jak się wytłumacza tej naszej Paniance ( Panience), że kwiotków tak mało dostaje, a obiecałach Jej, że codziynnie, do końca życia byda swiyźe kwiotki przinosić ...
Otóż, w czasie wojny, gdy Niemcy weszli do naszej miejscowości cała rodzina Pani Francki ( a było ich 18 dzieci + rodzice ) klęczeli w piwnicy i prosili Maryję o ocalenie. A Francka, wówczas młoda dziewczyna, obiecała Paniance kwiaty do końca życia...
I tak pani Francka chodziła codziennie przez nasze podwórko i opowiadała o różnych sprawach, które z Panianką przez różaniec załatwia Pomagała wielu ludziom i sąsiadom, odwiedzała, wysłuchała, w polu pomogła. Potem zachorowała i poszła do swojej Panianki się tłumaczyć z kwiatów ... A na pogrzebie jej trumna tonęła w morzu kwiatów.
I tak Pani z Loretto w Primosten została naszą Panianką - na pamiątkę Pani Franciszki.
W tym roku do Primosten jechala tylko moja siostra więc wiozła pozdrowienia dla naszej Matki.
@gahana mamy wielkie nabożeństwo i wdzięczność dla MB Loretańskiej. Ona stoi za ocaleniem Weroniki. Jako, ze nasz wypadek wydarzył się 10 grudnia (w Jej wspomnienie), wierzymy, że to właśnie Matka Boża uratowała Weronice życie.
Matka Boża Pomyślności. Objawienia w Quito. Dziś poznałam ich historię i jestem poruszona. Rzeźbiarz, który wykonywał figurę był w drodze z Europy z brakującymi farbami. Siostry,ku swemu zaskoczeniu,pewnego poranka odkryły,że twarz Maryi jest ukończona. Polecam posłuchać tej historii
Dziś wspomnienie Siedmiu Boleści Najświętszej Maryi Panny:
Proroctwo Symeona. Zdrowaś Mario... Ucieczkado Egiptu. Zdrowaś Mario... Zgubienie Jezusa. Zdrowaś Mario.. Spotkanie na Drodze Krzyżowej. Zdrowaś Mario... Ukrzyżowanie i śmierć Pana Jezusa. Zdrowaś Mario... Zdjęcie z krzyża. Zdrowaś Mario... Złożenie do grobu. Zdrowaś Mario...
Dziś Matki Bożej Różańcowej. Bardzo bliskie jest mi to święto że względu na pracę która wykonuję Dużo jest obrazów i to przeważnie w Polsce w co drugim Kościele gdzie kult Maryjny jest żywy. Tu moje ulubione obrazy Madonny Różańcowej Bartolome Esteban Murillo i Carravagio.
Mam na swojej stronie fb Koronki, codziennie taką czytanka Różańcową a dziś wkleję tu jedną właśnie o Królowej Różańca św
Za Przyczyną Maryi Przykłady opieki Królowej Różańca św.
Panno Czcigodna Cześć Królowej Różańca św.
Korona Maryi
W jednym z pierwotnych klasztorów św. Dominika żył brat konwers, zwany na świecie Antonio – a w zakonie Fra Rosario.
Pobożna matka już od dzieciństwa nauczyła go odmawiać "Zdrowaś Maryjo". – Ponieważ Antonio był w młodości pasterzem, często chodził na Różaniec do małej opuszczonej kapliczki Maryi.
Dnia jednego usłyszał głos Maryi, wyraźnie doń mówiący: "Antonio! pragnę, byś mnie ukoronował!" Młodzieniec, chcąc spełnić wolę Najświętszej Dziewicy, począł natychmiast zbierać kwiaty, a plotąc z nich wieńce, wkładał je na głowę Maryi. – Lecz nazajutrz dziecię, widząc swe wieńce zwiędłe, posmutniało. – Nadeszła zima! – Gdzież znaleźć teraz kwiaty?... A Antonio słyszy znowu głos Maryi: "Pragnę, byś mnie ukoronował!" Szuka kwiatów... lecz na próżno... przypomina sobie tedy, iż w mieście widział gdzieś wieńce z robionych kwiatów...
Biegnie tedy do sklepu – wybiera wieniec – lecz... nie ma go czym zapłacić! – Kwiaciarka, wzruszona pobożnością dziecka, ofiarowała mu wieniec, nic zań nie żądając. – Gdy dziecię uniesione radością, miało się już oddalić, weszła do sklepu jakaś bardzo bogata dama, która dowiedziawszy się o przyczynie radości dziecięcia, rzekła doń: "Wybierz sobie co chcesz najpiękniejszego dla twej Madonny – ja zapłacę". Antonio, czując się u szczytu szczęścia wybrał piękny diadem złoty, i przekonany, iż nic droższego nie można już dać Maryi, pobiegł do Jej kapliczki – by nim ukoronować swą Matkę.
Lecz głos Maryi znowu się dał słyszeć: "Antonio! dziękuję ci, jednak – nie takiej jeszcze korony żądam od ciebie!" – Słysząc te słowa, młody pastuszek zalał się łzami – a padłszy na kolana przed statuą Maryi, zawołał: "O moja dobra Matko! nauczże mię tedy, jakiej korony żądasz ode mnie?" – "Synu! – odpowiedziała Maryja – słyszałeś zapewne o słudze moim, Dominiku! – Idź do niego, a on cię nauczy!"
Św. Dominik ogłaszał właśnie nabożeństwo różańcowe. – Dnia jednego, gdy św. Dominik modlił się na uboczu, znużony pracami apostolskimi – zbliżył się doń młodzieniec ubogo odziany: był to Antonio! A gdy opowiedział Dominikowi o łaskach Maryi i o swym doń poselstwie – sługa Boży nauczył go nabożeństwa różańcowego. – Zachwycony, iż poznał tak doskonały sposób uczczenia swej niebieskiej Matki i pociągniony słodyczą świętego Dominika, wyraził pragnienie wstąpienia do jego Zakonu. – Dominik przyjął go natychmiast, nadając mu imię Rosario, jako prawdziwemu dziecięciu Różańca. – Odtąd nowy brat konwers nie ustawał w odmawianiu różańca, o ile mu tylko zajęcia dozwalały. – Nawet w nocy nie ustawał splatać na cześć Maryi tych wieńców różańcowych, które Ona tak lubi i które nie więdnieją.
Fra Rosario długo żył w Zakonie, a umierając, trzymał jeszcze w wychudłej dłoni różaniec, którym tyle razy koronował swą ukochaną Królowę. – I wówczas to w ostatnich chwilach jego ukazała mu się Maryja w potrójnej koronie z róż białych, czerwonych i żółtych, jaśniejących przedziwnym blaskiem. "Bracie Rosario – rzekła Matka Boga – czy poznajesz te wieńce? To tyś mię nimi uwieńczył na ziemi, spełniając pragnienie moje – pójdź – ja cię teraz ukoronuję w niebie koroną chwały nieśmiertelnej". – I w tejże chwili święty starzec wyciągnął do Maryi ramiona, a trzymając w ręku różaniec i szepcąc "Zdrowaś Maryjo", oddał słodko ducha w ręce swej niebieskiej Królowej. – Następnej nocy pewien świątobliwy zakonnik, ujrzał go siedzącego na tronie jaśniejącym i słyszał chór Aniołów śpiewający: "Oto, jak będą wynagrodzeni ci, którzy za życia często wieńczyć będą Maryję mistycznym wieńcem świętego Różańca".
Dziś wspomnienie Matki Bożej od Cudownego Medalika. Św. Katarzyna: "Dnia 27 listopada, w sobotę przed pierwszą niedzielą adwentu, gdym odprawiała wieczorem wśród głębokiej ciszy rozmyślanie, zdawało mi się, że słyszę jakby szelest sukni jedwabnej, od prawej strony sanktuarium mnie dochodzący i ujrzałam Najświętszą Dziewicę obok obrazu św. Józefa; była wzrostu średniego, a tak nadzwyczajnej piękności, że jej opisać niepodobna. W postawie stojącej, odziana była w czerwonawo połyskującą białą szatę, taką jaką zwykle noszą dziewice, tj. zapiętą u szyi i mającą wąskie rękawy. Głowę Jej okrywał biały welon, spadający aż do stóp po obu stronach. Czoło Jej zdobiła obszyta drobną koronką opaska, ściśle do włosów przylegająca. Twarz miała dosyć odsłoniętą, pod nogami zaś jej była kula, a raczej pół kuli, bo widziałam tylko jej połowę. Ręce Jej, aż do pasa podniesione, trzymały lekko drugą kulę, oczy wzniosła ku niebu składając jakby w ofierze cały wszechświat Panu Bogu, twarz jej coraz więcej jasnością promieniała. Nagle zjawiły się na Jej palcach kosztowne pierścienie wysadzane drogimi kamieniami, z tych wychodziły na wszystkie strony jasne promienie, które Ją taką jasnością otoczyły, że twarz Jej i szata stały się niewidzialne. Drogie kamienie były różnej wielkości, promienie z nich wychodzące stosunkowo więcej albo mniej jaśniejące.W tej chwili zdawało mi się, że obraz się obraca. Potem ujrzałam na drugiej stronie literę M z wyrastającym ze środka krzyżem, a poniżej monogramu Najświętszej Maryi Panny – Serce Jezusa otoczone cierniową koroną i Serce Maryi przeszyte mieczem.
Postaraj się o wybicie medalika według tego wzoru: wszyscy, którzy go będą nosili, dostąpią wielkich łask, szczególnie jeśli go będą nosili na szyi. Tych, którzy we mnie ufają, wieloma łaskami obdarzę." Św. Katarzyna Labouré
Komentarz
To moj ulubiony obrazek a taki obraz wisi w pokoju ( prezent ślubny od dziadków z dwoma innymi obrazami)
Będąc tam na wakacjach wychodzilismy wieczorami na to wzgórze podziwiać zachód słońca i modlić się różaniec.
W nocy podziwialiśmy Panią z okien naszego mieszkania.
Mówimy na Nią nietypowo, trochę w gwarze : nasza Panianka ( Panienka)
Skąd się wzięła Panianka ?
Otóż koło nas mieszkała starsza pani , Franciszka ( Francka - tak się mówiło) . Bardzo wierząca i dobra, i życzliwa dla wszystkich. Pani Francka codzienne chodziła na poranną mszę przez nasze podwórko, bo miała krótszą drogę. I mniej więcej raz w tygodniu szła z bukietem kwiatów ze swojego ogrodu do kapliczki Matki Bożej przy starym, opuszczonym domu gdzie kiedyś mieszkała.
Podczas tych codziennych przechadzek zatrzymywała się koło naszego starego dębu na krótki odpoczynek. I mówiła : nie wiym jak się wytłumacza tej naszej Paniance ( Panience), że kwiotków tak mało dostaje, a obiecałach Jej, że codziynnie, do końca życia byda swiyźe kwiotki przinosić ...
Otóż, w czasie wojny, gdy Niemcy weszli do naszej miejscowości cała rodzina Pani Francki ( a było ich 18 dzieci + rodzice ) klęczeli w piwnicy i prosili Maryję o ocalenie. A Francka, wówczas młoda dziewczyna, obiecała Paniance kwiaty do końca życia...
I tak pani Francka chodziła codziennie przez nasze podwórko i opowiadała o różnych sprawach, które z Panianką przez różaniec załatwia
I tak Pani z Loretto w Primosten została naszą Panianką - na pamiątkę Pani Franciszki.
W tym roku do Primosten jechala tylko moja siostra więc wiozła pozdrowienia dla naszej Matki.
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-22a.php3
Niccolò Barabino (1832 - 1891)
Polecam posłuchać tej historii
Kościół Narodzenia NMP w Głubczycach.
Pięknie. Dużo bardziej się w nim czuję w domu, niż w mieszkaniu ziemskiej matki.
Proroctwo Symeona. Zdrowaś Mario...
Ucieczkado Egiptu. Zdrowaś Mario...
Zgubienie Jezusa. Zdrowaś Mario..
Spotkanie na Drodze Krzyżowej. Zdrowaś Mario...
Ukrzyżowanie i śmierć Pana Jezusa. Zdrowaś Mario...
Zdjęcie z krzyża. Zdrowaś Mario...
Złożenie do grobu. Zdrowaś Mario...
Z Katedry Wrocławskiej
https://pl.aleteia.org/2020/09/24/matka-boza-od-wykupu-niewolnikow-i-matka-wolnosci-cudowny-wizerunek-i-maryja-ktora-wyzwala/
Dużo jest obrazów i to przeważnie w Polsce w co drugim Kościele gdzie kult Maryjny jest żywy.
Tu moje ulubione obrazy Madonny Różańcowej
Bartolome Esteban Murillo i Carravagio.
Za Przyczyną Maryi
Przykłady opieki Królowej Różańca św.
Panno Czcigodna
Cześć Królowej Różańca św.
Korona Maryi
W jednym z pierwotnych klasztorów św. Dominika żył brat konwers, zwany na świecie Antonio – a w zakonie Fra Rosario.
Pobożna matka już od dzieciństwa nauczyła go odmawiać "Zdrowaś Maryjo". – Ponieważ Antonio był w młodości pasterzem, często chodził na Różaniec do małej opuszczonej kapliczki Maryi.
Dnia jednego usłyszał głos Maryi, wyraźnie doń mówiący: "Antonio! pragnę, byś mnie ukoronował!" Młodzieniec, chcąc spełnić wolę Najświętszej Dziewicy, począł natychmiast zbierać kwiaty, a plotąc z nich wieńce, wkładał je na głowę Maryi. – Lecz nazajutrz dziecię, widząc swe wieńce zwiędłe, posmutniało. – Nadeszła zima! – Gdzież znaleźć teraz kwiaty?... A Antonio słyszy znowu głos Maryi: "Pragnę, byś mnie ukoronował!" Szuka kwiatów... lecz na próżno... przypomina sobie tedy, iż w mieście widział gdzieś wieńce z robionych kwiatów...
Biegnie tedy do sklepu – wybiera wieniec – lecz... nie ma go czym zapłacić! – Kwiaciarka, wzruszona pobożnością dziecka, ofiarowała mu wieniec, nic zań nie żądając. – Gdy dziecię uniesione radością, miało się już oddalić, weszła do sklepu jakaś bardzo bogata dama, która dowiedziawszy się o przyczynie radości dziecięcia, rzekła doń: "Wybierz sobie co chcesz najpiękniejszego dla twej Madonny – ja zapłacę". Antonio, czując się u szczytu szczęścia wybrał piękny diadem złoty, i przekonany, iż nic droższego nie można już dać Maryi, pobiegł do Jej kapliczki – by nim ukoronować swą Matkę.
Lecz głos Maryi znowu się dał słyszeć: "Antonio! dziękuję ci, jednak – nie takiej jeszcze korony żądam od ciebie!" – Słysząc te słowa, młody pastuszek zalał się łzami – a padłszy na kolana przed statuą Maryi, zawołał: "O moja dobra Matko! nauczże mię tedy, jakiej korony żądasz ode mnie?" – "Synu! – odpowiedziała Maryja – słyszałeś zapewne o słudze moim, Dominiku! – Idź do niego, a on cię nauczy!"
Św. Dominik ogłaszał właśnie nabożeństwo różańcowe. – Dnia jednego, gdy św. Dominik modlił się na uboczu, znużony pracami apostolskimi – zbliżył się doń młodzieniec ubogo odziany: był to Antonio! A gdy opowiedział Dominikowi o łaskach Maryi i o swym doń poselstwie – sługa Boży nauczył go nabożeństwa różańcowego. – Zachwycony, iż poznał tak doskonały sposób uczczenia swej niebieskiej Matki i pociągniony słodyczą świętego Dominika, wyraził pragnienie wstąpienia do jego Zakonu. – Dominik przyjął go natychmiast, nadając mu imię Rosario, jako prawdziwemu dziecięciu Różańca. – Odtąd nowy brat konwers nie ustawał w odmawianiu różańca, o ile mu tylko zajęcia dozwalały. – Nawet w nocy nie ustawał splatać na cześć Maryi tych wieńców różańcowych, które Ona tak lubi i które nie więdnieją.
Fra Rosario długo żył w Zakonie, a umierając, trzymał jeszcze w wychudłej dłoni różaniec, którym tyle razy koronował swą ukochaną Królowę. – I wówczas to w ostatnich chwilach jego ukazała mu się Maryja w potrójnej koronie z róż białych, czerwonych i żółtych, jaśniejących przedziwnym blaskiem. "Bracie Rosario – rzekła Matka Boga – czy poznajesz te wieńce? To tyś mię nimi uwieńczył na ziemi, spełniając pragnienie moje – pójdź – ja cię teraz ukoronuję w niebie koroną chwały nieśmiertelnej". – I w tejże chwili święty starzec wyciągnął do Maryi ramiona, a trzymając w ręku różaniec i szepcąc "Zdrowaś Maryjo", oddał słodko ducha w ręce swej niebieskiej Królowej. – Następnej nocy pewien świątobliwy zakonnik, ujrzał go siedzącego na tronie jaśniejącym i słyszał chór Aniołów śpiewający: "Oto, jak będą wynagrodzeni ci, którzy za życia często wieńczyć będą Maryję mistycznym wieńcem świętego Różańca".
Św. Katarzyna:
"Dnia 27 listopada, w sobotę przed pierwszą niedzielą adwentu, gdym odprawiała wieczorem wśród głębokiej ciszy rozmyślanie, zdawało mi się, że słyszę jakby szelest sukni jedwabnej, od prawej strony sanktuarium mnie dochodzący i ujrzałam Najświętszą Dziewicę obok obrazu św. Józefa; była wzrostu średniego, a tak nadzwyczajnej piękności, że jej opisać niepodobna.
W postawie stojącej, odziana była w czerwonawo połyskującą białą szatę, taką jaką zwykle noszą dziewice, tj. zapiętą u szyi i mającą wąskie rękawy. Głowę Jej okrywał biały welon, spadający aż do stóp po obu stronach. Czoło Jej zdobiła obszyta drobną koronką opaska, ściśle do włosów przylegająca. Twarz miała dosyć odsłoniętą, pod nogami zaś jej była kula, a raczej pół kuli, bo widziałam tylko jej połowę. Ręce Jej, aż do pasa podniesione, trzymały lekko drugą kulę, oczy wzniosła ku niebu składając jakby w ofierze cały wszechświat Panu Bogu, twarz jej coraz więcej jasnością promieniała. Nagle zjawiły się na Jej palcach kosztowne pierścienie wysadzane drogimi kamieniami, z tych wychodziły na wszystkie strony jasne promienie, które Ją taką jasnością otoczyły, że twarz Jej i szata stały się niewidzialne. Drogie kamienie były różnej wielkości, promienie z nich wychodzące stosunkowo więcej albo mniej jaśniejące.W tej chwili zdawało mi się, że obraz się obraca. Potem ujrzałam na drugiej stronie literę M z wyrastającym ze środka krzyżem, a poniżej monogramu Najświętszej Maryi Panny – Serce Jezusa otoczone cierniową koroną i Serce Maryi przeszyte mieczem.
Postaraj się o wybicie medalika według tego wzoru: wszyscy, którzy go będą nosili, dostąpią wielkich łask, szczególnie jeśli go będą nosili na szyi. Tych, którzy we mnie ufają, wieloma łaskami obdarzę." Św. Katarzyna Labouré